Een kort overzicht van de hele route staat hier.
Op weg naar de start – maandag 10 augustus 2020
Dieren – DB Bahnhof Emmerich-Elten
Opstaan om 05:30, er moet eerst 23 km worden gefietst via Doesburg en Didam naar het station Emmerich-Elten, wat net in Duitsland ligt. Als ik weg fiets is het nog donker, de maan met aan weerszijden de planeten Venus en Mars begeleiden mij als een paar betrouwbare supporters op weg naar Doesburg. Aan de noordoostelijke hemel begint de hemel al lichter te kleuren en de dag zal dan ook niet lang op zich laten wachten. De temperatuur is erg aangenaam om te fietsen, het is gewoon nog 20 graden.
Mensen kom je nauwelijks tegen op dit vroege uur. In Angerlo iemand die de hond uit laat en een tijdje later, ik zit dan al tegen de Duitse grens, een eind voor mij in de verte een hardloopster. Als ik dichterbij kom heeft ze waarschijnlijk net langs de weg zitten plassen. Als ik met mij fiets op de radar verschijn staat ze snel haar broek op te hijsen. Ze kon de humor er geloof ik wel van inzien.
Om 06:30 passeer ik de Duitse grens en 10 minuten later ben ik bij Bahnhof Emmerich-Elten. Nu nog even een treinkaart voor de fiets uit de automaat organiseren en ik kan voor 6 euro mijn fiets meenemen. De andere benodigde treinkaarten heb ik online al geregeld.
Treinreis DB Bahnhof Emmerich-Elten – DB Bahnhof Bernburg
De treinreis gaat weer van start nu met mondkapje op en weinig reizigers in de trein. Nadeel is dat je geen contact hebt met andere mensen. Het is niet anders. Vandaag moet ik overstappen in Duisburg, Bad Oeynhausen, Braunschweig en Magdeburg. Tegen het einde van de middag hoop ik dan in Bernburg aan te komen. Altijd weer spannend of je ergens vertraging oploopt en een aansluiting mist. Met een aansluiting missen heb je voordat je het weet weer een uur en als het tegen zit 2 uur aan de broek. Ik heb overal ruime overstaptijden, maar op het traject naar Magdeburg waar ik niet zo heel veel marge heb is het toch nog even spannend. In Braunschweig vertrekt de trein te laat, maar onderweg wordt dit toch weer in gelopen.
In Duitsland is men toch wat strenger met de mondkapjes dan in ons tolerante Nederland, waar de overheid niet zo veel meer heeft te vertellen. In Duitsland moet je ook op de perrons een mondkapje op. Op het perron in Bad Oeynhausen waar ik sta te wachten op de trein naar Braunschweig loopt een schoonmaker rond die zich ontpopt als een echte corona-nazi. Op het andere perron lopen namelijk een aantal mensen zonder mondkapje rond en deze worden in niet mis te verstane taal duidelijk gemaakt dat dat ding op moet. Zo niet dan wordt die Polizei angerufen. Ik denk bij mezelf al “Hände hoch …”. Het mondkapje mag wel af om te roken zegt hij. Ik neem aan dat dit ook geldt om te eten en te drinken. Ik krijg in ieder geval geen uitbrander als ik dat doe.
Op het laatste traject van Magdeburg naar Bernburg kwam ik al echt in een landelijke entourage terecht. Er zijn daar veel onbewaakte overwegen en de trein moest iedere keer zijn ‘scheepshoorn’ laten horen als waarschuwing. Op de geplande tijd reed de trein het station van Bernburg binnen.
Camping in Bernburg
Als ik het station uit fiets wordt het mij al snel duidelijk dat ik weer in de deelstaat Sachen-Anhalt ben, want ik werd warm welkom geheten door de kasseien en dat bij een temperatuur van 32 graden. Via de navigatie-app van Komoot rij ik vervolgens probleemloos naar de watersport camping langs de Saale. Dit is trouwens een andere camping dan waar ik vorig jaar stond tijdens de laatste overnachting in Bernburg. Toen stond ik op een soort van Ordnung-soll-sein camping, nu maar eens een watersport camping uitproberen.
Ik kan mijn tent overal neerzetten, maar wel moet even rekening houden dat ze er ’s avonds nog met een flinke roeiboot langs kunnen lopen. Maandagavond wordt er getraind en dan moeten ze met een flinke groep met die roeiboot naar het water kunnen sjouwen. Volgens de camping baas was mijn Duits wel ok, in ieder geval beter dan zijn Nederlands wist hij mij te vertellen.
Naast mij staan nog 2 mannen die samen een tocht maken 2 tentjes op te zetten. Ze zijn erg blij dat ik een tenthamer bij me heb. Ik trouwens ook, want de grond is hier keihard door de droogte. Normaal neem ik zo’n hamer nooit mee, maar dit keer toch maar wel, vanwege de droogte en ook omdat er misschien nu minder mensen kamperen vanwege de corona. De 2 mannen komen uit Leipzig en zijn onderweg op de fiets naar het noorden van Duitsland. Het plan is dat ze daarna langs de Nederlandse grens naar Kleve fietsen. De ene gaat dan met de trein naar huis en de andere, die iets langer vakantie heeft, fiets nog even door naar de Bodensee in het uiterste zuiden van Duitsland. Ze fietsen zo’n 100 km per dag. De kleine camping is ’s avonds best goed bezet met fietsers. Veelal jonge mensen en een enkel gezin met kleine kinderen.
