De diverse fotogalerijen aan het begin van iedere dag in het verhaal met beschrijving geven een mooie samenvatting, dat scheelt je hoop leeswerk. Mijn herinneringen schrijf ik uitgebreid op, zodat ik de komende winter de tocht nog een keer kan beleven. Maar als je wilt mag je het hele verhaal best wel lezen 😉 Een kort overzicht van de hele route vanaf Dieren staat hier.
Op weg naar de start – maandag 19 augustus 2019
Dieren – DB Bahnhof Emmerich am Rhein
Ik sta om 5 uur op en neem rustig de tijd, het is uiteindelijk vakantie 😉 Je kunt je ook afvragen welke idioot er om 5 uur opstaat in zijn vakantie, maar dit even terzijde. Ik neem om kwart over 6, als Margriet ook opstaat om naar haar werk te gaan, afscheid en fiets eerst naar het treinstation in Emmerich net over de grens. Het is inmiddels al licht buiten. Opstappen in Emmerich heeft als voordeel dat je een mooi fietstochtje erbij hebt om er in te komen en je bent flink goedkoper uit bent met de trein. Na 2 uur fietsen bereik ik het station in Emmerich en kan daar mijn treinkaarten kopen om naar Bad Gandersheim te reizen.
Treinreis DB Bahnhof Emmerich am Rhein – DB Bahnhof Bad Gandersheim
Ik moet onderweg 4 keer overstappen, waarbij op sommige perrons een lift ontbreekt of er staat een lange rij voor de lift. In dat geval gaan de tassen aan de achterkant van de fiets eraf en draag ik de fiets wel de trappen op en af. Voor de rest gaat de treinreis voorspoedig en even na 3 uur arriveer ik ’s middags weer op de camping waar ik vorig jaar geëindigd ben in Bad Gandersheim, aan het begin van de Harz. De camping ligt een paar kilometer buiten het dorp.
Camping in Bad Gandersheim
Het zonnetje schijnt lekker bij zo’n 21 graden en er drijven een paar mooi weer wolkjes voorbij. Op het trekkersveld bij de trekkershutten arriveren later in de middag nog een jong stel van een jaar of 20 en verderop een man van mijn leeftijd, allemaal per fiets. Met hem heb ik ’s avonds nog even zitten praten, hij heeft ook al hele stukken van de R1 gefietst en gaat morgen naar Goslar. Als ik hem vertel dat ik van plan ben om overmorgen 110 km te gaan fietsen, dan zie ik hem al wat bedenkelijk kijken 😉 Hij is vandaag van Höxter naar Bad Gandersheim komen fietsen, dat is eigenlijk mijn laatste etappe van vorig jaar. Hij was eerst van plan om gisteren te fietsen, maar vanwege het bar slechte weer afgelopen zondag is hij een dag langer in Höxter gebleven. Ik krijg weer de nodige informatie en voor de rest is het altijd leuk om weer wat ervaringen uit wisselen.
Etappe 6, dinsdag 20 augustus 2019, Bad Gandersheim – Goslar – Bad Harzburg
“Waar ben ik aan begonnen?”
De eerste nacht op deze camping was weer behoorlijk fris, net als de laatste nacht verleden jaar hier. De camping ligt in een dal langs een beek en dat verklaart goed dat het hier ’s nachts flink kan afkoelen en dat ’s ochtends de tent weer dik onder de dauw zit. Ik vraag me af hoe koud het jonge stel het heeft gehad, want die sliepen vannacht in 2 aparte hangmatten. Toch tamelijk ongezellig lijkt mij 😉 Ik neem nog afscheid van de andere Duitse fiets collega, hij zal wat later vanmorgen vertrekken naar Goslar.
Ik haal eerst nog even wat proviand in Bad Gandersheim en volg dan mijn GPS om de route weer op te pakken van vorig jaar 5 augustus. Het is mooi volop zonnig weer. Vandaag staat de etappe naar Bad Harzburg op het programma. Ik verwacht een redelijke etappe (ha, ha) met ruim 60 km. Direct buiten Bad Gandersheim volgen al een paar mooie klimmetjes. Het geeft een aantal mooie uitzichten.
Al snel moet ik de mooie asfalt wegen inleveren voor paden van mindere kwaliteit. Ik wist dat de wegen en fietspaden in het oosten van mindere kwaliteit zouden zijn dan in het westen, maar dit overtrof mijn stoutste verwachtingen. Vaak grove steenslag waar je maar langzaam voortgang maakte, helemaal als er ook nog eens een helling in zat. Soms moest je spreken van dekweg in plaats van een wegdek. Terwijl het verkeer over de A7 van Hamburg naar Würzburg voort raast over ik weet niet hoeveel rijstroken kruip ik zo’n beetje onder deze snelweg door met de nodige stenen. Het is wel duidelijk waar hier de prioriteit ligt 😉
In de voormiddag bereik ik Goslar en in die plaats volgen weer een paar stevige klimpartijen. Op weg naar Bad Harzburg moest je via een trap je route vervolgen of gewoon de bundesstrasse naar Bad Harzburg volgen. Gezien mijn bagage kies ik voor het laatste. Erg vrolijk wordt je niet met het verkeer wat langs je heen raast. Als extra moeilijkheidsgraad loopt de weg ook nog eens omhoog en is het zaak om niet te slingeren met de bepakte fiets. Tussendoor bestaat er geen mogelijkheid om op het andere parcours te komen. Dan maar doorrijden en dan gaan we bergafwaarts. Nu gaat het vol ‘gas’ naar beneden en moet je regelmatig remmen want anders gaat de zwaartekracht er met je fiets vandoor. Dat is ongeveer het laatste wat je wilt vandaag.
