Pastatocht 2019 Dieren – Nijmegen – Groesbeek – Nijmegen – Dieren

Zaterdag 6 juli 2019, een fietstocht met een upgrade tot pastatocht. Vandaag zou ik mijn vaderdagscadeau van vorig jaar nog gaan ontvangen; met de oudste dochter  een fietstocht in de omgeving van Nijmegen maken en lekker pannenkoeken eten. Verleden jaar is het er niet van gekomen, omdat het weer te mooi (lees te warm) was.

De weersverwachting voor vandaag zag er wat dubieus uit voor het einde van de middag. Een zwak koufront met regen lag ’s morgens nog boven Engeland en kwam onze kant op. Ik neem het risico, tegen het einde van de middag zijn we wel klaar en de terugtocht van Nijmegen naar Dieren is mijn probleem, wie dan leeft wie dan zorgt.

Dus ’s morgens nadat Margriet en ik de boodschappen hadden gedaan de fiets gepakt en naar het NS station in Nijmegen gefietst. Met een toch wel stevig tegenwindje arriveerde ik net binnen de twee uur bij het station in Nijmegen, waar Margré even later ook arriveerde. Voordat we het heuvelgebied ten oosten van Nijmegen ingingen hebben we onze maag eerst gevuld met een flinke pannenkoek.

Het gebied ten oosten van Nijmegen doet on-Nederlands aan met de vele heuvels waan je je over de grens in Duitsland. Deze grens was niet ver weg, want bij het plaatsje Wyler wat net in Duitsland ligt schampten wij de grens. De bewolking nam inmiddels flink toe vanuit het noorden en een droge terugrit naar Dieren kon ik wel vergeten. Bij het zweefvliegveld in Malden werden de zwevers al naar binnen gehaald vanwege de weersverslechtering. Wij kwamen echter nog keurig droog in Nijmegen-Dukenburg aan.

Terug in Nijmegen-Dukenburg ben ik maar bij Margré blijven eten (pasta), hiermee kon de tocht van vandaag gelijk ge-upgrade worden tot een pastatocht 😉 Inmiddels al weer editie nummer 7 sinds 2012. In de avond ben ik terugreden naar Dieren met lichte tot matige regen. Toch een mooie dag om in te lijsten en tevens een goede training met 107 km later deze zomer.

Pastatocht 2018 Dieren – Nijmegen – Dieren

Zaterdag 5 mei 2018, de zesde editie had ik eigenlijk in 2017 moeten rijden, maar het is er niet van gekomen, omdat het weer in de herfst niet wilde meewerken. Dus daarom is deze editie eigenlijk nog een verlate editie van 2017 en moet ik dit jaar volgens mijn dochter nog een keer aan de bak.

Het weer vandaag op deze Bevrijdingsdag was perfect, alleen maar zon, ik heb geen wolkje gezien. De tocht ging dit jaar via Doesburg en Huissen. Via Doesburg omdat ik daar nog even een boodschap moest doen. Op de open trajecten stond er een stevige wind in de rug, en op mijn fiets zonder ondersteuning stoof ik menige fietser met ondersteuning voorbij.

Vanaf Huissen rij fiets ik via Bemmel en kom ik onderaan de oude Waalbrug uit, via het nieuwe gebied wat als ruimte voor de rivier de afgelopen jaren is vormgegeven. Fietsen door Nijmegen is erg goed geregeld en na 50 km ben ik in Dukenburg.

Na een lekkere pasta maaltijd blijf ik niet te lang plakken. Margré moet nog weg en ik heb kleding met lange mouwen vergeten voor de avonduren. Ik wil dus wel voor het donker thuis zijn 😉 De terugrit gaat via het snelfietspad van Nijmegen naar Arnhem met nog een paar fotostops onderweg. Op het deel door de Overbetuwe heb ik nu een stevige tegenwind, maar op zich ben ik voor het donker weer in Dieren met 41 km. De zon bevindt zich dan al weer achter de heuvels van de Veluwezoom.

