Hieronder volgt het uitgebreide reisverslag van het laatste traject wat ik in 2017 heb gefietst. Een kort overzicht van mijn hele fietsroute van Dieren naar Innsbruck met GPS tracks en wat dag overzichten staat hier.
Op weg naar de start – zondag 20 augustus 2017
Ik vertrek vandaag naar het punt waar ik verleden jaar op 2 september ben geëindigd, namelijk in het plaatsje Ellwangen. Ellwangen ligt zo’n 70 km noordelijk van de Donau. Om er te komen fiets ik eerst naar Emmerich en stap daar op de trein. Je kunt ook vanaf Dieren met de trein naar Emmerich, maar op zondagochtend vertrekt de eerste trein pas om 8 uur. Dat is te laat, ik wil wel met daglicht in Ellwangen aankomen, omdat ik ook mijn tent nog op moet zetten.
Dieren – DB Bahnhof Emmerich
Als ik ’s morgens vroeg opsta regent het nog. Het zijn de laatste buien die wegtrekken. Ik heb genoeg marge ingepland om de tocht naar het station in Emmerich even uit te stellen. Even voor 6 uur vertrek ik. Eerst maar eens controleren of de fiets goed rijdt met alle bagage door even met losse handen te rijden. Als ik langs het station van Dieren fiets heeft een fietser die mij tegemoet komt meer moeite om zijn fiets recht te houden, waarschijnlijk heeft hij te veel gezopen op het IJsselfeest dit weekend. Als ik Dieren uit fiets op weg naar Doesburg is het nog donker en ik hoor de kerkklok in Dieren 6 uur slaan. Toch is het altijd raar die eerste kilometers. De laatste weken ben ik bezig geweest met de voorbereiding en op gegeven moment vraag je je af waarom doe ik dit eigenlijk. Ik zou het niet weten 😉
Op de routeplanner van de fietsersbond heb ik een korte route uitgekozen naar Emmerich, het moet in 32 km kunnen. Als ik Didam in fiets is het inmiddels licht geworden en het dorp ligt er vredig bij. Ik vraag mij af of het in de huizen ook zo vredig is achter de voordeuren. Op mijn GPS is het even later minder vredig, omdat ik links en rechts door het dorp heen slinger en in gedachten ben verzonken heb ik een afslag gemist. Je moet opletten met al dat geslinger, want voor je er erg in hebt rijdt je bij iemand z’n garagedeur aan gort. Buiten Didam kom ik weer in een landelijke lucht terecht met een bepaald aroma. Ik vervolg mijn rit en als ik het dorp Beek uit fiets krijg ik een mooie klim door het Montferland, een mooie oefening van wat nog komen gaat in het zuiden de komende dagen. Ik kom ruimschoots op tijd in Emmerich aan en kan zelfs een trein eerder pakken. Niet dat dat wat uitmaakt voor de uiteindelijke aankomsttijd, die blijft op kwart voor zeven vanavond staan, maar ik heb op de eerste stations wat meer marge, wat zeker op Mainz Hbf niet verkeerd is, want daar heb ik anders maar een paar minuten.
Emmerich is zo’n leuk station zonder lift. Ik heb geluk met mijn perron en hoef niet via de trap door de tunnel. Als ik mijn tickets koop komt er juist iemand de tunnel uit en sjouwt zich een breuk om zijn e-bike naar boven te tillen. Ik koop een Schönes-Wochenende-Ticket en een dagkaart voor de fiets en kan zo vanaf Emmerich voor ruim 45 euro naar Zuid Duitsland reizen. Van de man die kreunend met z’n e-bike de trap opkwam mag ik een pen lenen om mijn naam op het Schönes-Wochenende-Ticket treinticket te schrijven. Dat laatste schijnt verplicht te zijn om creatievelingen een slag voor te zijn.
Treinreis DB Bahnhof Emmerich – DB Bahnhof Ellwangen
Traject 1 Emmerich – Wesel. Het eerste stuk gaat met de nieuwe trein van Abellio. Ik kan hiermee tot Düsseldorf komen en dan overstappen op de trein naar Koblenz. Als ik echter in Wesel overstap op de trein naar Koblenz dan stap ik in op het beginstation en is er zeker genoeg ruimte voor de fiets. De conductrice komt al direct langs en hoopt dat ik goed weer heb als ze mijn fiets met bagage ziet. Ik kan haar gerust stellen want ik vertel haar dat ik op weg ben naar het zuiden van Duitsland. Naar Wesel is trouwens maar een kort stukje met de trein.
Traject 2 Wesel – Koblenz Hbf. Dit wordt een langere rit, sterker nog dit wordt de langste treinreis van vandaag. Het wordt mooi weer en gaande weg stroomt de trein aardig vol met fietsers. Er zit ook een Turks gezinnetje tussen de fietsers. De moeder heeft haar handen vol aan de 2 kleine jongens en de vader heeft zijn handen vol aan zijn telefoon 😉 Ik spreek een jongen van ergens in de 20 die met zijn kameraad op weg is naar Regensburg in het zuidoosten van Beieren, ze zijn op de fiets in de buurt van Hamburg geweest. Hij is geïnteresseerd hoe het is om in Nederland een fietsvakantie te houden. Ik heb hem een aantal tips gegeven.