Verder was het mooi dat er een paar bankjes langs het water stonden en dat ze een waterkoker hadden. Ik moet zeggen dat dit wel een mooie overgang was naar het primitieve leven deze komende dagen na die decadente fietstocht met Margriet van hotel naar hotel in Brabant 😉
Etappe 9, dinsdag 11 augustus 2020, Bernburg – Dessau
Vandaag ga ik weer verder met de tour waar ik vorig jaar ben gestopt. Vanmorgen bleek dat het hek nog op slot zat, dus vroeg vertrekken in verband met de warmte zou niet helemaal gaan lukken. Gelukkig viel de vertraging wel mee, daarna mijn buren een goede reis gewenst.
Eerst nog even wat foto´s maken langs de Saale en daarna op zoek naar een supermarkt, want onderweg liggen er niet te veel mogelijkheden op de route naar Dessau. Inkopen doen is altijd best omslachtig. Je moet je fiets ergens vastzetten en de bagage achterlaten. De lege flessen niet vergeten mee te nemen, bij de ene winkel staat de flessenautomaat buiten de winkel en als hij in de winkel staat dan is het soms voor de poortjes in plaats van erachter. Voordeel is dat je in Duitse supermarkten wel alle flessen van andere supermarkten kwijt kunt. Ook belangrijk nu is om je mondkapje niet te vergeten, want die is verplicht in Duitse supermarkten. Als ik de winkel uitkom met proviand voor overdag en een tweede ontbijt om bij de winkel op te eten wordt ik aangesproken door een oude man, later vertelde hij dat hij 88 jaar oud is. Hij begint een gesprek met mij en wil weten waar ik naar toe ga en vandaag kom en hoe ik overnacht en dat soort zaken. Ik neem er maar even de tijd voor, misschien ben ik in deze coronatijd wel de enige persoon die hij vandaag spreekt. Op het eind bij het afscheid wil hij mij nog de hand schudden, maar door mijn aarzeling realiseert hij zich dat dat nu niet kan en zwaaien we elkaar maar gedag. Een rare tijd die coronatijd.
De eerste uren op de eerste dag is het altijd weer even wennen om in het ritme te komen. En dat geldt dit keer zeker voor de kwaliteit van het wegdek. Mentaal had ik mij hier wel op voorbereid, maar het is toch altijd weer anders als je het ervaart. Altijd maar weer goed opletten op stenen en kuilen op sommige paden.
Na verloop van tijd zit je weer helemaal in het ritme en de warmte valt ´s ochtends nog reuze mee. Ook de wind is dan nog rustig. Later op de ochtend begon de wind wel aan te trekken en die had ik tegen. Vooral toen ik verder richting Dessau kwam werd het landschap ook steeds meer open vanwege het stroomgebied van de Elbe.
Ik had wel goede fietspaden op dat moment. Toen ik een oudere man inhaalde die toch netjes rechts en strak fietste sprak deze mij aan dat ik niet even waarschuwde met de fietsbel. Toen ik even inhield en hem vroeg wat er aan de hand was hoorde hij direct dat ik uit Holland kwam en dat we daar fietsers wel gewend waren en begreep hij ook waarom ik niet gebeld had. Hij wilde nog even weten waar ik heen ging en wenste mij goede reis. Ik heb hem een fijne dag gewenst en ik zal voortaan toch vaker mijn fietsbel gaan gebruiken in Duitsland 😉
Om 12:45 was ik bij de Elbe in Dessau. Er blijken 2 campings te zijn. De eerste leek meer op een scheepswerkplaats met een paar camperplaatsen, dat was nou niet wat ik had verwacht. Even vragen, mijn camping blijkt 200 meter verderop te zijn. Als ik er aan kom is het veldje van de watersportvereniging nog leeg, maar ik kan inchecken en krijg gelijk een sleutel van het gebouw, omdat de beheerder pas later vanmiddag terug komt. Alle gegevens, inclusief email adres en telefoonnummer worden weer genoteerd, net als gisteren in verband met de corona crisis. De koelkast in de keuken is gevuld met bier, ook alcoholvrij, en je kunt gewoon pakken en een euro in het potje doen. Best een relaxte dag met 60 km en nu de hele middag vrij.
Dit is een mooie plek, ik zet mijn tent langs een lage bosschage neer en kijk zo over de Elbe heen. Als alles staat even lekker langs de Elbe zitten op een bankje en wat eten. Niet snel daarna komen de eerste volgende fietsers, een jong stelletje van zo’n 20 jaar. Ik zie ze met het bekende Radweg R1 boekje. Ze komen uit Berlin en zijn vanaf de Harz naar Berlin aan het fietsen. Het stuk door de Harz hebben ze als zwaar ervaren vanwege de kwaliteit van de fietspaden en de heuvels. Ik kan dat bevestigen met mijn verhalen van vorig jaar. Ze weten nog niet of ze hier overnachten of elders.
