Tweedaagse fietstocht van Dieren naar Köln
Donderdag 4 september 2014, Dieren – Doetinchem – Duisburg
Verleden week stond het al in de “sterren” dat het deze week mooi weer zou worden. Omdat ik moet voorkomen dat ik te veel vakantiedagen overhoud heb ik maar even 2 dagen vrij geregeld voor een tweedaagse fietstocht naar Keulen. Het plan is om de eerste dag naar Duisburg te fietsen en de tweede dag naar Keulen, waarna onze dochter Margré mij met de auto komt ophalen. In het weekend voor de tocht al wat voorbereidingen getroffen. Via de mooie fietsrouteplanner van Nordrhein-Westfalen al een route laten bepalen en gezocht naar overnachtingsmogelijkheden in Duisburg. Via google kwam ik op Bett und Bike uit bij een jeugdherberg in Duisburg. Ik weet niet of het wat is, proberen maar. Als je een 4 persoonskamer deelt met andere personen ben je voor 50 euro klaar, inclusief warm eten, ontbijt en een lunchpakket. Wie weet ontmoet je nog andere fietsers die ook zo gek zijn om zulke lappen te fietsen. Jeugdherbergen zijn tegenwoordig toegankelijk voor alle leeftijden. Er zijn 2 tarieven, één voor de leeftijd tot en met 26 jaar en één voor daarboven. Ik ben tweemaal 26 en voldoe ruimschoots aan de criteria. In je eentje in een hotel zitten daar ben ik gauw klaar mee.
Om kwart over acht vertrek ik van huis. Als ik een paar minuten later bij de stoplichten tussen de scholieren van Het Rhedens sta voel ik mij een bevoorrecht mens met mijn twee vrije dagen. Verleden jaar ben ik al eens naar Duisburg gefietst en toen nam ik de route via Emmerich, waar ik kilometers tegen een stevige oostenwind mocht beuken, want in de Rijn vallei is alles open. Omdat de wind dit maal weer oostelijk is neem ik nu een noordelijke variant door de Achterhoek. Het waait weliswaar lang niet zo hard als verleden jaar, maar morgen ga ik ook nog door naar Keulen en zo’n sportman ben ik nou ook niet.
Eerst naar Doesburg en dan via de Oude IJssel naar Doetinchem, een bekend traject en ook erg mooi langs het water. Er zitten veel mensen te vissen, ik kom tot de conclusie dat dat niets voor mij is, de hele tijd stil zitten daar wordt ik doodmoe van. Waarschijnlijk denken de vissers hetzelfde over mij 😉 In Doetinchem hebben ze de voorrang voor fietsers goed geregeld op de rotondes, overal heb je voorrang. Eén automobilist heeft hier blijkbaar lak aan en wil doorrijden. Nu rijd ik op de fiets meestal door tot het laatste moment. De automobilist gaat tenslotte volop in de ankers en freest hiermee weer 1 mm van zijn profiel af. Voorbij Doetinchem richting Gendringen kom ik langs paden en wegen waar ik volgens mij nog niet eerder heb gefietst. Misschien toch wel, in het begin van de negentiger jaren tijdens de herfstvakanties met oma Hengelo en Margriet haar familie op De Betteld in Zelhem.
Vaak heb ik geen idee waar ik ben. Van het Nederlandse deel heb ik geen kaart op de GPS staan. Alleen het kruimelspoor staat erop en de achtergrond is egaal gekleurd. Ik wilde eerst de gecombineerde fietskaart van Duitsland plus de Benelux erop zetten, maar dat paste niet in het geheugen, dus heb ik alleen de Duitse kaart erop gezet. Ik ben blij dat het Dritte Reich van Hitler nooit wat geworden is, het had nooit in mijn GPS gepast. Ik volg daarom maar trouw het kruimelspoor en hoop zo bij de Duitse grens uit te komen. Na verloop van tijd komt er kaartmateriaal op de GPS te staan; ik nader de Duitse grens. Gelijk een mooie gelegenheid om het fietsshirt met lange mouwen te verwisselen voor de korte mouwen, want het begint al warm te worden in het septemberzonnetje. De route die Duitsland in gaat is wel bijzonder, het is namelijk een oude smokkelroute bestaande uit een karrespoor. Een paar kilometers verderop raak ik de Nederlandse grens nog een keer aan bij het plaatsje Megchelen, wat net ten zuidoosten van Gendringen ligt.