Beneden aangekomen ga ik via een paar dorpjes min of meer aan de noordkant van Bad Harzburg langs en kom ik op een parcours terecht met weer de nodige uitdagingen: een lang stuk grove steenslag wat langzaam omhoog voert, soms is er totaal geen weg meer en rij je door het gras over een harde ondergrond, wat een stuk beter fietst trouwens. Van Bad Harzburg zelf krijg ik niets te zien. Ik had er anders nog wel even rond willen kijken, omdat ik hier als klein jochie in 1967 en 1970 op vakantie ben geweest, dat waren toen onze eerste buitenlandse vakanties.
Aan het einde van de steenslagweg kom ik op een doorgaande bundesstrasse en ben ik gelukkig ook direct bij de camping. Ik ben er wel een beetje klaar mee voor vandaag. De geringe kwaliteit van het wegdek maakte het een tocht die zwaarder was dan ik had ingeschat, de afstand met 67 km viel best mee. Het is inmiddels 15 uur.
Op de camping kun je pas na 17 uur inchecken. Op een trekkersveldje staat een motorrijder uit België, die gelukkig Nederlands spreekt en geen Frans. “Je ne parle pas français” is de enige Franse zin die ik er namelijk goed uit krijg in noodgevallen. Ik begin een praatje met hem. Hij vertelt dat de camping vrij proper is, zoals ze dat in België zo mooi zeggen. Ik ga de boel even een beetje verkennen. Het klopt inderdaad dat de camping er vrij gedateerd uitziet, maar het sanitair is schoon en echt wel van deze tijd en schoon sanitair vind ik wel belangrijk. De rest maakt me niet uit, ik kom hier verder alleen maar om te eten en te slapen. De motorrijder staat hier al een paar dagen en spreekt over het bar slechte weer van afgelopen zondag. Ik had onderweg wel een paar grote plassen zien liggen en ben dan ook blij dat ik de vertrekdatum van mijn tocht 1 dag heb uitgesteld. Ik zet mijn tent maar alvast op 2 plaatsen verderop dan de Belgische motorrijder.
In de loop van de middag is de lucht vanuit het zuidoosten een beetje dicht getrokken met een melklucht waardoor je de zon nog gewoon kon zien schijnen (cirrostratus bewolking). Meestal volgt hierop regen, en inderdaad op de buienradar is te zien dat een groot regengebied over het zuidoosten van Duitsland over Tsjechië naar Polen trekt. Wij gaan het hier net droog houden. Toch leuk, want afgelopen weekend thuis wist ik al dat het dinsdagmiddag/avond wel eens een dingetje kon worden met de neerslag.
Als de tent staat, fiets ik even naar de rand van Bad Harzburg om alvast wat boodschappen te halen voor morgenochtend. Als ik terug kom kan ik inmiddels ook inchecken en daarna wordt het tijd om te douchen. In de avonduren begint vanuit het noordwesten de bewolking al weer af te nemen en volgt er een mooie avondlucht over de velden aan de noordwestkant van de camping.
Na alle ervaringen van vandaag weet ik inmiddels wel dat ik mijn plan moet aanpassen. Ik had gepland om morgen 110 km te gaan fietsen. Dat kun je wel uit je hoofd zetten met dit soort paden, gekkenwerk is het!
Etappe 7, woensdag 21 augustus 2019, Bad Harzburg – Wernigerode – Blankenburg – Bad Suderode
“Waar kan ik slapen vannacht?”
Vandaag staat er zo’n kleine 70 km op het programma in plaats van de idiote 110 km die ik thuis achter mijn bureau had bedacht 😉 Ik kan vanmorgen vroeg de tent zo goed als droog inpakken. Het is inmiddels weer helemaal onbewolkt. Het regengebied van gisterenmiddag en avond heeft mij hier dus niet bereikt. Als ik weg fiets ligt de Belgische motorrijder nog op één oor. Het eerste stuk tot de oude grens met de DDR kan ik kiezen tussen een ruige stenenroute zoals gisteren op het einde of een asfalt variant. Ik kies voor het laatste, want dan maak ik tevens meer kans om een historisch bord op de foto te krijgen die aangeeft wanneer de grens weer is geopend.
Op de grensovergang bij Eckertal kan ik inderdaad mijn foto maken. Hoe zou het hier geweest zijn op de 11de november 1989, 2 dagen na de val van de Berlijnse muur? Voordat ik de grens definitief passeer, via een klein bospad, fiets ik eerst nog een stukje zuidwaarts naar de oorspronkelijke route. Ik verlaat nu de deelstaat Niedersaksen en fiets Saksen-Anhalt binnen. Het eerste echte dorp wat ik nu in fiets in de voormalige DDR is Ilsenburg. Zo op het oog herinnert weinig nog aan de DDR-periode. De meeste huizen zien er mooi uit. De wegen in het centrum bestaan wel vaak uit kasseien.