Ik ga onderwijl maar even naar de supermarkt eten halen voor vanavond en morgen vroeg. Ik neem gelijk een halve liter yoghurt mee en een vruchtenyoghurtje als toetje die ik mooi in de koelkast kan leggen bij de watersportclub. Als ik terug kom heeft het stelletje uit Berlin de tent ook staan. Naast mij arriveert snel een andere man van rond de 50, hij fietst ook de R1 en is begonnen in Coesfeld vlakbij de Nederlandse grens. Hij kwam ook weer met de ervaring van de Harz die zo zwaar was. Hij heeft een deel met de trein gedaan vanwege zijn knie. Nu ben ik niet zo’n sportman, maar het voelt dan toch wel goed dat ik vorig jaar met mijn fiets de Harz heb kunnen nemen. Goed ik heb op dag 2 wel mijn plan moeten bijstellen, maar het is gelukt.
In de loop van de middag en vroeg avond kwamen er nog meer fietsers en kanovaarders bij en uiteindelijk stonden er 17 tenten opgesteld. Aan de andere kant van mij staan nu 3 jongens met een tent die onderweg zijn met de fiets van Hamburg naar Dresden. ’s Avonds na het eten heb ik lekker langs de Elbe gezeten op een picknick kleed en wat gelezen en genoten van de zonsondergang.
Etappe 10, woensdag 12 augustus 2020, Dessau – Lutherstadt-Wittenberg
Voordat ik de 10de etappe begon vandaag ben ik eerst even naar de supermarkt gefietst om water, brood, yoghurt en fruit in te slaan. Er staat een kleine 70 km op het programma en onderweg kom ik niet echt door een redelijke plaats met inkoopfaciliteiten.
Onderweg naar Wittenberg heb ik even een zijweg genomen om naar Ferropolis te fietsen. Dit is nu een festival terrein wat leeg is vanwege de corona pandemie. Er staan allemaal imposant grote graafmachines. Blijkbaar is hier veel afgegraven, want er rest nu nog een groot meer.
Later een stuk langs een spoorlijn waar de ICE’s mij met hoge snelheid voorbij razen. Eigenlijk 2 verschillende werelden realiseer ik mij op dat moment. De ICE-treinen tussen Wittenberg en Leipzig flitsen met een hoge snelheid voorbij, terwijl in mijn wereld de tijd lijkt stil te staan.
Bij de Bergwitzsee, wat een groot recreatiemeer is, maak ik even een korte stop om wat te eten en te drinken. Je bent dan gelijk een bijzondere verschijning, want de meeste mensen liggen met grote tussenruimte aan het spit te bakken in de zon. Een meneer vraagt mij weer waar de weg heen gaat. Altijd even leuk om te vertellen waar je vandaan komt en naar toe gaat. Even voorbij de Bergwitzsee moet ik de spoorbaan kruisen en dat gaat via de voetgangerstunnel van een station. Er zit een heel fatsoenlijke helling in, dus ik kan de voetgangerstunnel al fietsend nemen.
De paden die ik vandaag moest fietsen waren al weer van betere kwaliteit dan gisteren en al snel na het middaguur komt Wittenberg in zicht. Ik passeer nu definitief de Elbe via een grote brug. Om even na 1 uur arriveer ik op de camping. Mooi vroeg in de middag binnen met die tropische temperaturen deze dagen. Opnieuw een camping van een roeivereniging. Ik ben de eerste en kan een mooie plek uitzoeken bij het water met een bankje bij de tent. Kosten van de overnachting bedragen 6 euro, zonder extra kosten voor te douchen en je kunt in de keuken de waterkoker gebruiken!
Als ik de tent heb staan druppelen de volgende fietsers al binnen. Een jonge vrouw is onderweg op de fiets naar Praag. Twee meiden van een jaar op 20 zijn ook onderweg op de fiets naar Berlin, ze volgen niet de specifiek de R1. Ze komen uit Regensburg en hebben ook wel hele stukken langs de grotere doorgaande wegen gefietst.
Na het douchen ga ik een bezoekje brengen aan Wittenberg. Dit is toch een historische plaats, waar Maarten Luther ruim 400 jaar geleden rebelleerde tegen de heersende kerk. Bijzonder om bij de Slotkerk te staan waar hij destijds zijn stellingen deponeerde op de kerkdeur en daarmee een ‘bom’ legde onder de aflaathandel. Een toffe actie, de gevestigde orde het lastig maken met zaken die niet kunnen, daar hou ik wel van. Op de terugrit naar de camping even het avondeten gekocht, vanwege de hoge temperaturen met 32 graden heb ik maar voor een maaltijdsalade gekozen, die ik lekker op een steiger in de Elbe heb opgegeten.
Inmiddels heb ik nog een paar buren gekregen en het veldje loopt weer aardig vol met iets meer dan 10 tenten. Naast mij een jongen en meisje uit Berlin. Ze hebben de Elbe Radweg gefietst. Ze zijn in Tsjechië begonnen en nu in Wittenberg uitgekomen, vanaf hier fietsen ze verder naar Berlin. Even verderop stond een vader met een klein meisje van een jaar of 6, die sliepen onder een grote tarp.