Nu weiter machen nach Rees aan de noordzijde van de Rijn. Voor mij fietst een oude oma die driekwart van het fietspad nodig heeft, als ik het laatste kwart wil gebruiken, besluit ze om 7/8 te gaan gebruiken. Het gaat net goed, ik kijk nog even achterom of oma nog op de fiets zit, wat gelukkig zo blijkt te zijn. Rees is een mooi klein plaatsje aan de Rijn, dat moet ik nog maar een keertje met Margriet naar toe. Ik heb de route vooraf niet bestudeerd, het was meer downloaden en dan fietsen, dus ik had erop gerekend dat ik bij Rees de Rijnbrug zou moeten nemen. De route had besloten dat ik in Rees met het pontje naar de overkant kan; altijd mooi zo’n pontje over een brede rivier. Alleen het pontje voer buiten de zomervakantie niet meer op alle dagen, het werd alsnog de Rijnbrug, jammer want nu moet ik een aantal kilometers extra maken.
Aan de overzijde van de Rijn volg ik nu een bekend traject, namelijk hetzelfde als afgelopen jaar naar Duisburg. Eerst langs de oude Romeinse stad Xanten. Voorbij Xanten heb je een mooi klimmetje gevolgd door een mooie afdaling. In het oosten zie ik nu voor het eerst de industrie van het Ruhrgebied, waarschijnlijk Dinslaken. Voorbij Rheinsberg kom ik dichter bij de Rijn. Het valt op hoe groot de afwisseling is in het uitzicht, de ene keer kijk je tegen een grote koeltoren aan, de volgende keer zit je volop in de natuur. Het doet bizar aan. Als ik de noordwestelijke buitenoorden van Duisburg bereik word ik, nog steeds op de westelijke Rijnoever, over een mooi fietspad langs de rivier gestuurd.
Nu mag ik mij op de fiets Duisburg instorten, als ik de grote brug oversteek staat de politie beneden al snelheidscontroles uit te voeren, ik heb niets gewonnen. Ik kom er al snel achter dat fietsen in Duisburg een grotere uitdaging is dan fietsen in Amsterdam. Verleden jaar ben ik op de fiets naar Amsterdam gereden en dat viel best mee in de stad. Je kijkt gewoon hoe andere fietsers zich gedragen en tegen de tijd dat je op de Dam staat ben je gecertificeerd. Hier in Duisburg werkt dat anders, dat komt denk ik doordat in Amsterdam fietsers de baas zijn en in Duisburg automobilisten. Het is hard werken, dat kruimelspoor op de GPS is niet altijd duidelijk te zien met de kaartinfo; die Nederlandse oplossing was zo gek nog niet. Je moet het verkeer in de gaten houden, oppassen voor tramrails, de navigatie in de gaten houden en dan ook nog foto’s maken. Vissen langs de Oude IJssel is toch een stuk minder vermoeiend denk ik nu. De stoplichten in Duisburg staan echt lang op rood. In Nederland gebruik ik stoplichten altijd als adviessysteem als ik voetganger of fietser ben. Dat laat je hier wel uit je hoofd. Als je de ring om het centrum hebt overleefd dan is het centrum van de stad opeens een verademing, hier is toch meer ruimte voor voetgangers en fietsers. Echter ik moet nog een keer de ring in op weg naar de jeugdherberg. Een enkele keer mis ik een afslag, maar uiteindelijk komt het goed, dat mag ook wel, want de teller staat inmiddels op 126 km en het is kwart over vijf. Ik herken de jeugdherberg, een nieuw gebouw tegenover het voetbalstadion van MSV Duisburg.