Pastatocht 2015 Dieren – Doornenburg – Nijmegen – Dieren

Zaterdag 26 september 2015, de vierde editie van de Pastatocht moest 2 maal worden gecanceld vanwege slecht weer, maar vandaag was het zo ver. Het traject van dit jaar gaat heen via een oostelijke variant, de terugweg wordt een redelijk recht toe recht aan route omdat het al weer vroeg donker wordt. Normaal fiets ik de pastatocht in juni, juli of augustus, maar de weergoden hebben dit jaar anders besloten.

Nadat al het werk thuis af was ben ik ’s middags om half drie op de fiets gestapt richting Nijmegen. Op de pont bij Rheden sprak een andere man mij aan en het bleek dat zijn dochter ook in Nijmegen woont en daar studeert, hij had ook al eens voorgesteld om op de fiets langs te komen, maar nog geen enthousiaste reactie ontvangen. Dus ik bof eigenlijk wel, wat in 2012 als geintje begonnen is begint langzaam een jaarlijks event te worden: pasta eten bij onze oudste dochter in Nijmegen.

Via Duiven fiets ik naar Pannerden en neem ik de volgende pont over het Pannerdensch Kanaal, zeg maar de Rijn. Dit is een redelijk grote pont, ook voor auto’s. Een klein jongetje van 6-7 jaar werd door een vrouw op de pont gezet en hij moest alleen over. Op de boot vergat het personeel dat hij ook moest betalen, maar de eerlijke jongen komt het zelf melden. Aan de overkant stond een andere vrouw om hem weer op te pikken, echter het mannetje vergat bijna dat hij van de boot af moest. Was hij bijna weer linea recta terug gevaren.

Ik fiets nu door het uiterste oosten van de Over Betuwe, waar de Waal ongeveer begint. Het is nog maar even fietsen voordat ik bij de Waal kom en de volgende pont moet nemen. Dit is een pont voor alleen fietsers en voetgangers, het pad er naar toe is een knollenpad door een weiland.

Bij deze pont moet ik een tijdje wachten totdat hij komt. Onderwijl hoor ik Engels pratende mensen over het knollepad aan komen fietsen, ze hebben een grote tros bananen bij zich als brandstof. Op gegeven moment raak ik met ze aan de praat, het zijn 3 internationale studenten van de Universiteit Utrecht, ze komen uit Spanje, de USA en Engeland. Ze zijn ’s ochtends op een standaard Hollandse fiets vertrokken uit Utrecht en via Arnhem bij deze pont terecht gekomen. Ze willen even de Duitse grens aanstippen en gaan dan naar Nijmegen. Toch wel een strakke actie.

Aan de overkant zeggen de studenten me gedag, zij gaan richting Millingen en Duitsland, ik ga richting Nijmegen door de Millingerwaard. Je kunt zien dat het de afgelopen weken goed geregend heeft, op de zandweg staan her en der flinke plassen. het stevige werk begint in Beek als ik via de Holleweg naar Berg en Dal moet, dit is een voor Nederlandse begrippen steile klim. Als dat achter de rug is volgt een mooie daling en kan ik doorraggen via Heilige Landstichting naar Nijmegen. Op goed geluk fiets ik in westelijke richting door Nijmegen totdat ik weer in de bekende wereld kom. Om 18.00 schuif ik aan bij Margré voor de pasta (Tortellini) in haar studentenkamer in Dukenburg, één van de zuidelijkste wijken in Nijmegen tegen de A73 naar Venlo.

Ik laat mij nog even van de goede kant zien door ook even mee te helpen met de afwas. Na de koffie om half acht wordt het weer tijd om de fiets te pakken. Margré fietst nog even een stukje met mij mee tot aan de Graafse brug. Het is eind september, en het wordt al weer vroeger donker. Door Nijmegen is het goed fietsen, dat zal komen doordat Groen Links er de scepter zwaait. Er zijn mooie fietsstraten en via het Centraal Station pak ik de Snelbinder naar de overzijde van de Waal.