In Wernigerode kom ik bij het oude station langs. Deze stationsomgeving is behoorlijk gedateerd en hier wordt voor toeristen nog met oude stoomtreinen gereden. Ik heb een paar mooie plaatjes kunnen schieten. Als ik Wernigerode verlaat zie ik toch de nodige oostblok flatgebouwen die inmiddels wel flink opgeknapt zijn, maar ik kan mij een goede voorstelling maken hoe het er hier vroeger uitgezien moet hebben.
De bewegwijzering van de route is best redelijk, af en toe zijn mijn GPS en de routebordjes het niet helemaal met elkaar eens. Dat is op zich geen probleem, dan blijft er ook wat te kiezen over. De ene keer volg ik mijn GPS en de andere keer volg ik de bordjes. Vroeg ik de middag kom ik bij een kruispuntje van half verharde paden uit net buiten een dorpje. Het mooie van dit prachtige punt is dat er een bankje staat en ik heb een mooi weids uitzicht. Van dit rustmoment maak ik dankbaar gebruik voor een wat langere pauze. Op dagen als deze hoef je je nergens druk over te maken. Je hebt alleen maar een slaapplaats nodig en genoeg eten en drinken. Wat kan het leven toch simpel zijn.
Ergens in de middag sta ik voor een spoorovergang te wachten in Thale met de karakteristieke seinen langs de spoorbaan. Achter mij staat een stel Nederlanders met hun fiets. Als de spoorbomen niet te snel open gaan zegt de vrouw tegen de man, we moeten nog op de trein naar Velp wachten. Ik draai mij om en zeg dit was zeker de trein naar Dieren 😉
Ik wil een paar foto’s maken van de karakteristieke seinen bij het station, maar kan mijn toestel niet vinden in de stuurtas. Ik weet toch zeker dat ik het toestel er bij de vorige stop heb ingestopt en dat ik de stuurtas goed heb afgesloten en ik ben ook de Stasi niet tegengekomen bij mijn weten. Ik snap er geen reet van. Ik begin alles eruit te halen en op het laatste moment blijkt dat het toestel tussen de wand van de tas en het routeboekje is weggegleden. Ik heb die stuurtas maar weer een keer wat verwensingen geschonken. Mijn stuurtas en ik hebben een redelijke haat-liefde-verhouding, als je wat nodig hebt gebeurt het regelmatig dat je het niet snel kunt vinden. Ik had dit jaar de boel al iets anders georganiseerd in dat kreng. Ik vermoed dat dit een wraakactie van de stuurtas was, omdat ik een paar jaar geleden de overige tassen van AGU heb ingewisseld voor Ortlieb. Dat ik mijn fototoestel zou kwijtraken is jammer, maar dat je de foto’s ook kwijt bent is nog erger. Echter gelukkig zat het toestel toch in de tas 😉 en kon ik mijn foto’s maken.
Bij Bad Suderode verlaat ik de route voor vandaag en navigeer ik met de GPS naar de camping voor vandaag, tenminste dat was het plan. Dit jaar schijnt alles anders te verlopen dan het plan. Met de nodige kasseienwegen, waarvoor ik als alternatief vaak het voetpad maar pak, en een paar klimpartijen kom ik bij de camping uit. Het is een kleine camping die mij wel aanspreekt, maar waar is de receptie? Ik zie een stel Nederlanders staan en vraag het hun. Ze vertellen dat ik even naar het toiletgebouw moet lopen, daar hangt een telefoonnummer waar je heen moet bellen en dan komt de eigenaresse met een paar minuten naar de camping. Bij de derde poging wordt de telefoon opgenomen. Er wordt mij gevraagd of ik heb gereserveerd. Wat is dat? Ik heb een fiets en een kleine tent en daar is altijd wel plaats voor. Het ‘mooie’ van deze camping is dat iedere plek eigen sanitair heeft met een sleutel. Op zich is dat best mooi, maar niet als alle plaatsen al bezet of gereserveerd zij voor vannacht. De mevrouw vertelt mij dat hier vlakbij een hotel staat met een veldje erachter waar je ook je tent kunt opzetten. Ze geeft me de naam en het adres. Ik heb dit wel eens vaker gelezen dat dit gebeurt in Duitsland en noteer de gegevens van het hotel maar even. Ik vind het trouwens ook als hotel in mijn routeboekje.
Toch gaat mijn voorkeur uit naar een gewone camping. In het aangrenzende dorp Gernrode moet volgens mij routeboekje ook een camping zijn. Eerst maar even bellen voor de zekerheid 😉 Ja hoor, er is plaats genoeg. Ik ga vol goede moed weer op pad, niet voor lang. De weg ernaar toe is een bundestrasse die langzaam stijgt met in de berm een fietsstrookje, of was het een ruiterpad? Even later houdt dat op en blijft alleen de drukke weg over die nog wat meer begint te stijgen en nu zie ik ook haarspeldbochten en een bord die aangeeft dat ik op de goede weg zit naar een camping. Alleen is het nog 6 km fietsen. Ik krijg hier geen goed gevoel bij, het lijkt mij geen veilig idee om over een drukke weg te moeten fietsen met de nodige stijging en een bepakte fiets. Ik besluit toch het hotel maar te bellen. Het is hotel “Am Kurpark” in Bad Suderode.