Als ik ’s avonds mij gereed maak om te gaan slapen zie ik toch meer bewolking opkomen aan de westelijke hemel, die ik niet helemaal vertrouw.
Etappe 11, donderdag 13 augustus 2020, Lutherstadt-Wittenberg – Bad Belzig – Ferch
Mijn analyse van die wolkenlucht gisterenavond was niet verkeerd. Vannacht om 3 uur passeerde er een buiengebied. Opeens was het één en al activiteit op het veld, er waren nogal wat mensen die hun halve inboedel buiten de tent hadden liggen 😉 Later rond 6 uur passeerde er nog een bui, maar op de neerslagradar zag ik dat dat voorlopig het laatste was, daar kom ik weer mooi mee weg. De natte tent kan vanmiddag wel weer drogen.
Om half 8 heb ik alles al weer op de fiets en kan ik eerst naar de Netto supermarkt, die is al om 7 uur open volgens hun website. Hier krijg ik een ontmoeting met 2 pensionado’s die ik toch even op hun plaats heb gezet. Ik zet bij een fietsenstalling mijn fiets nooit in een fietsenrek, want dat vertrouw ik niet met alle bagage. Als de fiets omvalt heb ik gelijk een slag in het wiel en volgens mij moet je dat niet willen. Dus ik zet mijn fiets altijd vast aan het rek waarbinnen de boodschappenwagentjes staan. Nu wil het geval dat mijn fiets vandaag precies voor een deel in het eerste autovak kwam te staan. Op zich geen probleem, want er waren heel veel vakken voor de auto’s en de eerste auto moest nog arriveren. En die eerste auto kwam toen ik juist bij mijn fiets bezig was. Mevrouw pensionado zet haar auto zo neer, dat ze er bijna niet uit kon. Toen ze zich uit die auto had gewurmd begon ze tegen mij dat ik mijn fiets in de fietsenstalling moest zetten. Ik dacht bij mijzelf: “Zak in de stront”, maar ik had de Duitse vertaling niet zo snel paraat, dus ik hield het iets netter doch wel duidelijk: “Dass geht nicht mit meinem Fahrrad, dann kukelt er um. Verstehen Sie?” Volgens mij begreep ze het wel, dat ‘dann kukelt er um’ was volgens mij niet helemaal correct, maar er zat vast wel een kern van waarheid in.
Nu had ik eerst nog een opdracht uit te voeren voor mijn jongste dochter die docent geschiedenis is. Ik dacht dat ik vakantie had 😉 Ik moest bij de Slotkerk in Wittenberg nog een foto maken van de deur waar Luther zijn stellingen op gehangen had. Die deur had ik gisteren nog niet zo gauw gezien, maar ik zag nu een bordje met ‘Thesentur’ of zoiets en ik vermoedde dat dat het wel eens kon zijn.
Het houdt niet op deze ochtend. Als ik een eindje buiten Wittenberg ben moet ik zo’n sintelpad volgen wat opeens is afgesloten. Het is een complete bouwplaats waar je niet langs of omheen kunt. Ze zijn er bezig met een hoofdwaterleiding begrijp ik, er ligt een soort van anti-tankgracht met een doorsnede en diepte van 2 meter. Ik heb vorig jaar wel eens omleidingsbordjes voor de R1 gezien, maar daar heb ik eigenlijk niet op gelet. Ik heb het laatste half uur op het kruimelspoor van de GPS gefietst. Als ik kijk voor een alternatieve route vertrouw ik het niet, het pad wordt al snel een smal pad met veel stenen. Ik ben bang dat ik mij diep in het bos ga vastrijden. In het oosten van Duitsland is het wegennet minder dicht, dus je moet al flink gaan omrijden. Voor je het weet ga je zo meer dan een uur verliezen en er staat vandaag zo’n 90 km op het programma. Ik ga toch terug naar de bouwplaats en zwaai naar een werknemer of hij even kan komen, er zijn er allemaal Polen aan het werk te zien aan de kentekens. Hij spreekt geen Duits, maar gelukkig wel Engels. Ik vraag of ik er langs kan. Hij vraagt waar ik heen moet en wijs hem op mijn GPS route die aan de andere kant van hun anti-tankgracht verder gaat. Hij begrijpt mijn probleem en opent het hek, ik moet hem door de modder volgen en achter hun bouwkeet ligt een soort van bruggetje naar de andere kant. Ik bedank hem vriendelijk, want dit heeft heel wat ellende voorkomen. Top die Polen!