Als ik de Waal over steek, hoor ik de klok acht uur slaan. Ik ben blij dat ik de lange fietsbroek heb meegenomen en een shirt met lange mouwen, want het begint snel af te koelen. Mijn rugtas zorgt nog voor extra isolatie  De zon heeft dan de hele dag geschenen, maar warm was het niet vandaag. Vanmorgen vroeg was het maar een paar graden boven nul. Het hoog wat het mooie weer brengt ligt boven de Noordzee en aan de oostflank worden wij getrakteerd op koude lucht uit het noorden. Eigenlijk een herfstdag met een zomers tintje door de vele zon.

Ze zijn de loop van de Waal flink aan het verbouwen en ook in Lent is alles flink op de schop gegaan. Ik fiets nog steeds over mooie fietsstraten en fietspaden. Het is nu helemaal donker en ik ben benieuwd hoe dat gaat door de Over Betuwe. In Lent besluit ik de mooie fietsstraten nog maar een tijdje te volgen en op gegeven moment bevind ik mij op een soort fietssnelweg tussen Nijmegen en Arnhem, die wordt aangeduid door de F325, analoog aan de A325 voor het autoverkeer. Ik weet niet exact waar ik ben, maar als ik de verlichting van de echte snelweg in de verte links van mij houdt en de bijna volle maan rechts dan moet het goed komen.

Als ik de Betuweroute heb gekruist moet ik kiezen linksaf richting Elst of rechtsaf richting Bemmel. Als ik iets richting Bemmel rij moet ik wel weer op bekend terrein komen. Even heb ik het idee dat ik in een dropping terecht ben gekomen. Ik heb dan wel een GPS bij me, maar daar staan de Duitse kaarten nog op. De GPS doet vandaag dienst om mijn route te loggen, meer niet. Toch kom ik even later op een fietspad dat ik ondanks dat het donker is toch herken van de Pastatocht 2013.

Ik ben blij dat ik een goede fietslamp heb en dat het volle maan is. Als ik de Linge kruis vol ik daarna het Patrouillepad Zuid richting Arnhem. In Arnhem-Zuid rijd ik door een donker plantsoen. Je moet hier geen foute figuren tegen komen, want dan heb je wel een probleem. Ik ben hier al eerder geweest en rij eigenlijk blindelings richting John Frostbrug, die ik om vijf over negen passeer.

In Arnhem-Noord hou ik nog een korte pauze en eet een banaan bij een advocatenkantoor. Jammer dat ze geen prullenbak hebben. Ik leg de schil maar bij de slagboom. Ik hoop dat ze hem maandag voor mij willen opruimen. Voor de rest tik ik de laatste 15 kilometers weg en om vijf over tien ben ik weer thuis.

Pastatocht 2014 Dieren – Nijmegen – Dieren

Zaterdag 26 juli 2014, de derde editie van de Pastatocht stond op het programma, tenminste als de weergoden willen meewerken vandaag. Pas op het laatste moment heb ik de knoop doorgehakt en besloten om de weergoden flink te verzoeken en het risico van drijfnat regenen te nemen.

Op de buienradar is te zien dat het verder naar het noorden niet pluis is en in dit geval begint het noorden al bij Apeldoorn. Echter, de buienzone verplaatst zich maar langzaam naar het zuiden. Om 10 over 2 pak ik de fiets en ga op weg van Dieren naar Nijmegen Dukenburg. Vanwege de niet al te denderende weersvooruitzichten besluit ik een korte route voor de heenweg te nemen met weinig fotostops. Dit betekent via de dorpenroute rechtstreeks naar het centrum van Arnhem fietsen. Als ik Arnhem binnen rij voel ik toch een paar druppels vallen en de lucht rechtsachter mij ziet er echt niet goed uit. Wat moet ik doen? Ik besluit om door te fietsen zolang het niet echt begint te regenen. Na 50 minuten fietsen passeer ik de V&D en vervolg mijn weg naar de John Frostbrug. Aan de andere kant van de brug volg ik een fietspad over de Rijndijk naar het westen en rij zo onder de Nelson Mandelabrug door. Ik had van te voren wat knooppunten uitgezocht voor de route en via een fietsvriendelijke route rij ik door het zuiden van Arnhem via de wijk De Laar en de Rijkerswoerdse Plassen richting Elst.