Ik bel het hotel en doe mijn verhaal en krijg inderdaad te horen dat er achter het hotel nog een veldje is voor caravans en tenten en dat je binnen gebruik kunt maken van de toilet en een douche. De keus is snel gemaakt, ik fiets weer terug en kom langs de eerste camping met zijn privé sanitair en vindt mijn hotel een straat verderop 😉 maar nu heb ik ook privé sanitair. Ik wordt hartelijk ontvangen, ik krijg de sleutel van kamer 1 en de sleutel van de voordeur. Dan kan ik ’s nachts of morgen vroeg ook naar het toilet als dat nodig is. Ik besluit gelijk maar om mijzelf op een lekkere warme maaltijd te trakteren vanavond in het hotel. Ik vind dat ik dat wel verdient heb. Ik ben nu 2 dagen bezig om door de Harz te ploegen en heb inmiddels ruim 130 km afgelegd, morgen nog een klein stukje Harz en dan ben ik er door. De Harz is er mooi moet ik zeggen, maar ik zal het niet erg vinden als ik weer wat meer kilometers kan maken morgen.
Als de tent staat haal ik eerst even een paar kleine boodschappen. Ik had afgesproken om om 18 uur te komen eten. Ik neem bij het eten mijn routeboekje maar even mee, dan kan ik mij onderwijl een beeld vormen van de dag van morgen. De mevrouw van het hotel ziet mijn boekje en begint te informeren. Ze wil graag dat het hotel niet alleen als hotel in het boekje vermeld staat, maar ook dat ze overnachtingsmogelijkheden hebben voor mensen met een fiets die de R1 fietsen. Ik help haar even aan de contactgegevens van de uitgeverij.
Etappe 8, donderdag 22 augustus 2019, Bad Suderode – Staßfurt – Bernburg
“Het fietspad naar Berlin is soms lang en eenzaam.”
Ik heb vannacht heerlijk geslapen op het campingveld achter het hotel, maar was blij dat ik de sleutel van de voordeur ook had, want om 6 uur was een toiletbezoek wel nodig. Daarna nog even wat gelezen en de boel weer ingepakt en een broodje en een banaan gegeten. Ik heb afgerekend in het hotel en voor iets minder dan 40 euro had ik een overnachting met privé sanitair en een volledige maaltijd met voorgerecht en drinken. Dat is toch een mooie overnachting met alles erop en eraan.
Vandaag staat het laatste stuk van de Harz op het programma en hoop ik dat ik geleidelijk aan weer een wat betere kwaliteit wegdek ga krijgen. Dat moet ook wel, want voor vandaag heb ik gepland om Bernburg aan de Saale te halen en dat is toch zo’n 90 km verderop zo tussen Magdeburg en Leipzig zeg maar.
Onderweg eerst weer het gebruikelijke ruige wegdek, waarbij ik opeens ook een stuk Radweg R1 versie 2.0 tegenkom lijkt het wel. Het is een mooi net nieuw glad betonfietspad wat nog niet open is. Het zou mij niet verbazen dat Radweg R1 hier binnenkort overheen gaat. Het is erg verleidelijk om dit stuk fietspad te pakken, maar ik weet niet waar ik uitkom en of het niet opeens ophoudt gezien de werk invoering borden 😉 Ik werk inmiddels de tweede banaan maar naar binnen als ontbijt. Deze is op het einde wel een beetje erg rijp.
Ik merk wel dat het landschap wat minder heuvelachtig wordt, de Harz ligt inmiddels achter mij lijkt het. Als ik het dorpje Reinsted binnen fiets moet ik weer over de nodige kasseien. Voor kasseien heb ik inmiddels ook een oplossing, ik neem het voetpad dat fietst minder beroerd. Tevens staat er ook een bord dat gedeporteerden niet welkom zijn in dit dorp. Gezellige AfD bende vermoed ik, maar niet heus. Ik begin mij af te vragen of hier ook mensen wonen, ik zie er bijna geen, of zijn ze zelf ook gedeporteerd? Het enige wat ik hoor zijn de waakhonden die overal aanslaan als ik voorbij kom. Ik wordt er een beetje triest van. Opeens toch vrolijke muziek uit een geluidsinstallatie bij een school waar kinderen van ongeveer 5 jaar één of ander dansje leren. Ik blijf even staan luisteren om de depri-sfeer van dit dorp kwijt te raken. Ik hoop maar dat ze deze kinderen niet te veel verpesten met het AfD gedachtengoed.