Na de regenbuien van afgelopen nacht is het nog steeds bewolkt en zit er nog wel wat regen in de buurt zie ik op de radar, maar met een beetje geluk blijf ik daar net ver genoeg bij vandaan. Het gaat nu kilometers lang door de bossen. Ik kom een keer een soort van boswachter tegen in een auto en 2 meiden die een fietsband staan te plakken, maar zo te zien lukt dat allemaal wel. Als ik in een klein gehucht kom zie ik een mooie picknicktafel waar ik mijn tweede ontbijt opeet; een halve liter yoghurt met cruesli. Ik heb voor in 1 van de low-rider tassen nog ruimte over, waar je precies zo’n zak met cruesli in krijgt. Het is jammer dat er geen afvalbak is, toch maar even rondkijken of ik iemand zie. Dat is soms best wel een probleem in die dorpen, ze maken vaak een wat verlaten indruk. De meeste mensen zitten volgens mij veel binnen. Gelukkig zie ik iemand in de tuin aan het werk die mijn afval wel in ontvangst wil nemen.
In Bad Belzig wijk ik even van de route af, want met 90 km moet je toch tussendoor weer even inkopen doen en de lege flessen inleveren. Als ik buiten het dorp op een bankje in het open veld zit te lunchen voel ik af en toe een spatje vallen. Het stelt niets voor en er zal ook niet meer vallen. Ik moet naar het noorden en de neerslag beweegt meer oostwaarts. In noordelijke richting zie ik zelfs al weer hele blauwe stukken ontstaan, dat ziet er goed uit.
Voorbij Beelitz-Heilstatten passeer ik de Berliner Ring, zo geleidelijk aan is de kwaliteit van de fietspaden ook vooruit gegaan. Vlakbij het plaatsje Ferch moet ik van de route af om de camping te bereiken aan de Schwielowsee. Rond 14:45 kom ik op de camping aan. Geen watersportcamping zoals de afgelopen dagen, maar zo’n standaard camping voor vakantiegangers die een paar weken op dezelfde plek staan. Het tarief was er ook naar 16 euro voor 1 nacht, dat zijn wat andere tarieven dan die ik de afgelopen dagen gewend was. Ik mocht mijn tent op het tentenveldje opzetten, veel bijzonders was het niet moet ik zeggen. Ik moet zorgen dat ik ergens ga staan waar ze stroom hebben, want je telefoon een uur in het toiletgebouw neerleggen durf ik hier niet aan zoals op de watersportcampings, waar maar weinig mensen staan. Er staat gelukkig een grotere tent van een gezin, vader, moeder en een dreumes van een jaar of 3. Nog belangrijker, naar de tent loopt een stroomkabel. Ik ga mijn tent er tegenover opzetten. Ik hang de buitentent eerst maar over de picknicktafel om te drogen na de nachtelijke regen in Wittenberg. Als de binnentent staat te drogen loop ik even naar de buurvrouw en zij willen mijn telefoon wel even opladen.
Een andere uitdaging wordt het eten vanavond. Je mag niet bij de tent koken. In Brandenburg heerst vanwege de grote droogte alarmfase 5 voor bosbrand. Voor op de camping is een grote stenen ruimte waar je mag koken, maar daar hebben de wespen ook ingecheckt.
Ik krijg een buurman op de fiets, hij fiets de D11 van boven in Duitsland naar de Oostenrijkse grens. Het is een heavy metal liefhebber, die normaliter zomers altijd 3 weken fietst, waarvan hij de middelste week altijd op een festival kampeert. Nu is het coronatijd, dus wordt het 3 weken fietsen. Leuk om weer even wat mensen te spreken, op het veldje staat een picknick tafel waar ik een poosje mijn Duits heb kunnen oefenen met de heavy metal buurman en de overburen die mijn telefoon aan de lader hebben.
Het is niet helemaal droog, op gegeven moment begint het toch een beetje te regenen van een onschuldig buitje. Het zette allemaal geen zoden aan de dijk, de grond is er nauwelijks nat van geworden. Op het tentdoek lijkt het altijd erger dan het is. Na het douchen is het droog en breekt de zon ook weer een beetje door. Ik besluit maar naar het volgende dorp bijna 6 km verderop te fietsen, daar is een supermarkt, dan haal ik daar wel een maaltijdsalade. In de supermarkt kan ik deze niet zo snel vinden. Wat is maaltijdsalade in het Duits? Ik gok op Mahlzeitsalad. Het winkelmeisje aan wie ik dat vraag kijkt of ik uit een ander universum kom. Zelfs als ik het mondkapje afzet begrijpt ze me nog niet ;-). Dan pakt ze haar telefoon en stel ik voor het even in het Nederlands in te typen en naar afbeeldingen te gaan. Dan begrijpt ze wat ik wil. In een hoekje van 1 van de vitrines liggen er nog 3 die vandaag weg moeten en 1 euro per stuk kosten. Ik heb in ieder geval voor een mooie prijs een Essenssalad gescoord en weer een Duits woord geleerd.
Als ik op de camping arriveer kom ik het stel uit Berlin tegen wat 2 dagen geleden in Dessau na mij op de camping arriveerde. Ze waren niet verrast mij tegen te komen, want ze hadden mijn tent herkent en die van hun er naast gezet. Ondanks dat het vandaag lang bewolkt was werd het vanmiddag toch nog 31 graden. Al met al heb ik vandaag wel een klappertje gemaakt. De etappe was 91 km en er kwam nog 11 km bij voor de Essenssalad. Ik zit nu binnen de Berlinerring (A10) en 50 km verwijderd van de Brandenburger Tor!