Traject 3 Koblenz Hbf – Mainz Hbf. In Koblenz sta ik te wachten op de lift om bij het volgende perron te komen en daar staan nog een paar vakantiefietsers in de rij. Ze vragen of ik mijn aansluiting moet halen, anders mag ik wel eerst, maar ik heb wel even tijd. Het zijn een jongen en 2 meiden van een jaar of 20. Ze hebben in Nederland gefietst en zijn onder andere in Den Haag en Scheveningen geweest. Ze hadden grote moeite met het uitspreken van het woord Scheveningen 😉 dat laatste is echt waar. Als ik op het perron aankom heb ik genoeg tijd om mijn maaltijdsalade naar binnen te werken.
In de trein naar Mainz is niet al te veel ruimte voor fietsers, als ik de trein binnen kom met fiets loop ik bijna twee oude mannetjes onderste boven die op hun rollator zitten. In de ruimte voor de fiets staan ook al twee kinderwagens en ik pas er net in. Na mij komen er nog 2 jongens binnen met hun mountainbike, die met hun fiets in het gangpad staan. Eén van die jongens doet mij sprekend denken aan één van de jongens die ik wiskunde bijles geef, zowel in zijn uiterlijk als in zijn doen en laten. Als de 2 jongens een aantal haltes verderop moeten uitstappen rijden ze met hun fiets door het gangpad naar de volgende uitgang, ja zo kan het ook. Aan de andere kant zit een gezin uit het Midden-Oosten met 3 kinderen. Er ontstaat daar na een tijdje wat paniek en pa en ma lopen snel met een klein meisje weg. Op dat moment komt er een walm voorbij die mij doet denken aan de landelijke lucht in de omgeving van Didam vanmorgen vroeg. De oudste dochter heeft volgens mij veel pret om het hele gebeuren. De twee rollator mannetjes houden hele verhalen tegen elkaar. De ene heeft in de oorlog de bombardementen meegemaakt boven Bremerhaven en Cuxhaven in het noorden van Duitsland. Ik weet niet hoe het komt, maar ze doen mij aan de Muppet show denken.
Traject 4 Mainz Hbf – Karlsruhe Hbf. Omdat ik in Emmerich een trein eerder kon nemen heb ik er met name in Mainz profijt van. In plaats van 5 minuten heb ik nu ruim 20 minuten overstaptijd en dat is niet verkeerd. Als ik de lift uitkom staat de trein al gereed op het perron. Een goede plek voor de fiets is snel gevonden, maar daarna loopt de trein snel vol. De laatste fietser die binnen komt is een mountainbiker van een jaar of 20. Hij houdt er blijkbaar van om zijn tochten te filmen, want op zijn helm zit een kleine camera. Omdat de trein erg vol is staat alleen zijn achterwiel op de grond en hangt zijn voorwiel hoog in de lucht, het is nogal een kolderiek gezicht. De conducteur accepteert het hele gebeuren gelukkig voor hem.
Traject 5 Karlsruhe Hbf – Stuttgart Hbf. In Karlsruhe is het een grote drukte op het station, terwijl het gewoon zondagmiddag is. Met de lift arriveer ik toch snel op het juiste perron waar de trein al klaar staat met voldoende ruimte voor fietsers. In de fietsafdeling zitten nog een man en vrouw, iets ouder dan ik die een meerdaagse fietstocht hebbengemaakt vanuit Zwitserland naar Karlsruhe. Ze waren nu op weg naar huis in Stuttgart.
Traject 6 Stuttgart Hbf – Aalen. Ik ben al weer lekker in Stuttgart, een kopstation en dus heb ik geen lift nodig en kan snel naar de volgende trein lopen. De treinreis verloopt tot nu toe voorspoedig, voor het geval dat niet zo zou zijn had ik nog een plan B op de plank of in de fietstas liggen. Plan B was Stuttgart halen en daar op een stadscamping overnachten. Daarna zou ik de volgende morgen door kunnen reizen naar Ellwangen en direct aansluitend de eerste etappe fietsen, want die is maar 70 km. Dat is nu niet nodig, ik zit al in Stuttgart en het is pas achter in de middag. Het begint er zowaar op te lijken dat ik op de geplande aankomsttijd van kwart voor zeven vanavond ga arriveren in Ellwangen. De trein in Stuttgart gaat iets later weg omdat een paar binnenkomende treinen vertraging hebben. In Duitsland wachten regionale treinen op elkaar bij kleine vertragingen. In Nederland rijden ze gewoon weg, want anders krijgt de NS een boete, dus laten we de passagiers gewoon wachten. Ja, je krijgt het gedrag waar je om vraagt. In Stuttgart loopt de fietsersafdeling weer helemaal vol. Ik sta bij 2 stellen die iets ouder zijn dan ik, zo te zien zijn ze een dagje wezen fietsen op hun e-bike. Met één fietstas aan de fiets houdt het wel op. Het valt ze op dat ik iets meer fietstassen aan de fiets heb hangen en ze raken met mij in gesprek en willen weten wat voor tocht ik ga maken. Ik vertel ze wat mijn einddoel is. Vervolgens beginnen ze me te vragen waar ik precies langs ga. Ze zijn blijkbaar nog van voor het GPS tijdperk, want dat je gewoon een track van de route in de GPS zet en deze vervolgens volgt was nieuw voor ze. Leuk is dat ze in de buurt van Ellwangen wonen en ze vertellen me dat ik in Aalen op hetzelfde perron kan overstappen en dat de trein daar ook even wacht op de binnenkomst van onze trein.