De regen heeft niet doorgezet, het is bij een paar druppels gebleven. De trip verloopt voorspoedig en via Elst rij ik naar Oosterhout. Als ik daar even een drinkpauze hou dan ziet de lucht er verder naar het noorden dreigend uit, maar ik hou een ruime voorsprong en verwacht dat ik droog in Nijmegen – Dukenburg ga komen. Als ik bij Nijmegen de brug over de Waal neem via de Snelbinder dan heb ik nog maar 33 km gereden, zeker een korte route. Alles heeft z’n prijs, deze korte route was zeker niet de mooiste route naar Nijmegen, maar zeiknat regenen op een mooi traject is ook een typisch geval van jammer. In Nijmegen permitteer ik mij om nog een mooie slinger te maken door de stad naar Dukenburg in het zuiden vlakbij de A73. Deze slinger levert mij nog 11 km op. Na tweeënhalf uren fietsen met een kwartier rust kom ik bij mijn dochter Margré aan; de pasta staat al in de oven.

De eerste heft van de tocht is droog verlopen en we kunnen zelfs nog een tijdje buiten eten. Maar uiteindelijk begint het toch te regenen en gaan we naar binnen. Na het eten bekijk ik even de buienradar en zie dat ik een mooie kans maak om ook de terugtocht droog over te komen.

Om 10 over 7 is het tijd voor de terugreis. Ik moet niet in het donker thuiskomen, want mij voorlamp heeft het begeven. Margré fiets nog even mee naar het Maas-Waal kanaal. Af en toe vallen er nog een paar druppels, maar het zijn wel de laatste, nat worden doe je er niet van. Margré neemt afscheid en ik vervolg mijn weg weer alleen naar Dieren en steek het kanaal over via de Graafse brug langs de spoorlijn Nijmegen – Den Bosch. Even verderop kom ik langs het nieuwe NS station Nijmegen De Goffert, wat nog volop in aanbouw is. Fietsen door Nijmegen is erg gemakkelijk met tal van fietsvriendelijke routes, wat wil je ook in een studentenstad.

Het weer begint snel op te klaren en het zonnetje komt te voorschijn. Ik heb het goed gepland vandaag, de mooiste route heb ik voor ’s avonds bewaard en dit gaat met een mooi avondzonnetje gepaard. Als ik de Waal oversteek via de grote Waalbrug ontvouwt een mooie blauwe lucht zich voor mij. In de verte zie ik nog een flinke cumulonimbus, maar dat mag de pret niet drukken. Het is avond en door de dalende temperatuur worden de buien niet langer gevoed en zal het wel goed komen. Ten noorden van de Waalbrug zijn ze flink aan het graven om de rivier meer ruimte te geven in de toekomst. Ik volg een tijdelijke weg om de bouwput heen en een eindje verderop kom ik weer op de Waaldijk van Lent naar Bemmel. Dit blijft altijd een mooi traject, wat ik sinds de negentiger jaren al diverse keren heb gefietst.

Net ten noorden van Bemmel kruis ik de spoorlijn van de Betuwelijn, een mooi moment om nog even een banaan te eten, inmiddels kan ik de 4 nieuwe windmolens bij Duiven ook al zien. Iets ten noorden van Bemmel kom ik het Frontlinie fietspad tegen en besluit ik toch even van mijn geplande fietsroute af te wijken. Als ik bij de Linge uitkom is de fietsbrug inmiddels ook gereed. Verleden jaar stond ik hier nog met mijn goede gedrag en werd het omrijden. Nu de Linge overgestoken en daarna langs de Linge naar het oosten om de geplande route weer op te pakken ten zuiden van Huissen. Het stukje bij Huissen had ik iets beter moeten plannen, want ik kwam nu langs veel industrieterrein. Het centrum van Huissen maakt weer veel goed.