Etappe 12, vrijdag 14 augustus 2020, Ferch – Potsdam – Berlin – Woltersdorf
Vandaag moet ik de Brandenburger Tor gaan halen! Op de planning staat meer dan 90 km met de nodige kilometers door de steden Potsdam en Berlin. Ik weet niet of ik de camping ga halen met de fiets, mogelijk moet het laatste stukje met de trein. We zullen het zien.
Ik vertrek deze ochtend vroeg om 7:15. De heavy metal buurman was ook al vroeg op, hij gaat richting Wittenberg, de rest lag nog op 1 oor. Eerst weer terug naar het punt waar ik gisteren afscheid heb genomen van de R1 aan de andere kant van Ferch. Daarna gaat het eerst richting Potsdam, wat redelijk dichtbij ligt. Bij Potsdam fiets ik langs een mooi traject langs de Schwielowsee en doe onderwijl even inkopen bij de supermarkt. Het ontbijt, banaan en een halve liter yoghurt met cruesli, eet ik langs het water op. Op het water zijn mensen aan het roeien die worden gecommandeerd door een soort van trainer in een andere boot. In Potsdam fiets ik dwars door een woonwijk waar de kinderen van een dagverblijf heerlijk buiten spelen op de speeltoestellen. Elders neemt de route een wonderlijk traject aan en rij ik gewoon over een camping, aan de ene kant erin en aan de andere kant eruit. De eerste fietsbordjes verschijnen op de radar met Berlin-Mitte 33 km.
Net Potsdam uit passeer in de Glienicker Brücke, ook wel de ‘spionnenbrug’ genoemd, dit is een brug over de zuidelijke arm van de Havel tussen de Duitse steden Potsdam en het zuidwesten van Berlijn. De Glienicker Brücke lag in de tijd van de Koude Oorlog op de grens van West-Berlijn en de Duitse Democratische Republiek en kreeg wereldwijde bekendheid door de agentenruil op 11 februari 1986 waarbij de Sovjet-dissident Anatoli Sjtsjaranski en een aantal andere gevangenen uit het Oostblok werden uitgewisseld tegen vijf geheim agenten die in het westen gevangen zaten. (Bron: Wikipedia).
Bij de Glienicker Brücke staat een monument en er liggen veel bloemen bij, ik ga hier even kijken. Ik bevind mij op historische grond realiseer ik mij. Het volgende deel van de route brengt mij door de noordwestelijke buitengebieden van Berlin. Hier liggen nog flinke heuvels en het wordt af en toe stuivertje wisselen met een ander stel die waarschijnlijk hetzelfde doel hebben al ik.
Op een gegeven moment zit ik op het rechte stuk weg wat via de Siegessäule over die Strasse des 17. Juni regelrecht op de Brandenburger Tor afgaat. Een bijzonder moment is het om klokslag 12 uur, halverwege etappe 12, onder de Brandenburger Tor door te fietsen, toch het hoogtepunt van deze tocht met inmiddels 997 km op de teller vanaf mijn vertrek in Dieren in de zomer van 2018. Hier ga ik even rustig van genieten en de nodige foto’s maken en wat eten.
Ik ga de route nu even onderbreken. Ik heb even een kleine tour door het centrum uitgezet om een paar bijzondere punten te bezoeken. Ik fiets eerst langs de Potsdammer Platz naar Checkpoint Charley. Hier krijg ik het voor elkaar om mijn fiets te parkeren tegen Checkpoint Charley en een foto te maken zonder andere mensen erop. Dit moment wordt mede mogelijk gemaakt door corona! Het volgende punt is even fietsen ten noorden van het centrum, namelijk die Gedenkstätte Berliner Mauer, daarna weer terug naar de Brandenburger Tor. Terug bij de Tor valt mijn oog op de Amerikaanse ambassade, daar moet ik wat mee. Ik zie een bord staan dat je er geen fietsen mag parkeren. Normaal staan ambassades nogal eens achter grote hekwerken, maar hier niet. Dus snel de fiets tegen de muur parkeren en een mooie foto schieten. Het ziet eruit of ik even aan het buurten was bij de ambassadeur 😉
Ik vervolg mijn tocht en via station Alexanderplatz kom ik langs de Eastside Gallery. Hier hebben allerlei kunstenaars zich uitgeleefd op een restant van de Berlijnse Muur. Nu duik ik verder Oost-Berlijn in, je herkent het aan de grote blokkendozen van gebouwen langs de weg. Toch kom ik op gegeven moment in een prachtig park (Treptower Park) langs de rivier de Spree, tijd voor een break en weer even wat eten en drinken, want de kilometers tikken zo wel weg. De rivier de Spree moet ik een tijdje later oversteken met een veerbootje. Als ik aan de veerbaas vraag wat het kost zegt hij niets, vanwege de corona is de boel buiten bedrijf. Ik mag wel een donatie voor de koffie doen, dat heeft hij wel verdiend van mij. Ik kom langs mooie delen in het oosten, ook daar is veel groen.
