fietsen Archieven - Pagina 4 van 4 - Bernhard de Vries te Dieren

Pastatocht 2014 Dieren – Nijmegen – Dieren

Zaterdag 26 juli 2014, de derde editie van de Pastatocht stond op het programma, tenminste als de weergoden willen meewerken vandaag. Pas op het laatste moment heb ik de knoop doorgehakt en besloten om de weergoden flink te verzoeken en het risico van drijfnat regenen te nemen.

Op de buienradar is te zien dat het verder naar het noorden niet pluis is en in dit geval begint het noorden al bij Apeldoorn. Echter, de buienzone verplaatst zich maar langzaam naar het zuiden. Om 10 over 2 pak ik de fiets en ga op weg van Dieren naar Nijmegen Dukenburg. Vanwege de niet al te denderende weersvooruitzichten besluit ik een korte route voor de heenweg te nemen met weinig fotostops. Dit betekent via de dorpenroute rechtstreeks naar het centrum van Arnhem fietsen. Als ik Arnhem binnen rij voel ik toch een paar druppels vallen en de lucht rechtsachter mij ziet er echt niet goed uit. Wat moet ik doen? Ik besluit om door te fietsen zolang het niet echt begint te regenen. Na 50 minuten fietsen passeer ik de V&D en vervolg mijn weg naar de John Frostbrug. Aan de andere kant van de brug volg ik een fietspad over de Rijndijk naar het westen en rij zo onder de Nelson Mandelabrug door. Ik had van te voren wat knooppunten uitgezocht voor de route en via een fietsvriendelijke route rij ik door het zuiden van Arnhem via de wijk De Laar en de Rijkerswoerdse Plassen richting Elst.

De regen heeft niet doorgezet, het is bij een paar druppels gebleven. De trip verloopt voorspoedig en via Elst rij ik naar Oosterhout. Als ik daar even een drinkpauze hou dan ziet de lucht er verder naar het noorden dreigend uit, maar ik hou een ruime voorsprong en verwacht dat ik droog in Nijmegen – Dukenburg ga komen. Als ik bij Nijmegen de brug over de Waal neem via de Snelbinder dan heb ik nog maar 33 km gereden, zeker een korte route. Alles heeft z’n prijs, deze korte route was zeker niet de mooiste route naar Nijmegen, maar zeiknat regenen op een mooi traject is ook een typisch geval van jammer. In Nijmegen permitteer ik mij om nog een mooie slinger te maken door de stad naar Dukenburg in het zuiden vlakbij de A73. Deze slinger levert mij nog 11 km op. Na tweeënhalf uren fietsen met een kwartier rust kom ik bij mijn dochter Margré aan; de pasta staat al in de oven.

De eerste heft van de tocht is droog verlopen en we kunnen zelfs nog een tijdje buiten eten. Maar uiteindelijk begint het toch te regenen en gaan we naar binnen. Na het eten bekijk ik even de buienradar en zie dat ik een mooie kans maak om ook de terugtocht droog over te komen.

Om 10 over 7 is het tijd voor de terugreis. Ik moet niet in het donker thuiskomen, want mij voorlamp heeft het begeven. Margré fiets nog even mee naar het Maas-Waal kanaal. Af en toe vallen er nog een paar druppels, maar het zijn wel de laatste, nat worden doe je er niet van. Margré neemt afscheid en ik vervolg mijn weg weer alleen naar Dieren en steek het kanaal over via de Graafse brug langs de spoorlijn Nijmegen – Den Bosch. Even verderop kom ik langs het nieuwe NS station Nijmegen De Goffert, wat nog volop in aanbouw is. Fietsen door Nijmegen is erg gemakkelijk met tal van fietsvriendelijke routes, wat wil je ook in een studentenstad.

Het weer begint snel op te klaren en het zonnetje komt te voorschijn. Ik heb het goed gepland vandaag, de mooiste route heb ik voor ’s avonds bewaard en dit gaat met een mooi avondzonnetje gepaard. Als ik de Waal oversteek via de grote Waalbrug ontvouwt een mooie blauwe lucht zich voor mij. In de verte zie ik nog een flinke cumulonimbus, maar dat mag de pret niet drukken. Het is avond en door de dalende temperatuur worden de buien niet langer gevoed en zal het wel goed komen. Ten noorden van de Waalbrug zijn ze flink aan het graven om de rivier meer ruimte te geven in de toekomst. Ik volg een tijdelijke weg om de bouwput heen en een eindje verderop kom ik weer op de Waaldijk van Lent naar Bemmel. Dit blijft altijd een mooi traject, wat ik sinds de negentiger jaren al diverse keren heb gefietst.