Traject 7 Aalen – Ellwangen. Het laatste traject, dit is maar een klein stukje en in de trein is het erg rustig. Als de trein het voorlaatste stationnetje uitrijdt komt er een buitenlands meisje uit een ander deel van de trein naar mij toelopen van een jaar op 20. Ze spreekt alleen Engels en vraagt waarom de deur op het vorige station niet open ging. Ik vraag haar of ze wel op de knop heeft gedrukt om de deuren te openen. Nee, dat wist ze niet en hoe kom ik nu weer terug, vraagt ze. Ze is een beetje in paniek. Ik vertel haar dat Ellwangen het eindstation is. Op het station, waar we om kwart voor zeven arriveren, help ik haar even met kijken hoe laat ze terug kan. Maar dan komen we iemand tegen van de Deutsche Bahn en die vertelt haar dat ze weer in dezelfde trein mag instappen om 5 km terug te rijden naar het vorige station.
Ik stap ondertussen weer op de fiets en moet een kilometertje fietsen naar de camping die ik vorig jaar op 3 september in alle vroegte heb verlaten. Op de camping staan op het tentenveld nog een paar tenten voor de rest staan er de normale kampeerders, zullen we maar zeggen. Het is er rustiger dan een jaar geleden. Dat laatste zal wel komen omdat het weer de afgelopen paar weken wat te wensen overliet.
Etappe 11, maandag 21 augustus 2017, Ellwangen– Dillingen an der Donau
Als ik ’s morgens vroeg wakker wordt zit alles flink onder de dauw en ligt het kwik ruim beneden de 10 graden Celsius. Ik heb het niet gauw koud, maar gekker dan vanochtend moet het niet worden. Hoe moet dat over 2 dagen als ik nog een paar honderd meter hoger zit?
Ik maak mij weer gereed voor het vervolg en om half negen fiets ik de camping weer af. Na een kilometer of 17 moet er wat langer geklommen worden en daarna moet ik op een soort van hoogvlakte komen. Dit betekent dat ik van te voren ergens op de route even proviand en mineraalwater moet inslaan. Het dorpje Westhausen lijkt mij een goede gelegenheid. Ter plekke vraag ik iemand de weg naar de supermarkt. Een oudere man van tegen de 70 vertelt mij hoe ik moet fietsen. Hij wil weten waar ik naar toe ga. Ik hoef in Duitsland nooit te vertellen dat ik uit Nederland kom, want dat hoort men wel is mij inmiddels duidelijk. Ik vertel hem van mijn plannen. Op zijn minst wil ik Garmisch-Partenkirchen halen, maar de hoofdprijs is Innsbruck. De beste man begint mij te vertellen dat hij vroeger vanuit Westhausen in 4 dagen de Alpen is over gefietst naar Venetië.
Was de start vanochtend nog flink koud, als ik de supermarkt uitloop kan het shirt met de lange mouwen wel uit. Even later fiets ik door een heel klein dorpje, ik geloof dat het Westerhofen was. Een eindje voor mij staat een vrouw midden op de weg met iemand te praten bij huis. Opeens begint ze naar mij te zwaaien en zegt: “Hallo kannst du mich noch?” Nu verwacht ik in het zuiden van Duitsland geen bekenden tegen te komen, maar inderdaad deze vrouw zat gisteren met de fiets in de trein. Ze waren met z’n vieren en iets ouder dan ik, waren een dagje wezen fietsen met hun e-bike. Ik viel daar wel op met mijn mechanische fiets en bepakking 😉 dus ze wilden wel weten wat ik ging doen en waar ik langs ging. Ik stop even en maak een praatje, de vrouw wijst mij op een groot slot boven op de heuvels. Even later bleek dat die lange klim van 2,6 km met 4-7% inderdaad naar dat slot ging. Ik moet een aantal keren even een korte break inlassen van 1-2 minuten om de hartslag weer tot rust te laten komen en wat te drinken. Daarna fiets ik altijd weer fluitend weg en herhaalt het hele circus zich weer.
Boven aangekomen kom ik op een soort van hoogvlakte terecht op zo’n 600 meter. Het is er niet warm, je hebt het idee dat je alleen op de wereld bent. Ik ben er één fietser tegengekomen. Later passeer ik af en toe een klein dorpje en op gegeven moment volgt er een mooi traject over een voormalige spoorbaan.
De laatste 10 km voor de Donau begint het landschap erg vlak te worden. Als ik op de camping arriveer in Dillingen an der Donau, die direct tegen de Donau aanligt hebben ze nog siësta. Maar iemand van het personeel vertelt mij dat ik mijn tent gewoon kan opzetten en dat ik om 16 uur kan komen inchecken. Op het tentenveld stonden ook 2 stoelen, één ervan confisqueer ik maar even tijdelijk voor mij. Met de fiets op reis betekent alles thuis laten wat niet strikt noodzakelijk is. Als je dan na een kleine week weer thuis bent heb je gelijk het idee dat je in een 5-sterren hotel terecht bent gekomen 😉 Later in de middag komt er nog een fietsend gezin op de camping van 4 personen, het is een Duits gezin met 2 opgeschoten jongens. Dat stel zombies even verderop in de camper begint steeds somberder te kijken met al die tenten, ze hebben hun stoeltjes inmiddels al omgedraaid.