Het fietsen door Berlin is best goed te doen. Het is niet altijd duidelijk waar je als fietser moet rijden en voorsorteren, maar er is keus genoeg 😉 Een keer ging het bijna fout en draaide ik een weg op naar de autobaan, maar ik zag direct dat het foute boel was. Ik zit inmiddels in Köpenick en merk dat ik best wel moe ben geworden, niet moe van de vele kilometers, maar moe vanwege het drukke verkeer. Wat ook verschilt met Nederland is dat de verkeerslichten voor fietsers zo lang op rood staan. Door rood fietsen, zoals je in Nederland normaal doet, laat je hier toch wel uit je hoofd. Als ik bij de Müggelsee zit, besluit ik toch maar de camping even te bellen of er plek is. Het is vrijdag en er komt weer een tropisch weekend aan, voordat je het weet zoeken al die Berliners het water en de camping op. Als er geen plek is kan ik altijd de camping pakken waar ik nu vlak bij zit waar ik 2 jaar geleden heb overnacht toen Irene en ik Stefan hebben opgehaald uit Berlin. Ik krijg te horen dat er voor een kleine tent altijd nog wel een plaats is. Je vraagt je dan toch een beetje af op welke afwerkplek je terecht gaat komen. Ik spreek af dat ik er over 1 uur ben.
De camping ligt tussen de dorpjes Erkner en Woltersdorf bij de Flakensee, dat is al weer zo’n 40 km ten oosten van de Brandenburger Tor. Als ik Erkner in fiets zie ik alvast een Mac Donald en een supermarkt, toch even onthouden. Ik zit al boven de 100 km en vind het wel welletjes voor vandaag. Ik denk bij mezelf als de tent straks staat dan kan ik wel met de fiets door de Mac Drive voor het avondeten. Echter de route heeft nog een verrassing in petto. Ik kom op een soort van parkeerplaats uit met mijn GPS navigatie, maar verwacht een fietspad te vinden. Als ik goed kijk zie ik in de hoek inderdaad een bordje met fietspad erop in de richting waar ik heen moet. Alleen wat ze hier fietspad noemen is iets anders wat ik onder fietspad versta. Het is veel zand en af en toe boomwortels. Conclusie na een paar honderd meter: die Mac Drive gaat het niet worden 😉 gelukkig heb ik pasta met saus in de tas.
Om 17 uur kom ik aan op de camping. Bij de receptie word ik vriendelijk ontvangen, maar moet wel even een mondkapje op. Voor de elektronische pas, die je nodig hebt om het toiletgebouw in te komen en te douchen, moet ik wel flink borg betalen, maar als de mevrouw begrijpt dat ik morgenochtend al om 7 uur weg moet dan hoeft het niet en kan ik de pas in de brievenbus doen. Ik laat er nog even voor 2 euro opzetten voor het warme water. Ik informeer gelijk maar even voor een fatsoenlijke fietsroute naar het station in Erkner, want dat knollenpad hoeft voor mij niet nog een keer. Als je richting Woltersdorf fiets kun je aan de bovenkant van de Flakensee langs via een normale route en kom je ook nog wat supermarkten tegen.
Ik krijg een plek achter een stacaravan, waarvan de mensen afwezig zijn. Best een mooie hoek om mijn tent op te zetten. Er staat ook nog een tafel met 2 stoelen die kan ik mooi gebruiken. Ik sta dus niet op een tentenveldje met aanspraak, maar dat komt me eigenlijk nu wel goed uit. Eerst moet ik de tent opzetten en eten koken dat laatste kan mooi op de tafel. Na het eten douchen en de treinkaart voor de terugreis online regelen en al vast het een en ander inpakken. En voor je het weet zit de fietsvierdaagse er weer op. Dit is in ieder geval een mooi startpunt voor het vervolg volgend jaar.
Terugreis – zaterdag 15 augustus 2020
Om 05:45 ben ik opgestaan en heb ik alles rustig gereed gemaakt voor de terugreis. Tijdens de afgelopen nacht is het droog gebleven en kon de tent kurkdroog de tas is. Ik ben nu over een normale weg naar Woltersdorf gefietst aan de noordkant van het meer. Op weg naar de Lidl had google maps toch nog een leuke variant voor mij op het menu. Ik kreeg toch nog een stuk zandweg door de bebouwde kom van ongeveer 200 meter waar je fiets 5 cm weg zakte in het mulle zand. Bij de Lidl voor het laatst inkopen gedaan voor onderweg en daarna was het nog een paar kilometers fietsen naar het station in Erkner. Het station daar is een gecombineerd station voor de normale treinen en de S-bahn. Er was een lift, maar wel zo eentje waar je fiets niet normaal in past. Misschien dat het past als je de diagonaal van links onder naar rechts boven gebruikt, Ik heb toch maar voor een trappensessie gekozen. Op het perron heb ik even een corona vrij hoekje opgezocht om mijn ontbijt van een halve liter yoghurt met cruesli naar binnen te kunnen werken.