Ik ben benieuwd waar ik nu terecht ga komen, want dit wordt een nieuwe ervaring. Het inchecken verloopt snel en de fiets kan worden gestald in de speciale fietsenkelder. Als ik op mijn kamer kom is er net voor mij een andere fietser gearriveerd. Het is een student geologie uit Bazel die met een andere studente uit zuid-Duitsland langs de Rijn naar Rotterdam fietst. De studente zit weer op een andere kamer. Ze fietsen samen de Rhein Radweg. Op de kamer staan 2 stapelbedden met schoon beddegoed en een tafel met 4 stoelen. Er is een badkamer en een toilet en verder voor iedereen afsluitbare kastruimte. Alles is goed georganiseerd. Eerst maar ff douchen en omkleden, vanaf 18.00 is het warme eten klaar en ik lust wel wat. In de jeugdherbergen overnachten ook een paar schoolklassen met kinderen van een jaar of 10; het is een gezellige drukte. Na het eten nog even wat gelopen en wat foto’s gemaakt, mijn benen vinden eigenlijk dat ze rust nodig hebben. Ik ga maar even plat liggen. Na verloop van tijd arriveert er nog een fietser op de kamer. Een eind twintiger uit midden-Engeland. Hij was met de fiets naar Den Haag – Rotterdam gevlogen, met het vliegtuig wel te verstaan. Hij maakt een trip langs de Rijn tot aan Wiesbaden. Afgelopen nacht heeft hij net ten noorden van Arnhem overnacht en vandaar naar Duisburg gefietst langs een andere route dan ik. Net voor Duisburg heeft hij nog een lekke band gescoord. Toch weer leuk om even wat ervaringen uit te wisselen. Toen ik na het eten nog wat ging lopen zag ik ook nog een veertiger die incheckte, maar die heeft waarschijnlijk een éénpersoonskamer geboekt, anders hadden ze hem wel bij ons op de kamer gezet, scheelt weer schoonmaakwerk. ’s Avonds nog even wat aan mijn dagverslag gewerkt en naar huis gebeld. Daarna ben ik al vroeg in slaap gevallen.
Vrijdag 5 september 2014, Duisburg – Düsseldorf – Köln
Na een goede nachtrust, een goed ontbijt naar binnen geslagen, afscheid genomen van de Zwitser en de Engelsman. Buiten kom ik de veertiger van gisteren tegen, die vroeg of hij mijn fietspomp mocht lenen, hij had wat problemen met zijn buitenband. Hij was 4 dagen aan het fietsen en onderweg van Heidelberg naar Munster, waar hij woont.
Tegen half negen rij ik weg, op naar Keulen, dat zal toch zo’n 90 km worden. Het is nog bewolkt, maar de bewolking is niet dik, je kunt ertussen blauwe delen zien, dat gaat vast goed komen vandaag, ik begin maar direct met het shirt met de korte mouwen. Nu eerst zien dat ik de route weer oppak. Bij toeval kom ik langs het herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan de 21 jongeren die het leven verloren op 24 juli 2010, toen er paniek uitbrak in een tunneltje bij een dancefeest. Het foutloos door de spits naar de route navigeren is weer een beste uitdaging, maar uiteindelijk zit ik weer op track, dankzij het feit dat ik de gps maar om mijn nek hang. Ik maak zelfs mee dat er midden op het fietspad gewoon een grote boom staat, je kunt er linksom of rechtsom langs. Je moet hier niet te veel gezopen hebben, want als je niet kunt kiezen en voor het compromis gaat heb je wel een probleem met zo’n boom midden op je pad.
Het wordt steeds groener en opeens rij je weer in heel landelijk gebied tussen Duisburg en Düsseldorf. Op gegeven moment rij ik weer pal langs de Rijn en zie het cruiseschip Avalon Affinity. Aan de vliegtuigen die steeds lager overkomen merk ik dat ik Düsseldorf nader. Volgens een oude kilometerpaal bevindt ik mij nu 234 km vanaf Rotterdam en is het nog 590 km naar Bazel. Als ik Düsseldorf in fiets begint de zon ook door te breken, volgens een straatnaambord bevindt ik mij nu op de Rotterdammer Straße, dat geeft toch het gevoel dat je nog niet veel bent opgeschoten. In Düsseldorf volg ik een mooie fietsroute langs de Rijn en blijven de verkeersavonturen van Duisburg mij bespaard. Het cruiseschip komt ook weer voorbij, ik ben benieuwd wie het eerst in Keulen is. De tocht verloopt voorspoedig, het is mooi om zo langs de Rijn te fietsen. De kwaliteit van de fietspaden in Duitsland is wel minder hoog dan in Nederland. Ook is het niet altijd in één keer duidelijk waar je moet fietsen, op de weg of dat het is toegestaan op het voetpad. Soms bestaan de paden ook uit fijn grind en steen. Af en toe ligt er ergens wat opengebroken en moet je eromheen.