Na het douchen ga ik nog even lopend naar het centrum om wat inkopen te doen. Volgens de POI (Point of Interest) op mijn GPS moet er op 1,5 km afstand een Lidl en een bakker zitten. Dat is een mooie afstand om te lopen, voor 1,5 km haal ik mijn fiets niet van slot vanmiddag. De Lidl zit inderdaad op de aangegeven plek, maar de bakkerij heb ik niet kunnen aantreffen, dus morgenochtend organiseren we het brood wel onderweg. Bij de Lidl neem ik in ieder geval een liter lekkere vruchten yoghurt mee, een halve liter als toetje vanavond en een halve liter morgenochtend als ontbijt. Het gaat vannacht weer koud worden dus ik ga ervan uit dat die yoghurt wel goed blijft in de open lucht vannacht.
’s Avonds tegen het eten komt er nog een stel jonge 30-ers bij op het tentenveld. Het zijn Spanjaarden die op de Canarische Eilanden wonen en ze fietsen de Donauroute vanaf het Zwarte Woud tot Wenen. Ze hadden de afgelopen nacht 9 graden gehad en het was volgens hun stervenskoud. Nu kunnen zij elkaar nog opwarmen in de tent, want hun tent was beslist niet groter dan die van mij 😉 Omdat ik vanavond nog even op de fiets naar Dillingen an de Donau ga om wat foto’s te maken doneer ik mijn stoel maar aan de twee Canarische Spanjaarden. Ik had namelijk vanmiddag verzuimd om wat foto’s in het oude centrum te maken. Vanwege het drukke verkeer in het stadje was ik drukker met de route en voor het oude centrum moet je ook even van de route af. Dat ga ik vanavond nog maar even recht zetten. Als ik terug kom begrijp ik van de Spanjaarden dat je je fiets hier binnen kunt stallen, dat lijkt mij niet verkeerd, aangezien je vanaf de achterkant zo de camping op kunt lopen. Als het donker begint te worden ga ik maar slapen. Opstaan en slapen gaan pas ik maar aan aan de tijden van zonsopkomst en zonsondergang aan. Dit betekent eind augustus ongeveer om 6 uur opstaan en om 21 uur gaan slapen.
Etappe 12, dinsdag 22 augustus 2017, Dillingen an der Donau – Augsburg – Utting am Ammersee
Als ik ’s ochtends vroeg op sta zie ik dat er gisterenavond nog een fietser is binnengekomen. Net zo’n vroege vogel als ik. Het is weer flink koud geweest vannacht, als ik buiten sta schat ik de temperatuur op 7 graden Celsius. Ik kan mij van vorig jaar niet zulke koude nachten herinneren. Vandaag staat er net iets meer dan 100 km op het programma. Ik probeer 2 routes van Reitsma van ongeveer 50 km te combineren tot één, zodat ik een dag over heb om Oostenrijk nog kan halen. De prijs die ik hiervoor betaal is dat ik niets te zien krijg van Augsburg.
Al voor half negen fiets ik de camping af, nadat ik nog een mooie foto heb gemaakt van de ochtendmist boven de Donau. Als ik weg rij zeg ik de andere fietsers gedag, want die zijn inmiddels allemaal wakker. Als ik de Donau ben overgestoken zie ik in de verte dat het toch wat mistiger is dan alleen maar wat onschuldige grondmist op een ochtend in augustus. Niet veel later als ik het dorp Fristingen uit fiets trekt het helemaal dicht met mist. Het zicht is niet veel meer dan 100 meter en het lijkt mij een goed plan de verlichting op de fiets maar aan te doen. Op dat moment ben ik ook blij dat ik vorig jaar voor een gele tenttas heb gekozen die overdwars boven op de fietstassen ligt. Vaak fiets ik over rustige wegen of paden waar geen auto’s mogen komen, maar op zo’n moment fiets je natuurlijk net op een 80 km weg zonder fietspad. Toch heeft het ook wel wat zo’n stuk door de mist te fietsen. Je realiseert je dan ook weer dat we op weg zijn naar de herfst. Dat is ook wel weer een meevaller, van de afgelopen 2 ochtenden ben ik toch met temperaturen uit mijn tent gekropen die eerder aan de winter dan aan de herfst deden denken.
Terwijl de mist verdwijnt wacht mij de volgende uitdaging, een paar venijnige hellingen van enige honderden meters tussen de 4 en 10%. Zo ongeveer om 9:30 had de zon zich wel door de mist heen gebrand en zou er weer een mooie zomerdag volgen. Inmiddels kon de fietstrui met lange mouwen wel weer uit. In het dorp Welden sla ik weer proviand in. Nu volgt er weer een mooi stuk fietspad van 17 km over een voormalige spoorbaan, de zogenaamde Weldenbahn. Af en toe kom je wel eens vreemde vogels tegen. Zie ik op zomaar een man voor mij fietsen met twee behoorlijk lange balken op zijn schouder, terwijl ik toch nergens een Hornbach heb gezien.