Net ten noorden van Bemmel kruis ik de spoorlijn van de Betuwelijn, een mooi moment om nog even een banaan te eten, inmiddels kan ik de 4 nieuwe windmolens bij Duiven ook al zien. Iets ten noorden van Bemmel kom ik het Frontlinie fietspad tegen en besluit ik toch even van mijn geplande fietsroute af te wijken. Als ik bij de Linge uitkom is de fietsbrug inmiddels ook gereed. Verleden jaar stond ik hier nog met mijn goede gedrag en werd het omrijden. Nu de Linge overgestoken en daarna langs de Linge naar het oosten om de geplande route weer op te pakken ten zuiden van Huissen. Het stukje bij Huissen had ik iets beter moeten plannen, want ik kwam nu langs veel industrieterrein. Het centrum van Huissen maakt weer veel goed.

Nu maar hopen dat die veerboot bij Huissen over de Rijn nog vaart, volgens de website zou hij tot 22 uur varen, maar je weet maar nooit. Als ik er naar toe fiets is het op de weg wel akelig stil, als hij toch tot 20 uur vaart heb ik een probleem en moet ik alsnog via Arnhem fietsen. Gelukkig de veerboot vaart nog. Als ik bij de veerstoep aan kom komt de veerboot juist mijn kant op met diverse auto’s erop. Als ik een paar minuten laten met mijn fiets de veerboot op fiets ben ik de enige passagier die wordt overgezet.

Als ik aan de noordzijde van de Rijn de veerboot af fiets begint de avond te vallen. Als ik richting het zuidwesten kijk zie ik een geweldig mooie buienwolk die van achteren door de zon wordt beschenen. Het gevolg is dat deze mooie wolk van een gouden randje wordt voorzien. Het gevaarte bevindt zich op grote afstand, ik maak er een mooie foto van. Ik ben blij dat ik het risico genomen heb vanmiddag. Het laatste deel van de tocht gaat langs de Rijn richting de IJssel. Ook hier hebben ze de afgelopen jaren flink gegraven om de rivier in het geval van hoog water meer ruimte te kunnen geven. De veerboot bij Rheden over de IJssel vaart nu niet meer, dus bij Duiven pak ik het fietspad langs de A12 over de IJssel. Op de westbank fiets ik door de uiterwaarden de voor mij bekende fietsroute richting Dieren die ik in de periode 2003 – 2008 dagelijks heb gefietst toen ik nog op IJsseloord 2 werkte. De batterij van mij GPS had het echter zwaar op dit traject. Ik was vergeten vooraf de batterijen te laden. In Nijmegen klaagde de GPS al, maar door het elektronisch compas uit te zetten hebben de batterijen het nog tot vlak bij Rheden uitgehouden. Het laatste spoortje mist dan ook op het kaartje.

Fietstocht naar de Oude Rijn

Zondag 20 juli 2014, vandaag stond de volgende tocht op het programma, het doel was 60 km of meer. Het was wel zaak de weersverwachting eerst goed te bekijken. Gisteren zijn er langs de Noordzeekust en langs de Waddenkust in Nederland en Duitsland historisch hoge temperaturen geschreven. Vandaag moet er een lichte afkoeling komen. Als ik ’s ochtends vertrek ligt er een buiengebiedje boven België wat deze kant opkomt. Ik neem de gok toch maar, dan maar tijdelijk ergens schuilen.