Op gegeven moment aan de zuidkant van de stad bevindt ik mij op een ruw stuk steenslag. Opeens hoor ik een hoop lucht onder mij ontsnappen, het kwam uit mijn achterband. Het gaat zo snel dat de achterband in no-time leeg is; Scheiße, donnerwetter, *@#$%^&. Er zit niets anders op dan de band te plakken, gelukkig heb ik alles bij mij en heeft mijn fiets uitvalnaven. Alle bagage en attributen van de fiets afhalen, het achterwiel eruit halen en eerst inspecteren of er nog iets in de buitenband zit, maar ik kan niets meer vinden. Op gegeven moment komt er een Duits echtpaar lang fietsen en zien mijn hele uitstalling en vragen of het lukt. Ik kan ze gerust stellen, anders had de man wel even willen helpen, toch wel aardig. Aan mijn Duits konden ze wel horen dat ik van über die Grenze komm, dus waren ze wel nieuwsgierig waar ik vandaan kwam. Het plakken is zo gepiept. Met zo’n uitvalnaaf heb je je achterwiel zo uit de fiets, maar het erin zetten lukt mij nooit zonder vuile handen te krijgen. Het ergste poets ik eraf met gras. Nu oppassen dat ik niet met mijn hand door mijn gezicht wrijf, want ik moet nog een paar selfies maken in Keulen, voordat je het weet zie je eruit als een schoorsteenveger. Inmiddels staat de teller op bijna 45 km, ik neem gelijk maar even van de gelegenheid gebruik om mijn lunchpakket op te eten. Het cruiseschip moet nu een geweldige voorsprong hebben gekregen; stelletje valsspelers, snel doorvaren met die boot als ik een lekke band heb.
De band houdt zich goed, maar ik ben nu toch wat voorzichtiger met steenslag. De meeste mensen kunnen zich niet voorstellen dat je hier in het Ruhrgebied mooi kunt fietsen, maar dat valt reuze mee. Langs de Rijn liggen mooie fietspaden, ik let eigenlijk helemaal niet op de GPS. Fietsen heeft als voordeel dat je alles helemaal kunt vergeten en relativeren. Eens even tijd om na te denken. Ik vraag mij af of als de nieuwe hemel en aarde een feit is je dan ook kunt fietsen, ik hoop van wel. Als ik op gegeven moment weer op de GPS kijkt blijkt dat ik op de westelijke Rijnoever moet fietsen in plaats van de oostelijk waar ik mij nu bevindt. Het gekke is dat ik al die tijd geen brug heb gezien, waarschijnlijk was er een veerpont die toevallig vandaag ook een dag vrij had net als die in Rees, het zal wel, het is hier overal mooi. Terugrijden ga ik niet doen, er zijn grenzen.
Na een tijdje van de Rijn af te hebben gefietst kom ik weer bij de rivier en warempel wat komt daaraan, het cruisschip, nog even en dan gaan ze mij herkennen. Aan de overzijde een grote chemische fabriek. Deze kant lijkt beter vooralsnog, maar nu moet ik wel door Leverkusen met de nodige industrie van Bayer en dat ligt allemaal tegen de Rijn. De bewegwijzering voor fietsers wil mij meer door het oosten sturen, maar daar heb ik geen zin in. Ik pak de doorgaande weg door de stad, dat scheelt een paar km. Ik snap nu ook waarom de plaatselijke voetbalclub Bayer Leverkusen heet. Snel door bikkelen naar Keulen, het is niet ver meer. Eerst kom ik een fietsbord tegen die mij vertelt dat de Rheinbrücke nog 6 km is, ik denk dat valt reuze mee. Even later blijkt dat dat niet de brug bij de Dom is, je hebt hier ook zo veel bruggen, ik moet nog 16 km. Ach wat maakt die paar kilometer ook uit op zo’n afstand.