Nu maar hopen dat die veerboot bij Huissen over de Rijn nog vaart, volgens de website zou hij tot 22 uur varen, maar je weet maar nooit. Als ik er naar toe fiets is het op de weg wel akelig stil, als hij toch tot 20 uur vaart heb ik een probleem en moet ik alsnog via Arnhem fietsen. Gelukkig de veerboot vaart nog. Als ik bij de veerstoep aan kom komt de veerboot juist mijn kant op met diverse auto’s erop. Als ik een paar minuten laten met mijn fiets de veerboot op fiets ben ik de enige passagier die wordt overgezet.

Als ik aan de noordzijde van de Rijn de veerboot af fiets begint de avond te vallen. Als ik richting het zuidwesten kijk zie ik een geweldig mooie buienwolk die van achteren door de zon wordt beschenen. Het gevolg is dat deze mooie wolk van een gouden randje wordt voorzien. Het gevaarte bevindt zich op grote afstand, ik maak er een mooie foto van. Ik ben blij dat ik het risico genomen heb vanmiddag. Het laatste deel van de tocht gaat langs de Rijn richting de IJssel. Ook hier hebben ze de afgelopen jaren flink gegraven om de rivier in het geval van hoog water meer ruimte te kunnen geven. De veerboot bij Rheden over de IJssel vaart nu niet meer, dus bij Duiven pak ik het fietspad langs de A12 over de IJssel. Op de westbank fiets ik door de uiterwaarden de voor mij bekende fietsroute richting Dieren die ik in de periode 2003 – 2008 dagelijks heb gefietst toen ik nog op IJsseloord 2 werkte. De batterij van mij GPS had het echter zwaar op dit traject. Ik was vergeten vooraf de batterijen te laden. In Nijmegen klaagde de GPS al, maar door het elektronisch compas uit te zetten hebben de batterijen het nog tot vlak bij Rheden uitgehouden. Het laatste spoortje mist dan ook op het kaartje.

Pastatocht 2013 Dieren – Nijmegen – Dieren

Zaterdag 8 juni 2013, op deze dag heb ik de tweede editie van de Pastatocht gereden van Dieren via Millingen aan de Rijn naar Nijmegen en via Arnhem weer terug. De eerste editie was verleden jaar augustus.


Het bijzondere van deze editie waren de hoge waterstanden in de rivieren, Door de hevige regenval in Centraal Europa is er een ware watersnood in het stroomgebied van de Donau, de Moldau en de Elbe. Ook het stroomgebied van de Rijn heeft een tik meegekregen. Sinds dat ik 1989 in Dieren ben komen wonen heb ik het water van de IJssel nog niet zo hoog zien staan in juni. Op een grote gedenksteen bij de veerstoep in Dieren moet het water op 1 juni 1983 nog veel hoger hebben gestaan.

Vanwege het hoge water was het noodzaak om de dagen vooraf aan de rit in de gaten te houden of de veerpontjes nog wel zouden varen. Enkele veren waren uit de vaart genomen, maar het voetveer bij Rheden kon blijven varen, evenals het belangrijke voetveer bij Millingen aan de Rijn tegen de grens met Duitsland. Als je er te laat achter komt dat dit veer niet vaart dan moet je alsnog via de brug bij Emmerich de Rijn over. Maar goed dat hoefde deze dag niet.

’s Middags om 2 uur vertrokken met een strakke wind in de rug naar het zuiden. Via het voetveer bij Rheden de IJssel over en daarna door het open land naar Duiven. Nabij Groessen passeer ik de Betuwelijn en dan ga je door een gebied waar vroeger allerlei takken van de Rijn hebben gelopen. Dit is een mooi gebied om doorheen te kruisen. Ik ben hier dan ook goed bekend vanwege diverse tochten naar Kleve (D) in het verleden. Vanaf Pannerden gaat het richting Rijn. Hier is de Rijn op z’n breedst, omdat de splitsing van de Waal stroomafwaarts ligt.