Het doel is om een ritje naar Elten te maken net over de Duitse grens. Ik vertrek rond kwart over negen. Het eerste stuk van de route gaat via Doesburg. In Doesburg kun je nu via de nieuwe IJsselboulevard rijden, vervolgens langs de IJssel richting Wielbergen. Via de knooppuntenfietsroute kom ik ten noorden van Zevenaar langs en via Didam bereik ik de Duitse grens. Tenminste op mijn GPS zie ik dat ik Duisland in fiets en de verkeersborden zien er wat anders uit, voor de rest staat er geen officieel bord wat erop wijst dat je nu in het land van de Weltmeister rijdt 😉

Het eerste deel van de tocht was nog redelijk bewolkt en volgens de planning moest ik nu een bui krijgen, maar in plaats daarvan begint de zon steeds beter door te breken. Even verderop kom ik in Elten en maak ik een mooie zonnige foto van het oude kerkgebouw. Bij een enkel huis hangt nog steeds de Duitse vlag uit in verband met het gewonnen WK voetbal. Dit herinnert mij er aan dat ik nog steeds de oranje schoenveters in mijn schoenen heb.

Het bezoek aan Duitsland is echter een kort bliksem bezoek. Ik fiets richting Lobith en passeer weer snel de Nederlandse grens. Direct na passage van de Nederlandse grens sla ik rechtsaf en volg een prachtig grintpad langs de Oude Rijn. In het verleden heeft de Rijn diverse routes gebruikt, die nogal eens wisselden na overstromingen. Het gevolg is een prachtig natuurgebied. Langs Herwen en Aerdt kom ik ten noorden van Pannerden uit en daar krijg ik weer een prachtig fietspad over een dijk, welke is afgesloten voor auto’s. Ik besluit om een variant van mijn route te maken en het pad iets langer te volgen.

Het wordt nu wel zaak de lucht in de gaten te houden, want achter mij, richting Kleve, begint de lucht toch meer dicht te trekken. Dit doet mij terug denken aan een fietstocht welke ik in juli 2002 heb gemaakt naar Kleve. Het was die dag tropisch warm en op de terugweg zie ik achter mij de lucht helemaal zwart worden. Ik dacht kan ik gelijk checken of een rivier een onweersbui weet tegen te houden. Ik had hier zo mij vraagtekens over. En terecht, toen ik met de pont was overgestoken bij Millingen aan de Rijn heb ik de longen uit mij lijf moeten fietsen voor een schuilplaats. Ik heb toen ergens onder een viaduct van de Betuwelijn, die in aanbouw was, geschuild.

Verder fietsend over dit mooie traject kom ik uit waar de Betuwelijn in een tunnel verdwijnt onder het Pannerdensch Kanaal. Toen ik hier voor het laatst was, ergens in 2000 of 2002, was dit nog een grote bouwput. Nu wordt het zaak de geplande route weer op te pakken. In Groessen moet ik een weg oversteken die de vreemde naam Lijkweg draagt. Aangezien ik nog niet levensmoe ben besluit ik extra goed uit te kijken. Het is gelukt.

Even later fiets ik door de buitenwijken van Duiven en kruis de A12 en kom weer in een mooi landelijk gebied uit. Al hoewel, onlangs zijn hier 4 windmolens neergezet, die van heinde en ver te zien zijn. Dat is de prijs voor onze welvaart zullen we maar denken. Als we nu ook nog een alternatief weten te vinden voor het Russische gas dan zou dat helemaal prachtig zijn. Dit gebied ken ik op mijn duimpje. Langs de IJssel fiets ik bij het pontje bij Rheden nog even door op de oostoever. Ik zie wel altijd dat hier een weg loopt, maar ik ben er nog nooit geweest.

Terug pak ik de pont over de IJssel en om toch nog een nieuw stuk weg te kunnen fietsen, pak ik een mooi traject ten oosten van de A348 door de Havikerwaard. En zo kom ik thuis. Nat van de regen ben ik niet geworden, hooguit nat van het zweet. Rond half twee ben ik weer thuis en heb ik 71 km weggetrapt, dat is niet verkeerd op een fiets die door eigen spierkracht wordt aangedreven. Als ik dit verslag buiten zit te typen vallen er af en toe wat regendruppels op mijn laptop. Ik besluit maar om het verslag binnen af te maken, anders valt de tocht alsnog in het water.