Het schiet best lekker op, even voor Augsburg is een hele klas met kleine kinderen blijkbaar op excursie. Altijd even oppassen met die kleintjes, maar de juffen van volgens mij amper 20 jaar oud hebben de groep goed onder controle, ik passeer met gepaste snelheid en dat wordt gewaardeerd. In Augsburg hoef ik de stad niet door, mijn route gaat langs een halfverhard fietspad langs de rivier de Lech. Toen ik bij de buitengebieden van Augsburg aan kwam voelde ik al een lichte hoofdpijn opkomen. Ik ben bang dat ik vanmorgen toch nog te weinig heb gedronken. Dat koppijn probleem moet ik er wel eerst uitslaan, want ik zit voor vandaag nog maar op de helft, er moet vanmiddag nog 50 km gereden worden veelal in de zon. Nu fiets ik door een mooi park langs de Lech met genoeg bankjes, dat betekent tijd voor een lange lunch en drinkpauze. Dat doet een mens goed, voor vanmiddag besluit ik iedere 10 km even een break te houden om voldoende te drinken.
Na de middagpauze van 3 kwartier vervolg ik mijn weg langs de Lech op het halfverharde fietspad. De koppijn is gelukkig verdwenen en het duurt niet zo heel lang voordat ik aan de zuidelijke kim al de eerste bergtoppen van de Alpen te zien krijg. Ik zal nog flink wat kilometers moeten wegtrappen voordat ik daar ben, het staat pas voor morgen in de middag op het programma. Deze middag gaat het weer als een speer, de hoogteverschillen vallen flink mee en ik geniet van de weidse uitzichten. In het kleine dorpje Dünzelbach kom ik langs een heel klein winkeltje waar ik nog mooi wat brood, fruit en yoghurt voor vanavond koop. Het winkeltje is niet groter dan een doorsnee huiskamer bij mij thuis in de straat.
Om 16:30 kom ik aan op de camping in Utting am Ammersee, het is een beetje een commerciële toeristenfabriek. Normaal moet je hier afrekenen bij vertrek, maar ze hadden al begrepen dat als ik wil uitchecken zij nog op één oor liggen. Ik mag direct ook al afrekenen en kan dus morgenochtend zo weg. Ik mocht mijn tent opzetten op een goed gevuld tentenveld. Hier stonden mensen van alle leeftijden, maar vreemde vogels zoals ik die per fiets komen heb ik niet gezien. Als ik denk een goede plek gevonden te hebben en mijn fiets parkeer, zie ik vlakbij een krat bier staan. Iets in mij zegt dat er vast nog een plek is waar je beter kunt slapen vanavond. Ik laat de fiets even staan en loop een rondje over het veld en ontdek dan een veel beter plek aan de rand naast een gezin met een peuter van een jaar of 3. Aan de andere kant stond een stel 20-ers met hun tent, zonder gesloten kuip boven op een mierennest, die hebben op gegeven moment de benen maar genomen naar een andere locatie 😉
Het mooie van deze camping is dat er midden op het veld een aantal picknick tafels staan onder een grote partytent. Daar kan ik ’s avonds mooi even zitten om mijn traject voor morgen door te nemen en wat notities van de tocht van vandaag te maken. Ik schrijf iedere dag wat one-liners op die ik thuis verwerk in een verslag wat je nu aan het lezen bent. Ik zit alleen aan een grote tafel. Er komt een man vragen of hij met zijn gezin ook aan de tafel mag komen zitten. Ja, waarom niet. Even later loopt de man even weg en komt zijn vrouw eraan. Die had blijkbaar niet in de gaten dat haar man weg was, want ze schuift een telefoon naar mij en zegt: “Dein Handy.” Ik antwoord: “Ich habe schon eine Handy.”
Etappe 13, woensdag 23 augustus 2017, Utting am Ammersee – Garmisch-Partenkirchen – Mittenwald
Ik had inderdaad een mooie rustige plek op de camping. Tot aan vanmorgen 4 uur heb ik goed geslapen, daarna vloog er continue een helikopter over. Ik vermoed dat het een oefening was en niet dat ze mij aan het zoeken zijn. Het was vannacht niet meer zo koud als de afgelopen 2 nachten. Ik vertrek deze ochtend om 8:15, want er staat weer een stevige rit op het dagmenu. Ik kan in Garmisch-Partenkirchen een camping pakken, dat is 82 km. Het plan is echter om na Garmisch-Partenkirchen nog door te rijden naar de volgende camping net voor Mittenwald. Dat laatste betekent nog zo’n 20 km extra met net buiten Garmisch-Partenkirchen nog een zwaar stuk van een paar kilometer. Mocht dit lukken dan komt de hoofdprijs van Innsbruck wel dichterbij. Als ik wegfiets is het nog een beetje licht bewolkt, maar dat duurt niet lang, de zon is al snel goed van de partij en het zal vandaag toch weer opnieuw een paar graden warmer worden dan gisteren. De 25 graden zit er voor vandaag wel in.
Het valt op dat de bouwstijl van de huizen ook aan het veranderen is, het doet al meer aan Oostenrijk denken. Mijn route slingert door weilanden met koeien die mooie muziek maken met hun koeiebel. Ik zit nu echt diep in Beieren. De verkiezingsposters voor de landelijke verkiezingen in september maken dat ook duidelijk, de posters van de CDU die ik veel ben tegen gekomen hebben al lang plaats gemaakt voor de posters van de CSU. De Alpen komen steeds beter in beeld en het maakt allemaal veel indruk op mij.