In mijn routebeschrijving staat dat je het traject van Goslar naar Gatersleben (110 km) ook per trein kunt afleggen in verband met de uitdagende kwaliteit van het wegdek. Toch ben ik blij dat ik het per fiets gedaan heb, je mist anders toch wat. Ik begin mij vervolgens toch te verbeelden dat de kwaliteit van het wegdek en fietspad een ster begint te winnen. Maar het is oppassen geblazen, want regelmatig val ik weer een ster terug. Op een lang stuk fietspad zie ik dat ik langzaam begin in te lopen op een fietser een heel eind voor mij. Op gegeven moment blijft hij stilstaan bij nog 2 fietsers, als ik ze nader zijn het een man van rond de 40 en een ouder paar van dik in de 70. ‘Oma’ staat met een bijna platte achterband stil. De man vraagt of ik een fietspomp heb, want hij wilde ‘opa en oma’ helpen, maar de fietspomp van zijn fiets was kapot. Ja, ik heb er wel één in de tas, even geduld, eerst mijn hele equipe parkeren. Ik heb de pomp nog nooit gebruikt, maar hij pompt als een tierelier. In no time is de band weer keihard en ik hoor ook geen lucht ontsnappen, misschien heeft het ventiel niet goed dicht gezeten? Ze willen van mij weten waar ik heen ga en ik vertel ze dat ik eigenlijk onderweg ben naar Berlin, maar dat ik het over een paar zomers verdeel. ‘Opa en oma’ zijn weer blij en vervolgen hun tocht. Ik ga eerst maar even wat drinken en pauzeren. Als ik na een tijdje weer verder fiets kom ik ‘opa en oma’ nog tegen, zo te zien ziet de achterband er nog goed uit, ik zie hem niet doorzakken en oma bevestigt dit ook. Heb ik in ieder geval de goede daad voor vandaag weer verricht. Ik lijk wel een padvinder, ergens klopt dat ook wel, want in de voormalige DDR valt het niet mee om tussen alle stenen door het juiste pad te vinden 😉
Verderop kom ik bij een meer wat is ontstaan door afgravingen, de Concordia See. Afgelopen maandag vertelde de andere fietser op de camping hier al iets over dat ik hier langs zou komen. Hij vertelde dat in 2009 bij het plaatsje Nachterstedt een aantal woningen in de afgrond verdwenen waren, waarbij een aantal doden vielen. Onlangs werd dit gebeuren wat 10 jaar is geleden herdacht, ook op de Duitse TV vertelde hij mij.
Omdat het tijd is om wat te eten, zoek ik een zitgelegenheid op bij het meer. Ik heb het laatste uur een beetje last van mijn maag, mogelijk begint mijn bananenontbijt wat te gisten. Ik geef er verder maar geen aandacht aan, zolang ik nog niet hoef over te geven is er niets aan de hand denk ik maar. Eerst maar wat eten, kijken hoe dat gaat.
Het landschap is nu vlak geworden, als ik weer verder fiets, en mijn maagpijn is gelukkig ook voorbij na de lunch. Ik moet nu een vlakte over van zo’n kleine 12 km. Een weg kun je het niet noemen, opnieuw veel ruwe stenen. Gelukkig is er ook een fietsstrook van fijnere stenen. Breder dan 40 cm is het niet en af en toe groeit er een struik overheen, maar je kunt deze goed ontwijken als je over het gras fietst. Het lijkt eindeloos, omdat je niet echt snel kunt fietsen. Ik raak in een soort van trance en trap rustig door. Tweemaal komen mij collega fietsers tegemoet van de andere kant, een man en een vrouw en even later een groepje, allemaal met de nodige bagage. Voor de rest kom je niemand tegen, ik voel mij een klein nietig mens op deze vlakte en denk bij mezelf de weg naar Berlin is soms lang en eenzaam.
Als ik deze vlakte heb gehad kom ik in een klein plaatsje, Staßfurt genaamd. Het ligt langs de rivier de Bode. De rivier de Bode is een zijrivier van de Saale, welke uiteindelijk in de Elbe uitmondt. De fietspaden zijn nu goed te noemen en lopen mooi langs de rivier. Ook hier zijn ze bezig met projecten als ruimte voor de rivier. De laatste 25 jaren hebben ze in het stroomgebied van de Elbe al diverse keren te maken gehad met extreem hoge waterstanden en overstromingen
Het laatste stuk fiets ik vandaag langs de rivier de Saale op weg naar Bernburg, waar zich 2 campings langs de rivier bevinden. De eerste is een speciale watersportcamping waarvan de website suggereert dat hij alleen in de weekenden open is. Als ik naar een opgegeven telefoonnummer bel wordt dat inderdaad bevestigd. Laat ik die andere camping ook maar even bellen voor de zekerheid, na de ervaring van gisteren. Ha, die heeft gewoon plek. Eerst moet ik nog dwars door Bernburg fietsen, maar de GPS navigatie loodst mij hier aardig goed doorheen. Als ik de camping op fiets naar de receptie, krijg ik gelijk al een ‘uitbrander’ dat ik had moeten afstappen bij het bord waarop stond dat fietsers hier moeten afstappen. Maar mevrouw denk ik, in Nederland houden wij ons als fietsers alleen maar aan regels als ze enig nut dienen. Bovendien was het ook geen officieel verkeersbord en als je al 93 km gefietst hebt bestaan er gewoon geen verbodsborden meer, ha, ha. Ik mocht ook mijn fiets niet tegen de bar aanzetten, stel je voor dat er een krasje op komt. Ik moest hem eigenlijk in het fietsenrek zetten, maar zet hem gewoon tegen een muur, mocht eigenlijk ook niet. Enfin, ik ben nog steeds welkom en mag eerst mijn tent langs het water opzetten en kan dan komen afrekenen. O, ja, de tent moet wel minimaal 4 meter van de heg afblijven, omdat er eventueel nog voertuigen langs moeten kunnen. Laat ik dat maar goed onthouden, want het lijkt mij echt zo’n type die het nog gaat na meten. Ik krijg bij deze mevrouw toch een beetje een déjà vu gevoel van een andere campingeigenaar. Het was op een vakantie met ons gezin in Karinthië in de bloedhete zomer van 2003. Hij is één van de weinige campingeigenaren waarvan ik nu nog de naam weet (Herr Jurritz). Daar had ik ook een aanwijzing iets te flexibel geïnterpreteerd, wat ons uiteindelijk wel voldoende schaduw bij de tent opleverde voor de ruim 2 weken erna, want de tent mocht blijven staan, dankzij een rotsmoes die ik er spontaan uitflapte.