Oude IJsseltocht

Zaterdag 12 juli 2014, het is lange tijd druk geweest, maar nu is het weer tijd om de kop leeg te fietsen. Er staan nog wat tochten op het programma dit jaar en ik loop hopeloos achter. Vanmiddag de fiets gepakt en bij Dieren de pont over de IJssel genomen. Op de campings aan de oostkant van de IJssel zijn de Duitsers inmiddels ook weer gearriveerd. Van mij mogen ze morgen het WK winnen van Argentina, sorry Maxima, maar je was toch voor Nederland en we liggen er helaas uit. Via een aantal knooppunten richting Hummelo gefietst. Vandaar het Hessenpad richting de Kruisberg gevangenis in Doetinchem genomen. Dit blijft een mooi stuk fietspad zo langs een zandweg, je waant je gelijk een paar eeuwen terug in de tijd, de GPS op het stuur herinnert je eraan dat we in de 21ste eeuw zitten.

In Doetinchem moet je je even door de stad heenwerken om aan de andere kant de Oude IJssel op te zoeken. Inmiddels is er weer een stuk weg langs de rivier opgesteld voor fietsers. Het mooie weer van vandaag lokt veel mensen naar buiten en zeker langs het water was de aantrekkingskracht groot. Sommige mensen begaven zich ook in de rivier. Bij Laag Keppel even een ijsje gescoord, dat had ik wel verdiend vond ik. Vervolgens langs de Oude IJssel richting Doesburg gefietst. Eenmaal terug in Dieren stond de teller op 48 km, dat is toch een mooie afstand voor vandaag. Vergeleken met verleden jaar is het niets, toen fietste ik op 6 juli naar Amsterdam.

Voorjaarsritje 2014

Zondag 16 maart 2014, als opening van het seizoen een korte fietstocht gereden. Vanaf Dieren naar Spankeren en ten oosten van de spoorlijn naar Brummen en een rondje Voorstonden – Oeken – Brummen gemaakt en toen weer terug naar Dieren. In Oeken kwam ik langs het hotel waar een tijdje terug een flinke brand heeft gewoed en Poolse arbeidsmigranten op een tragische wijze de dood vonden.

Er stond veel wind en de zon kwam slechts af en toe even tevoorschijn, maar het was goed weer op de fiets te zitten en wat kilometers weg te trappen. De 31 km zijn een mooi begin. Binnenkort maar weer eens nadenken wat een mooi fietsdoel is dit jaar om te bereiken.

Pastatocht 2013 Dieren – Nijmegen – Dieren

Zaterdag 8 juni 2013, op deze dag heb ik de tweede editie van de Pastatocht gereden van Dieren via Millingen aan de Rijn naar Nijmegen en via Arnhem weer terug. De eerste editie was verleden jaar augustus.

Het bijzondere van deze editie waren de hoge waterstanden in de rivieren, Door de hevige regenval in Centraal Europa is er een ware watersnood in het stroomgebied van de Donau, de Moldau en de Elbe. Ook het stroomgebied van de Rijn heeft een tik meegekregen. Sinds dat ik 1989 in Dieren ben komen wonen heb ik het water van de IJssel nog niet zo hoog zien staan in juni. Op een grote gedenksteen bij de veerstoep in Dieren moet het water op 1 juni 1983 nog veel hoger hebben gestaan.

Vanwege het hoge water was het noodzaak om de dagen vooraf aan de rit in de gaten te houden of de veerpontjes nog wel zouden varen. Enkele veren waren uit de vaart genomen, maar het voetveer bij Rheden kon blijven varen, evenals het belangrijke voetveer bij Millingen aan de Rijn tegen de grens met Duitsland. Als je er te laat achter komt dat dit veer niet vaart dan moet je alsnog via de brug bij Emmerich de Rijn over. Maar goed dat hoefde deze dag niet.

’s Middags om 2 uur vertrokken met een strakke wind in de rug naar het zuiden. Via het voetveer bij Rheden de IJssel over en daarna door het open land naar Duiven. Nabij Groessen passeer ik de Betuwelijn en dan ga je door een gebied waar vroeger allerlei takken van de Rijn hebben gelopen. Dit is een mooi gebied om doorheen te kruisen. Ik ben hier dan ook goed bekend vanwege diverse tochten naar Kleve (D) in het verleden. Vanaf Pannerden gaat het richting Rijn. Hier is de Rijn op z’n breedst, omdat de splitsing van de Waal stroomafwaarts ligt.