Een aantal kilometers voor Garmisch-Partenkirchen kom ik echter in een vreemde film terecht. Even ervoor stond ik voor het spoor te wachten met een politiewagen achter mij. Niet veel later fiets ik langs een groot verlaten gebouw waar deze politiewagen ook staat met een paar schimmige figuren. Eén van die gasten komt op mij toe gelopen en zegt dat ik moet blijven wachten want ik moet zijn getuige zijn. Volgens hem heeft hij van de gemeente rechtmatig toegang tot dit gebouw, volgens de agent blijkbaar niet. Ik vertrouw die gasten niet helemaal, of eigenlijk helemaal niet. Als die gast dan ook even naar binnen loopt om wat op te halen gebaar ik even met de agent of ik de plaat kan poetsen. Als hij dat bevestigt fiets ik vrolijk verder, maar niet voor lang. Op mijn GPS zie ik dat ik hier helemaal niets te zoeken heb. Ik heb een afslag gemist en had helemaal niet langs dit gebouw hoeven fietsen. Tot overmaat van ramp kom ik op een locatie terecht waar de weg doodloopt en zit er niets anders op dan om te draaien. Ik mag weer opnieuw langs dat gebouw. Ik kijk niet links en kijk niet rechts en fiets er voor langs alsof ik hier nooit eerder ben geweest. In mijn ooghoek zie ik dat de politie er nog staat, maar die ene schimmige gast is nog steeds buiten beeld.
Als ik in Garmisch-Partenkirchen aan kom is het eerst zaak om die skischans op de foto te krijgen. Ieder jaar op Nieuwjaarsdag is hier het skispringen te zien en het zou toch jammer zijn om die Große Olympiaschanze vandaag niet van dichtbij te zien. Ik had thuis de coördinaten nog opgezocht, maar vergeten het waypoint in mijn GPS te zetten. Gelukkig kom ik een oude baas tegen en hij vertelt mij waar de skischans is, hij vertelt er nog bij dat het op de weg naar Mittenwald is. Nou dat komt even mooi uit, de schans ligt eigenlijk net buiten het deel Partenkirchen. Als ik in het oude gedeelte van Partenkirchen nog even brood en drinken bij een bakker koop krijg ik de bevestiging dat ik er bijna ben. Even later komt de schans goed in beeld en het valt mij op dat hij eigenlijk heel klein lijkt zo tegen de bergen aan. Op TV lijkt het allemaal veel groter, maar eerlijk gezegd heb ik wel respect voor de springers die hiervan af vliegen. Ik hoef maar een paar honderd meter extra te rijden voor een mooie foto en dat doe ik natuurlijk even.
Direct na Garmisch-Partenkirchen begint het echte werk richting Mittenwald, gedurende 3 km krijg ik een stijging van gemiddeld 5%. Vanaf de andere kant suizen de fietsers mij voorbij, maar voor mij is het hard werken. Ik neem geregeld een korte break van 1-2 minuten om even te drinken want het is inmiddels warm geworden. Een Duitser in zijn blote bast komt mij op zijn mountainbike voorbij en ook hij heeft het zwaar. We wisselen elkaar een paar keer af, als hij mij een keer weer voorbij komt kijkt hij onderzoekend naar mijn fiets met een blik van “hé vriend waar zit die accu in jouw fiets”, maar die heb ik niet. Hij maakt mij toch een compliment dat ik met heel die pakkelarrie boven ben gekomen. Als de 5% erop zit stijgt het nog wel verder maar dat mag geen naam meer hebben. Eigenlijk gaat het heel goed ik trap flink door met snelheden boven de 20 km/uur ondanks dat er af en toe nog een lichte stijging in zit en wissel nu regelmatig van koppositie met een andere mountainbikester.
De camping waar ik aankom ligt net voor Mittenwald; Naturcampingpark Isahorn. Ik check gelijk voor 2 nachten in en reken ook direct af, want de rit naar Oostenrijk maak ik morgen met een minimum van bagage en als het lukt om Innsbruck te halen kan ik met de trein terug. Ik mag zelf een plaats uitzoeken en loop dus eerst maar eens rustig door een soort van bos. Het is behoorlijk goed bezet, maar her en der zijn nog plaatsen vrij. Ik besluit plaats 128 te nemen naast een caravan. De mensen van de caravan zijn niet thuis, er staat wel een auto bij de caravan en 2 stoeltjes. Ik gok op een man en vrouw zonder kinderen die aan het fietsen zijn. De caravan hangt aan de elektriciteit en dat komt goed uit want dan kan de batterij van mijn telefoon weer even een flinke boost krijgen. Iedere ochtend even bijladen in het toiletgebouw kan wel een paar dagen, maar is niet voldoende. Voor de terugweg heb ik altijd nog een kleine powerbank bij me, maar die wil ik nu nog niet verstoken. Als ik het vriendelijk vraag willen deze mensen als ze weer terug zijn vast wel even mijn telefoon bijladen 😉 Een ander attribuut wat ik nodig heb is een hamer. Het is doodzonde om zo’n ding op de fiets mee te slepen, weet je wel hoe zwaar dat is? Op de vorige campings heb ik de haringen zo de grond in kunnen duwen, maar ik zit nu in de Alpen, dus de eerste paar centimeter gaat wel, maar daarna wordt het toch veel steen. Maar even vragen bij de achterburen, daar kampeert een Duits stelletje van midden 20 met een