Treinreis DB Bahnhof Erkner – DB Bahnhof Emmerich-Elten
De treinreis naar Emmerich-Elten moest met een paar keer overstappen in Magdeburg, Braunschweig, Bieleveld en Düsseldorf. In de trein van Erkner naar Magdeburg zet ik mijn fiets goed vast en ga in het passagierscompartiment zitten, zodat ik mijn telefoon kan opladen. Op gegeven moment zit ik tegenover een zakenman in pak en ik heb dorst. Ik loop naar mijn fiets om de 1,5 liter fles met bruisend mineraalwater op te halen. Deze fles was nog niet open geweest en had er wel een enerverende tocht opzitten van een paar kilometers vanaf de Lidl in Woltersdorf met de nodige oneffenheden in de weg. Zo’n fles moet je dan met enig beleid open maken, anders heeft het hetzelfde effect als een fles champagne die je ontkurkt. Ik heb de fles heel voorzichtig iedere keer een klein stukje losgedraaid en daarna weer dicht. Ondertussen zag ik de zakenmeneer angstvallig de boel in de gaten houden, waarna ik de spanning nog een beetje kon opvoeren door het proces een aantal malen te herhalen. Het liep allemaal goed af.
In Magdeburg wil een man met rollator instappen, maar vanwege de instap heeft hij hulp nodig. Sommige mensen lopen hem voorbij bij het instappen en anderen blijven achter hem wachten. Omdat mijn fiets niet blijft staan met alle bagage heb ik maar iemand even gesommeerd om deze man naar binnen te helpen. Later onderweg raakte ik met hem aan de praat, hij was onderweg naar vrienden in Hannover en woonde in Berlijn. In Braunschweig moest hij overstappen op de trein naar Hannover die op het volgende perron stond. Bij de lift stond een aardige rij. Ik had al 2 kinderwagens en 2 fietsen voor mij toen er wat mensen in de lift stapten. En opeens draait ons rollatormannetje zo de lift in zonder achter aan te sluiten met het excuus dat hij die trein daar moest halen. Iedereen met stomheid geslagen. Ik vond het wel een mooie vertoning. Daarna heb ik de dames met de kinderwagens even uitgelegd dat ze om beurten met de lift moesten, want dan kon er ook een fiets mee, 2 fietsen met bagage in 1 keer past niet. Zodoende scheelde mij dat weer een extra keer op de lift wachten 😉
Van Braunschweig naar Bieleveld reed ik business class++: een normale stoel met stopcontact, wat wil je nog meer.
In Bieleveld stapte ik in een trein waar al 5 fietsen in het niet al te grote compartiment stonden. Die van mij paste er nog net bij. Mijn startegie is altijd bij de eerste fietsen ingang naar binnen rijden, zodat je in ierder geval met je fiets binnen bent. Daarna gaat de trein rijden en als het niet helemaal past, nou dat lossen we later wel op als dat nodig is. In Hamm gingen er weer 2 fietsers uitstappen, een man en vrouw ergens in de 40, die gingen een fietstour maken langs de rivieren de Fulda en de Weser vertelden ze mij.
Ik kan in Duisburg overstappen volgens de DB Planner app, maar dan moet ik wel een uur wachten. Op het tijdstip dat mijn trein Duisburg binnenrijdt, moet de trein naar Arnhem gaan vertrekken als alles volgens plan verloopt. Vandaag verloopt niet alles volgens plan en heeft de trein naar Arnhem 4 minuten vertraging. Ik zie de trein staan, maar ik moet dan wel 2 keer met de lift en dat wordt wel een erg spannend verhaal. Ik besluit maar om lekker te blijven zitten tot Düsseldorf en geen risico te nemen. In Düsseldorf kan ik dan de volgende trein richting Nederland pakken. In Dusseldorf krijg ik toch nog een verrassing, omdat de lift weer klein is wordt het toch nog een trappensessie.
Als ik in Düsseldorf in de laatste trein kijk ik toch maar even hoe het weer er in Nederland uit ziet. Onderweg in de trein zat ik al een keer in een plensbui. Ik zie een onweersgebied over de Veluwe naar het noordwesten trekken, daar zal ik geen last van hebben. Alleen langs de Niederrhein ligt nog een buiengebied zonder onweer wat langzaam richting Dieren beweegt en volgens de planning van dat moment ga ik daar wel mee te maken krijgen. In dat geval zal de regenponcho toch nog uit de tas moeten. Als ik uiteindelijk in Emmerich-Elten aankom is er van het neerslaggebied niet veel meer over. Met een beetje geluk fiets ik het laatste stuk droog naar Dieren.
Fietsritje Elten (D) – Doesburg – Dieren
De laatste kilometers op de fiets naar huis, ik heb het gevoel dat ik heel lang ben weggeweest door alle indrukken. Het weer was toppie, ik heb het niet warmer gehad dan 32 graden en dat is toch wat aangenamer dan de temperaturen van 34-35 graden in Nederland. Als ik Elten uit ben dan zie ik nog een andere route richting Didam. Laat ik die maar eens proberen. Om eerlijk te zijn de route van de heenreis was mooier. Het deel tot aan de grens was wel oké, maar het deel in Nederland tot aan Didam vond ik niet de moeite waard. Via Doesburg was ik om 21:15 weer thuis in Dieren.