Als ik bij het plaatsnaambord Keulen kom parkeer ik mijn fiets er tegen en maak een foto voor het nageslacht. In Keulen fiets ik zo snel als het kan richting de Rijn, wat goed lukt. Vanaf hier fiets ik weer over een mooi fietspad langs de rivier en kom ik opnieuw het cruiseschip tegen, voor de vierde keer. Op naar de Hohenzollernbrücke, de spoorbrug, en naar de Dom van Keulen. De Hohenzollernbrücke is tussen 1907 en 1911 gebouwd en ligt bij het Hauptbahnhof van Keulen. De brug is door de Duitsers in 1945 opgeblazen toen de Amerikanen eraan kwamen, in 1959 is de brug herbouwd. Het is mooi nazomerweer op deze septemberdag, het doet mij denken aan afgelopen jaar de laatste kilometers in Amsterdam. Het is altijd mooi om jezelf een doel te stellen en dat uiteindelijk ook te bereiken. Bij de spoorbrug tegenover de Dom til ik mijn fiets de trappen op naar het eerste plateau om even een selfie te nemen, het is net half vier geweest. Verder omhoog ligt er gelukkig een goot waar je de fiets in omhoog kunt duwen. Blijkbaar een mooie plek met de Dom op de achtergrond, want twee bruidsparen laten er foto’s nemen. Op de brug mag je ook fietsen, maar het is uitkijken tussen alle voetgangers, het laatste stuk loop ik maar. Opeens rijd mij een idioot met een rotgang op een racefiets voorbij, leeftijd 60+. Van de andere kant komt een oma op een fiets met drie wielen, het arme mens schrikt zich rot en weet de racefietser te ontwijken, waarbij ze bijna met 1 wiel los komt van de grond. Ze schreeuwt de man nog wat na, maar wat ze nu zei kon ik niet volgen, er zat geen ondertiteling bij. Een beetje fatsoen zit er tegenwoordig ook niet meer bij, bij die oudjes 😉
Ik loop met de fiets naar het grote plein bij de Dom en maak wat foto’s, jammer dat een klein deel van 1 toren in de steigers staat. Een voldaan gevoel, het symbolische eindpunt van de tocht is bereikt. Even rust, de Dom van binnen bekijken heb ik al eens eerder gedaan, bovendien waar moet ik de fiets laten met alle bagage. De Dom van Keulen is een enorm grote kathedraal. de grootste in Duitsland, de bouw begon in 1248 op 15 augustus (Maria Hemelvaart) en duurde maar liefst 632 jaar volgens Wikipedia de beide torens zijn 157 meter hoog. De huidige dom staat op de plek waar in de laatste jaren van het Romeinse Rijk christenen elkaar ontmoetten in Keulen. Sinds 1996 staat de dom van Keulen op de Werelderfgoedlijst.
De Dom van Keulen is het symbolische eindpunt, maar het praktische eindpunt ligt nog een kilometer of 6 verderop. Daar zal onze dochter mij met de auto oppikken. Dus begint de laatste grote oefening van het navigeren met de fiets door een grote Duitse stad. Ik begin wel te merken dat mijn lunch inmiddels ook is verbruikt en het lijkt mij wijs eerst even een fruithapje en wat vruchtensap of iets dergelijks te gaan organiseren. Al rijdende raak ik meer geobsedeerd door winkels met eten dan op mijn GPS, waardoor ik een afslag mis maar wel bij een winkel met fruit uitkom. Even een paar bananen en wilde perziken ingeslagen, de eerste banaan eet ik direct op. Drinken verkopen ze er niet, alleen alcohol, dat lijkt me niet zo geslaagd. Aan de overkant is een winkel met frisdrank: missie geslaagd. Nu nog even een paar honderd meter terug fietsen en de route naar de auto weer oppakken. Als ik op de afgesproken plek kom blijkt Margré 2 straten verderop te staan, uiteindelijk vinden we elkaar en rijden terug naar Nederland. Ik kijk terug op een mooie tocht, mijn cruise zit erop, over 25 jaar pak ik ook de boot. Volgend jaar weer een nieuwe fietstocht regelen met mijn eigen reisbureau 😉