tent, die hebben vast een hamer. Ja hoor, geen probleem, alleen kunnen ze dat kreng niet vinden, niet in de tent en niet in de auto. Dan maar naar de volgende buren, dat zijn Fransen die geen Duits maar wel Engels spreken en ook nog een hamer voor mij hebben. Ze komen uit district 44 zie ik op hun nummerbord, daar zal ik morgenvroeg in het donker nog veel profijt van krijgen, maar dat weet ik nu nog niet. Het leuke van deze camping is dat je nu midden tussen de normale mensen instaat en van allerlei taferelen mee krijgt van gezinnen. Aan de andere kant van mij is net een Duits gezin gearriveerd met kleine kinderen en een caravan. Het is een drukte van jewelste en op gegeven moment hoor ik de vader zeggen: “Ihr schläft heute Nacht alle im Wohnwagen und keine Diskussion.” Zo dat was duidelijk, vooral die laatste paar woorden “und keine Diskussion”. Die woorden ken ik ergens van, ik zal toch mijn vader eens vragen 😉 Als ik geïnstalleerd ben en het eten al op heb arriveren de buren op de fiets. Ik had alles wel goed ingeschat. Ze staan hier nog maar net 2 dagen en zijn een beetje aan het rondtrekken. Op iedere nieuwe camping stappen ze op de fiets om de omgeving te verkennen. De mooiste Duitse zin in dit gesprek die me er spontaan uitvliegt is: “Hartstikke gut.” Ik denk gelijk hier klopt niets van, maar gewoon doorgaan alsof er niets is gebeurd is de beste remedie. Het zijn vriendelijke mensen en mijn telefoon opladen is geen enkel probleem 😉
Etappe 14, donderdag 24 augustus 2017, Mittenwald – Buchener Höhe (1256 m) – Innsbruck
Om een uur of 4 wordt ik wakker en moet naar de WC. Op de terugweg mis ik ergens een pad in het donker en even later komt de omgeving mij wel erg onbekend voor. Ik zie mij al een uur lang in het donker over deze camping ronddolen. Ik besluit maar via dezelfde weg, voor zover mogelijk, terug te lopen. Ik was blij toen ik die Franse auto uit district 44 weer zag staan. Een uur later, om 5 uur word ik wakker van getik op mijn tent en in de verte hoor ik het ook wat rommelen. Nu wist ik vooraf dat de donderdag qua weer wel eens kritiek zou kunnen zijn, maar de buien had ik eerder aan het einde van de dag verwacht. Toch even op de buienradar kijken, het blijkt een kleine lokale bui te zijn die op doorreis is naar het zuidoosten. Ik kan nog wel even doorslapen, want ik hoef vanmorgen niet alle bagage in te pakken.
Na het ontbijt bereid ik mij voor op de finale tocht naar Innsbruck. Ik neem in ieder geval een tas met warme kleren mee en ook de poncho gaat mee voor het geval ik toch een bui ga krijgen onderweg. Nu is er niets aan het handje en schijnt de zon volop, maar die bui in de nanacht betekent wel dat de bovenlucht minder stabiel is dan de afgelopen dagen. Ik fiets eerst naar Mittenwald en kom praktisch langs het station op weg naar de supermarkt waar ik even weer voldoende brandstof voor onderweg insla. Direct buiten Mittenwald richting de Oostenrijkse grens komt de eerste klim, 1,8 km met 7-8%. Daarna sta je ook bij de Oostenrijkse grens, eigenlijk ging het best goed met een paar keer stoppen. Bij de grens stond nog het oude bord van Oostenrijk en niet zo’n saai blauw EU bord met vallende sterren. Voor het eerst ben ik dus in mijn leven vanuit Nederland dwars door een ander land gefietst en in het volgende land beland 😉 In Oostenrijk aangekomen is het nog best fris, omdat de zon nog achter de bergen zit, maar dat is een kwestie van tijd. Ik zie de mooie Oostenrijkse huizen met de bloemen langs het balkon. Volgens het boekje moet ik nu 14 km lang 1-2% stijgen, maar voor mijn gevoel is de weg gewoon vlak, blijkbaar went dat klimmen toch. Het laatste deel wordt weer even wat pittiger, eerst 600 meter met 9% en dan nog 800 meter met 3-4%. Eerlijk gezegd is het wel een Alpenpas voor dummies, maar toch heb ik het gehaald en sta nu op de Buchener Höhe, nog even een bocht om en dan is het pauze, want vanaf hier heb ik een prachtig uitzicht diep het dal in van de Inn. Ik kijk recht op het plaatsje Telfs.
Eerst maar eens wat eten voor ik aan de afdaling ga beginnen en een shirt met lange mouwen aantrekken. Het gaat met een rotgang naar beneden, volgens het boekje 7 km lang met 10%. Ik moet regelmatig flink remmen en heb moeite om de snelheid onder de 40 km/uur te houden. De GPS heb ik iets meer uitgezoomd zodat ik ruim van te voren weet waar de haarspeldbochten zitten. Het plan is namelijk om Innsbruck per fiets te bereiken, als je een haarspeldbocht met hoge snelheid mist mag je nog blij zijn als je Innsbruck met de ambulance haalt. Eén keer kom ik 2 fietsers tegen die naar boven moeten, dat is echt geen lolletje, ik heb er wel respect voor. Beneden in het dal kom ik in het plaatsje Telfs, daar maak ik eerst even een stop om het shirt met lange mouwen weer in de tas te stoppen. Het is warm, ik schat zo tegen de 30 graden.