Het voetveer naar Millingen aan de Rijn legt normaal aan bij het uiteinde van een krib in de rivier, maar deze krib is geheel in het water verdwenen en de boot legt nu aan op de oever in een weiland. Ik kom precies op tijd, de boot is al aardig vol, maar ik kan er nog net bij. De overtocht over de brede Rijn is een mooie belevenis, vooral als er net een groot vrachtschip passeert en het voetveer begint te stampen op de golven. Ooit, in 1943, is hier eens een voorganger van dit voetveer omgeslagen en zijn er doden gevallen. Vandaag gelukkig niet en we bereiken veilig de overkant. Langs de Duitse grens gaat het verder naar de heuvelrug ten oosten van Nijmegen. Bij Beek moet ik er overheen via een gemene klim naar Berg en Dal, nu begrijp ik weer waarom ze dit dorp zo genoemd hebben. Daarna wordt het appeltje eitje, via een lange afdaling gaat het naar de zuidkant van Nijmegen. Nu even opletten dat ik niet mis rij in al die doolhoven, na één misser, welke feilloos wordt vastgelegd in de GPS bereik ik Tolhuis, het hoofddoel van deze tocht. Ik arriveer om half 6, 55 km in 3,5 uur is netjes als je onderweg nog de nodige foto’s moet maken.

Nu eerst een paar uur rust en bij dochter Margré op bezoek en een flink bord met paste lasagne eten, zodat er weer genoeg brandstof is voor de terugrit.

Tegen acht uur ’s avonds wordt het weer tijd om te vertrekken naar Dieren. Aangezien er een stevige wind waait, ook ’s avonds nog, moet ik het niet te laat maken, omdat ik anders te lang in het donker moet fietsen en daar is weinig aan te beleven. In Nijmegen hebben ze het goed voor elkaar voor fietsers, ze hebben daar complete fietsstraten, waar de automobilist te gast is, zoals zo mooi op de borden staat. Via de snelbinder, welke naast de spoorbrug ligt, knal ik tegen de wind in naar Lent, het dorp wat helemaal geannexeerd is door Nijmegen. Vanaf Lent doe ik maar een tandje lager tegen de wind in door de Over Betuwe.

Het eerste stuk gaat over de Waaldijk. Hier zie ik een informatiebord over de IJssellinie, toch vreemd als je langs de Waal fiets. Maar even afstappen en kijken wat het precies is, ik had al een vermoeden en dat werd bevestigd. De IJssellinie was een verdedigingswerk uit de Koude Oorlog om het gebied tussen Nijmegen en Zwolle deels onder water te laten lopen om een opmars van Russische tanks te vertragen. Vanaf 1945 hebben we 45 jaar moeten wachten op deze boeven uit het oosten, maar ze zijn nooit gekomen, in 1990 hebben we de moed maar opgegeven en rest ons een interessant monument uit de Koude Oorlog. Ik zie alleen containerboten uit het oosten komen. Intussen hebben ze gelukkig weer een nieuw speeltje bedacht: the war on terrorism. Voorbij Bemmel kom ik een nieuw stuk fietspad tegen, het eindigt bij de Linge, waar de brug nog in aanbouw is. Ga ik linksaf of rechtsaf naar de volgende brug? Ik gok op links, maar volgens mij was rechts mooier geweest. Jammer, volgende keer beter, er staat genoeg tegenwind, dus extra kilometers gaan we niet doen vanavond. Bovendien begint de zon toch snel te zakken. Door mijn foute keuze mis ik ook nog een mooie foto van een zonsondergang; je kunt niet alles hebben. Nu eerst Arnhem doorkruisen van zuid naar noord via de John Frostbrug; de enige echte brug in Arnhem. De laatste kilometers leg ik af in het donker, gelukkig heb ik de fietslamp meegenomen. Vanaf Rheden begin ik iedere oneffenheid in de weg te voelen in mijn benen, maar dat mag ook met de 100 km in zicht. Om elf uur parkeer ik de fiets in de schuur, over de 45 km terugtocht tegen de stevige wind in heb ik precies 3 uur gedaan.

Het was een mooie middag en avond, en ik ben klaar voor een enkeltje naar Amsterdam!

Voorjaarsritje naar Emmerich

Zaterdag 4 mei 2013, het wordt tijd om het aantal kilometers weer op te krikken. Het zomerseizoen komt er weer aan en er staat dit jaar nog een tocht enkele reis Dam te Amsterdam op het programma.