Het voetveer naar Millingen aan de Rijn legt normaal aan bij het uiteinde van een krib in de rivier, maar deze krib is geheel in het water verdwenen en de boot legt nu aan op de oever in een weiland. Ik kom precies op tijd, de boot is al aardig vol, maar ik kan er nog net bij. De overtocht over de brede Rijn is een mooie belevenis, vooral als er net een groot vrachtschip passeert en het voetveer begint te stampen op de golven. Ooit, in 1943, is hier eens een voorganger van dit voetveer omgeslagen en zijn er doden gevallen. Vandaag gelukkig niet en we bereiken veilig de overkant. Langs de Duitse grens gaat het verder naar de heuvelrug ten oosten van Nijmegen. Bij Beek moet ik er overheen via een gemene klim naar Berg en Dal, nu begrijp ik weer waarom ze dit dorp zo genoemd hebben. Daarna wordt het appeltje eitje, via een lange afdaling gaat het naar de zuidkant van Nijmegen. Nu even opletten dat ik niet mis rij in al die doolhoven, na één misser, welke feilloos wordt vastgelegd in de GPS bereik ik Tolhuis, het hoofddoel van deze tocht. Ik arriveer om half 6, 55 km in 3,5 uur is netjes als je onderweg nog de nodige foto’s moet maken.

Nu eerst een paar uur rust en bij dochter Margré op bezoek en een flink bord met paste lasagne eten, zodat er weer genoeg brandstof is voor de terugrit.

Tegen acht uur ’s avonds wordt het weer tijd om te vertrekken naar Dieren. Aangezien er een stevige wind waait, ook ’s avonds nog, moet ik het niet te laat maken, omdat ik anders te lang in het donker moet fietsen en daar is weinig aan te beleven. In Nijmegen hebben ze het goed voor elkaar voor fietsers, ze hebben daar complete fietsstraten, waar de automobilist te gast is, zoals zo mooi op de borden staat. Via de snelbinder, welke naast de spoorbrug ligt, knal ik tegen de wind in naar Lent, het dorp wat helemaal geannexeerd is door Nijmegen. Vanaf Lent doe ik maar een tandje lager tegen de wind in door de Over Betuwe.

Het eerste stuk gaat over de Waaldijk. Hier zie ik een informatiebord over de IJssellinie, toch vreemd als je langs de Waal fiets. Maar even afstappen en kijken wat het precies is, ik had al een vermoeden en dat werd bevestigd. De IJssellinie was een verdedigingswerk uit de Koude Oorlog om het gebied tussen Nijmegen en Zwolle deels onder water te laten lopen om een opmars van Russische tanks te vertragen. Vanaf 1945 hebben we 45 jaar moeten wachten op deze boeven uit het oosten, maar ze zijn nooit gekomen, in 1990 hebben we de moed maar opgegeven en rest ons een interessant monument uit de Koude Oorlog. Ik zie alleen containerboten uit het oosten komen. Intussen hebben ze gelukkig weer een nieuw speeltje bedacht: the war on terrorism. Voorbij Bemmel kom ik een nieuw stuk fietspad tegen, het eindigt bij de Linge, waar de brug nog in aanbouw is. Ga ik linksaf of rechtsaf naar de volgende brug? Ik gok op links, maar volgens mij was rechts mooier geweest. Jammer, volgende keer beter, er staat genoeg tegenwind, dus extra kilometers gaan we niet doen vanavond. Bovendien begint de zon toch snel te zakken. Door mijn foute keuze mis ik ook nog een mooie foto van een zonsondergang; je kunt niet alles hebben. Nu eerst Arnhem doorkruisen van zuid naar noord via de John Frostbrug; de enige echte brug in Arnhem. De laatste kilometers leg ik af in het donker, gelukkig heb ik de fietslamp meegenomen. Vanaf Rheden begin ik iedere oneffenheid in de weg te voelen in mijn benen, maar dat mag ook met de 100 km in zicht. Om elf uur parkeer ik de fiets in de schuur, over de 45 km terugtocht tegen de stevige wind in heb ik precies 3 uur gedaan.

Het was een mooie middag en avond, en ik ben klaar voor een enkeltje naar Amsterdam!