Ik zet mijn tent op een ruime plek tussen een andere trekkerstent en een caravan. Als ik de tent heb staan en mijn slaapplaats gereed heb ga ik afrekenen en daarna eten maken, want het is inmiddels al half zes. Onderwijl is de buurvrouw van de trekkerstent ernaast gearriveerd. Na het eten heb ik er een tijdje mee zitten praten, ze woont in Beieren aan de grens met Tsjechië en de afgelopen week op de fiets hierheen gefietst, zo’n 600 km in 7 dagen! Leuk om even de nodige fietservaringen uit te wisselen. Ik krijg nog een compliment voor mijn provi kookopstelling zoals ze dat zo mooi noemt, ze eet zelf meestal buiten de deur/tent.
Ik moet zeggen dat de mevrouw van de camping wel superstreng is, maar het is er wel supernetjes op deze camping. Klein nadeel is dat je niet voor 8 uur de camping afkan. ’s Avonds om 21 uur gaat het hek dicht en kun je er ook als voetganger niet meer in/uit! Het ontbreekt er nog aan of ze houden ook nog een ochtend –en avondappel. Gasten die hier niets te zoeken hebben kunnen volgens mij nog steeds via de oever van de Saale de camping op. Ik ga mijn fiets vanavond dan maar weer vergrendelen aan mijn tent. Ik heb dat de laatste 2 nachten ook maar gedaan, omdat je van buitenaf zo bij de fietsen kon komen. De buurvrouw vroeg op gegeven moment ook al hoe ik mijn fiets ging stallen en dat leek haar ook wel een goed idee om de fiets vast te zetten aan de tent. Ik zeg we kunnen de fietsen ook met een kabelslot aan elkaar vastzetten dan krijgen ze de fietsen ook niet mee zonder het nodige geluid. Dat is een mooie oplossing. Ik vertel haar alleen wel even dat ik morgen om 8 uur vertrek, maar dat is geen probleem dan is ze ook al op.
Later in de avond zoek ik even uit wat wijsheid is voor vrijdag. Doorfietsen naar Dessau is toch een kleine 60 km en dan nog op de trein stappen is de goden verzoeken om nog met de laatste trein in Zevenaar aan te komen morgenavond. Op een tussenstation instappen is ook een optie, maar daar zijn geen campings. Volgend jaar moet ik eerst hier weer heen reizen per trein voordat ik verder fiets. Eigenlijk is dit wel een goede camping hier in Bernburg, ik ken nu alle bijwerkingen uit de bijsluiter, en ik besluit dat ik hier morgen op de trein stap en dan heb ik volgend jaar een goede camping om van daaruit naar Berlin te fietsen.
Het was me weer een mooie dag vandaag. Als dagsluiting komt ’s avonds tot twee keer toe een rondvaartboot met een soort van Frans Bauer muziek voorbij, en dan ook nog niet zachtjes, dat had van mij nou niet gehoeven.
Terugreis – vrijdag 23 augustus 2019
Ik moet vanochtend de trein halen van 9:17, maar dat is geen probleem. Ik pak alles rustig in, het hek gaat toch pas om 8 uur open. Ik neem nog even afscheid van de buurvrouw en we wensen elkaar verder een goede reis. Zij fiets vandaag verder naar Quedlinburg, dat ligt in de buurt vanwaar ik gisteren ben vertrokken. Ik bereid haar wel even voor op het wegdek 😉 Ik ga nu eerst naar de Aldi, die vlak bij het station zit om eten voor onderweg te halen.