’s Middags om 2 uur de fiets gepakt om een tocht te maken naar Emmerich am Rhein in Duitsland. Het is al weer lang geleden dat ik hier voor het laatst met de fiets ben geweest. De vorige keer was volgens mij in 2007. Ik besluit om de kortste weg te pakken. De nieuwe fietsrouteplanner van de Fietsersbond kan mij daar goed bij helpen. Ik maak een kleine variatie op de route, want anders moet ik twee keer klimmen in het Montferland. Gezien de afstand vind ik één keer klimmen genoeg.

De grens passeer ik tussen Stokkum en Borghees, alleen fietsers en voetgangers kunnen hier langs. Je ziet hooguit aan de bebouwing en de bewegwijzering dat je in Duitsland bent aangekomen. De natuur ziet er prachtig uit en de bomen beginnen nu ook flink uit te lopen, andere jaren gebeurde dit een maand vroeger. Dit jaar is het voorjaar echter zeer koud, iets wat we niet meer gewend zijn de laatste 25 jaar.

Na de grens is het nog een paar kilometer naar de Rhein brug in Emmerich. Dit schijnt één van de grootste rivier bruggen in Duitsland te zijn, de afstand tussen beide staanders bedraagt 500 m heb ik ooit eens gemeten met mij kilometerteller.

Nu op naar de Rheinpromenade in Emmerich om even lekker in het zonnetje te zitten. Ik heb er nu zo’n 35 km op zitten en ik moet nog een vergelijkbare afstand naar huis met veelal tegenwind. Eerlijk gezegd heb ik de wind een beetje onderschat, want buiten Dieren stond toch duidelijk meer wind dan ik had verwacht.

De terugweg pak ik via Elten, onderlangs Hoch-Elten en het Montferland, want dat scheelt mij het nodige geklauter en via Didam kom ik om kwart over 6 weer thuis in Dieren.

Fietsen door winterlandschappen op en langs de Veluwe

Zaterdag 16 februari 2013, half februari beginnen de dagen al weer merkbaar te lengen, het wordt pas na 6 uur donker. Een mooie dag om vanmiddag na 4 uur nog even een tocht te fietsen van 35 km over de Posbank en langs de IJssel.

In het dorp is de sneeuw verdwenen, maar op weg naar de Posbank was dit zeker niet het geval. Delen die in de schaduw lagen waren nog wit en hogerop werd het steeds witter. De fietspaden waren over het algemeen nog goed te berijden, meestal was er wel een strook asfalt vrij. Boven de langzaam smeltende sneeuw vormden zich wel mooie mistbanken, dit gaf een adembenemend schouwspel. Boven op de Posbank waren toch een aantal wegen afgesloten. Als fietser trek je je hier natuurlijk niets van aan. Bovendien is Margriet er niet bij dus de kans dat ik een dienstklopper tegen kom is verwaarloosbaar klein. De ervaring heeft geleerd dat met Margriet erbij dit nog wel eens verkeerd wil uitpakken.

Op gegeven moment begreep ik wel waarom ze de wegen hadden afgesloten want het was af en toe flink glad en er was dan ook geen strook asfalt meer vrij. Met snelheden tussen de 30 en 40 km/uur naar beneden raggen, zoals normaal wel kan was er niet bij. De afdaling richting Velp was daarom dan ook flink oppassen. Beneden in Velp was alle sneeuw verdwenen en kon het tempo weer omhoog richting de IJssel, want ik moet wel voor het donker thuis zijn.

Ook hier had de gemeente weer de weg afgesloten, nu niet vanwege de sneeuw, maar vanwege het hoge water. Inmiddels was het water wel zover gezakt dat ik ook deze borden heb genegeerd. En hier kreeg ik geen spijt van, in de uiterwaarden lag nog veel ijs, maar het fietspad was brandschoon. Nou ja, alleen die bocht bij die oude steenfabriek was 1 grote ijsbaan. Uit de tijd dat ik in Arnhem werkte wist ik nog dat hier een kritiek laag punt lag, dus een verrassing was dat niet. Ik had hier anders een mooie schuiver kunnen maken. Om kwart over zes arriveerde ik weer thuis en daar wachtte een heerlijke maaltijd boerenkool met worst en spek!