Treinreis DB Bahnhof Bernburg – NS Station Zevenaar
Op het station aangekomen staat er geen kaartautomaat van de Deutsche Bahn (DB), maar van Abellio, de enige vervoerder die hier rijdt. Het kaartautomaat van Abellio heeft toch een bijzondere gebruikers interface. Ik wil een Quer-durchs-Land-Ticket kopen, maar in het menu kun je alleen maar plaatsnamen invoeren en er is geen speciale knop voor andere tickets. Toch maar even vragen binnen bij de service balie. Ik moet als bestemming Pauschalticket opgeven vertelt de mevrouw mij vriendelijk en dan komen de speciale tickets. Klinkt erg wonderlijk! Ook dat werkt niet. Terug naar de servicebalie, daar krijg ik te horen dat het Quer-durchs-Land-Ticket pas na 9 uur geldig is, klopt dat weet ik ook. Het wonderlijke is dat het ook pas vanaf 9 uur in het menu verschijnt. Ik weet niet welk helder licht hier de gebruikers interface heeft ontworpen, maar vast geen UI-designer. Het fietsticket kan ik overigens wel weer bij de servicebalie kopen. Om klok slag 9 uur stort ik mij opnieuw op de kaartautomaat, en warempel Pauschalticket staat in het menu en ik kan de Quer-durchs-Land-Ticket selecteren. Vervolgens kan ik ook nog de dag selecteren wanneer ik het ticket wil gebruiken. Dat laatste snap ik dan weer niet. Waarom kan ik dan pas vanaf 9 uur een ticket kopen en alsnog een andere dag uitkiezen? Dus als ik voor een andere dag zo’n ticket wil kopen moet ik eerst wachten totdat het ticket op de huidige dag normaliter gebruikt kan worden. Rare jongens bij Abellio denk ik. Enfin ik heb alle geldige tickets om in ieder geval dwars door Duitsland naar Nederland te reizen. Het is een klein station daar in Bernhold, maar ze hebben dan toch maar even wel mooi een lift!
De eerste treinreis gaat naar Magdeburg Hbf. De conductrice, volgens mij amper 20 jaar oud, kwam al snel voorbij. Ik moest ook even mijn paspoort bij het treinticket laten zien. Dat staat ook vermeld op het ticket om fraude te voorkomen, maar op al mijn Duitse fiets-treinreizen hebben ze nog maar één keer eerder naar mijn paspoort gevraagd. Deze jonge dame deed haar werk wel zorgvuldig zullen we maar zeggen. Ze vertelt mij ook nog op dit traject de fiets gratis mee mag, maar ik moet doorsteken naar de westgrens leg ik haar uit en niet in alle deelstaten kan de fiets gratis mee.
Van Magdeburg Hbf naar Braunschweig Hbf valt er niet veel te beleven, pluspuntje is dat beide stations weer over liften beschikken, dat scheelt een hoop gesjouw. Meestal zit ik onderweg in de fietsenafdeling op een klapstoel. Na een weekje fietsen en kamperen voelt zo’n klapstoel eigenlijk als business class.
Braunschweig Hbf naar Bad Oeynhausen. Hier reis ik business class plus, ik heb een echte stoel met rugleuning naast de fiets en zelfs nog een stopcontact om mijn smartphone bij te laden. Verder zit er een gezin met een kleine dreumes van ongeveer één jaar in de buurt. De kleine dreumes heeft veel belangstelling voor mijn fiets, wat op zich een positieve ontwikkeling is denk ik. Hij speelt vrolijk met één van de pedalen, maar op gegeven moment gaat hij verder met hoofdstuk 2 en verplaatst hij zich naar de ketting. Tijd voor een oudergesprek om even op het smeer van de ketting te wijzen 😉
Bad Oeynhausen naar Hamm (Westf). Mazzeltje in Bad Oeynhausen, overstappen op hetzelfde perron, dat maak ik bijna nooit mee, ik ben al blij als er een lift is. De trein loopt onderweg langzaam voller, want we naderen de avondspits. In Duitsland mag je altijd met je fiets in de trein, ook in de spits buiten de vakanties. Er staat een jonge vrouw niet ver van mijn fiets en ze is druk aan het studeren zo te zien in een boek over strafrecht. Doordat de trein steeds voller loopt schuift ze steeds meer op richting mijn fietsketting. Ze heeft een smetteloos witte jurk aan en volgens mij gaan we het nooit voor elkaar krijgen om daar een zwarte streep van de ketting op te krijgen die kaarsrecht loopt alsof het lijkt dat dit zo hoort. Ik waarschuw haar daarom maar even 😉
Van Hamm (Westf) heb je de mogelijkheid om naar Oberhausen te reizen en daar over te stappen op de trein naar Arnhem Centraal. Toch is dat linke soep, want de trein naar Arnhem vertrekt vanuit Düsseldorf Hbf en voor je het weet kun je er in de spits niet meer bij met een fiets in Oberhausen. Dus reis ik van Hamm naar Düsseldorf. Wordt de treinreis omgerekend per kilometer ook nog eens goedkoper van 😉
Hamm (Westf) naar Düsseldorf Hbf. Dit wordt de meest spannende treinreis. Terwijl ik op het perron in Hamm sta te wachten moet de trein naar Berlin Ost-Bahnhof nog vertrekken, deze vertrekt met 10 minuten vertraging. Op het moment dat de conducteur fluit en de deuren dichtgaan komen er nog steeds mensen aanrennen. Helaas de laatste kunnen niet meer mee, de deuren zijn vergrendeld en de conducteur voor opent ze niet meer. De trein rijdt weg en de achtergebleven passagiers slaan uit frustratie met hun bagage tegen de trein, alsof ze deze nog even van de rails af kunnen meppen. Het perron staat inmiddels al behoorlijk vol met mensen voor de trein naar Düsseldorf. Maar het toeval (?) wil dat de aankomende trein precies met het fietsencompartiment voor mijn neus stopt. Op de trein staat wel bestemming “nicht einsteigen” maar ik neem de gok maar, want de eerste mensen stappen al in. Direct met de fiets naar binnen en deze ook nog even 180 graden omdraaien, dat is wat gemakkelijke met uitstappen straks. Als deze trein op een andere plek had gestopt had ik er nooit meer in gepast met mijn fiets. Onderwijl sta ik aardig ingebouwd maar reis op een klapstoel toch nog business class. De vrouw naast mij vraagt of de trein ook stopt in één of andere plaats, maar ik antwoord haar lachend dat deze trein volgens het bord voorop de trein naar “nicht einsteigen” gaat, dat ik hier niet bekend ben en dat ik er in Düsseldorf uit moet. Ha, ha, daar kon ze de humor wel van inzien, maar ik kon haar geruststellen met een bord in de trein met alle tussenstations en als eindstation Venlo. De trein wordt onderweg alleen maar voller, ik sta mijn business class klapstoel op een gegeven moment af aan een oude Turkse man die slecht ter been is, waarvoor hij mij erg dankbaar is. Er stappen ook nog voetbalsupporters in de trein met de nodige biervoorraad, die onderweg al wordt aangebroken. Ze gedragen zich nog netjes. Ik gok erop dat de trein in Düsseldorf op het Hauptbahnhof leeg loopt zodat ik er ook uit kan, want Venlo wordt wel een grote omweg. Wat ik verwachtte gebeurt ook, in Düsseldorf loopt de trein leeg en wat nog mooier is, de trein naar Arnhem Centraal staat al te wachten op hetzelfde perron, dat scheelt weer een lift sessie.
Düsseldorf Hbf – Zevenaar. Plek zat als je op het beginstation instapt, ik zet de fiets vast in de gordel en scoor een weer business class plus zetel. De trein is nog maar net vertrokken of de conducteur komt al langs. Hij vraagt mij waar ik uit ga stappen en ik vertel hem dat ik in Zevenaar eruit moet. Ja, zegt hij dan, mijn ticket is geldig tot aan de grens en niet tot aan Zevenaar. Het is een Quer-durch-das-Land-Ticket, waarbij hij ook nog eens extra de klemtoon op ‘das Land’ legt en dat houdt volgens hem op tussen het station Emmerich-Elten en Zevenaar. Ik denk bij mijzelf dat kan wel zo zijn, maar dat is niet altijd zo geweest. Volgens mij liep das Land iets meer dan 75 jaar geleden gewoon door tot Scheveningen, maar dat zeg ik maar niet. Op gegeven moment zegt hij: ” Aber …” en er valt een stilte. Oké nu je mond dicht houden, want hij komt misschien met een oplossing. Hij gaat er geen punt van maken zegt hij, ik mag zonder bij te betalen tot Zevenaar blijven zitten en hij zal zijn Nederlandse collega’s die hem in Emmerich aflossen op de hoogte brengen. Kijk dat is toch een toffe conducteur. Ik bedank hem vriendelijk maar neem toch even zijn naambordje op in mijn fotografisch geheugen voor het geval voorbij Emmerich de pleuris uitbreekt. Je weet maar nooit wat voor Hollandse kruideniers daar instappen.
In Oberhausen, was het geloof ik, komt er een 40-er naast mij zitten. Aan zijn papieren te zien dacht ik dat hij voor zijn werk bezig was. Ja, ik weet het, ik ben erg nieuwsgierig. Maar het bleek een treinspotter uit Nederland te zijn die allerlei tijdstippen en treinstellen had genoteerd in Duitsland, kon ik meelezen 😉 Even later pakte hij zijn camera en toen kreeg ik de bevestiging. Toch maar even een praatje beginnen. Hij was naar vanochtend in Dortmund begonnen en had zich vandaag aardig vermaakt en was nu weer onderweg naar huis in Nijmegen. Ik was natuurlijk ook even benieuwd of hij wel een geldig treinticket had als we straks de grens van das Land passeren. Ja, hij had een NRW-ticket (voor de deelstaat Nordrhein-Westfalen), dat is het enige ticket wat in deze regio ook over de grens nog geldig is Arnhem vertelde hij mij. Inmiddels schieten we aardig op en neem ik in Zevenaar afscheid. De conducteur is niet meer langs geweest 😉
Fietsritje Zevenaar – Doesburg – Dieren
Op het station in Zevenaar kom ik op een eilandperron terecht, maar met een keurige spoorwegovergang naar de uitgang. Dus vandaag geen één keer met de fiets de trappen op en af hoeven zeulen. Nu nog even een klein uurtje fietsen, ik ben er wel aan toe. De afstand via Doesburg naar Dieren is 18 km en dat lukt ondanks de bagage en een beetje tegenwind binnen een uur. Ik zie onderweg de zon steeds lager zakken en als het begint te schemeren fiets ik Dieren binnen en ben ik weer mooi thuis bij Margriet. Het was mooi de afgelopen week. Nog 250 km en dan sta ik onder de Brandenburger Tor!!! Volgend jaar hoop ik daar te arriveren.