Ik ben nog maar 200 meter op weg, of er rijdt een auto achter mij die claxonneert. Ik denk eerst dat ik net als in Duitsland op de stoep moet fietsen. Ik heb mij nooit in de verkeersregels voor fietsers in het buitenland verdiept 😉 Ook als ik op het trottoir fiets houdt het claxonneren niet op. Toch maar eens over mij schouder achterom kijken, de Oostenrijker staat nu stil in de bocht, op dat moment zie ik dat mijn fietsstandaard nog uitstaat. Net met het wisselen van mijn shirt heb ik vergeten om die standaard in te klappen; klojo. Ik stop, klap de standaard in en steek mijn duim op naar de Oostenrijker. Ik hoop maar dat dit gebaar in Oostenrijk hetzelfde betekent als bij ons, want ook in die regels heb ik mij niet verdiept. Gelukkig, de Oostenrijker zwaait terug en rijdt weer verder. Altijd kijk ik de hele week als ik weg fiets of ik alle bagage op de fiets heb afgesloten en dan zou ik in de laatste kilometers naar Innsbruck op mijn bek gaan omdat de fietsstandaard uit staat.
Vanaf Telfs volg ik de Innradweg naar Innsbruck. Ik neem nu ook afscheid van Reisma route naar Rome. Ik neem ook afscheid van mijn GPS, dat wil zeggen dat ik nu de bordjes langs de Inn wel volg naar Innsbruck. Ik had verwacht dat het fietspad iets dichter langs de Inn zou lopen, maar op zich is het wel een mooie fietsroute, niet echt spectaculair. Dat laatste komt waarschijnlijk omdat we het spectaculaire deel nu wel gehad hebben. Ik bevind mij nu in de Alpen en dat vind ik toch wel kicken. Het is dat ik in Innbruck een punt achter deze route zet, want de aan- en afreistijden worden te lang, maar nog een pas en ik zou in Italië zitten. De afstand naar Italië is zo’n 100 km, zeg maar een dagje fietsen.
Het is nog een kilometer of 30 fietsen naar Innsbruck. Op gegeven moment komt ook de autosnelweg in de buurt en zie ik de Brennerpas al op de borden staan en Bozen, wat in Süd Tirol ligt en volgens de Oostenrijkers bij Oostenrijk hoor. Helaas ligt het in Italië en wordt daar Bolzano genoemd. Onderweg kom ik ook de fietsroute tegen vanuit Oostenrijk naar Santiago de Compostella en het plaatsje Ranggen zie ik op de borden staan, daar ben ik vroeger met mijn ouders nog op vakantie geweest.
Ik heb geen kaarten van Oostenrijk in mijn GPS staan, dus als ik in Innsbruck aan kom wordt het wat improviseren. Eerst maar een paar foto’s langs de Inn maken en op goed geluk maar eens een brug nemen. Even aan iemand vragen hoe ik bij het station moet komen. De meneer wijst mij de weg en zegt dat ik door de Altstadt moet, nou dat is vast mooi. En dat was het ook, een aantal foto’s genomen totdat ik bij een goede ijstent kwam. Ik vond dat ik dit wel mocht vieren met de nodige bolletjes ijs, zeker met dit mooi weer. Ik heb even geduld moeten hebben, maar ik heb wel met het weer de juiste week gepakt. Goed ik moest dan 2 keer met 7 graden Celsius mijn tent uit kruipen, maar overdag waren de temperaturen toch heel mooi voor deze tocht en regen heb ik (nog) niet gezien.
De proloog van de terugreis – donderdag 24 augustus 2017
Treinreis OBB Bahnhof Innsbruck – DB Bahnhof Mittenwald
Nadat het lekkere ijs op is ga ik op zoek naar het station om met de trein terug te gaan naar Mittenwald. Eigenlijk is dit het begin van de terugreis. Onderweg even iemand vragen waar Hauptbahnhof is. Op het station regel ik een treinkaartje en een kaartje voor de fiets, althans dat is de bedoeling, maar het ticket apparaat meldt dat het geen ticket kan uitgeven omdat ik voor de fiets moet reserveren. Nou dat is mooi, dat had ik thuis niet begrepen op de site van OBB; de Oostenrijkse spoorwegen. Ik krijg al visioenen dat ik op de fiets terug moet, 7 km lang 10% omhoog zie ik echt niet zitten. Ik laat me niet gek maken en ga naar het service centrum, rij mijn fiets naar binnen en zet deze netjes neer. Bij de balie doe ik mijn verhaal, waarna de vrouw achter de balie keurig netjes mijn tickets regelt, precies dezelfde die het apparaat niet wilde uitgeven. Zo dat scheelt een hoop ellende.
Hup met de fiets de trein in richting Garmisch-Partenkirchen. Volgende verrassing, tot nu toe kon je je fiets altijd gewoon in de trein zetten, maar hier moet je hem verticaal ophangen. Er zit al een mountainbiker in de trein en die helpt mij even om mijn fiets correct op te hangen, hij moet ook naar Mittenwald. Later komt er nog een mountainbiker bij, die ik weer help om zijn fiets correct op te hangen. De ene mountainbiker komt uit de buurt van München en de andere uit de buurt van Stuttgart. Als we Innsbruck uitrijden zie ik opeens ook de skischans van Innsbruck; de Bergiselschans, welke ook onderdeel is van het Vierschansentoernooi rond de jaarwisseling. De laatste mountainbiker krijgt op gegeven moment bijna een grote doos op zijn hoofd van twee passagiers achter hem, die uit het bagagerek valt. Er staat vandaag veel zwaartekracht. Het wordt een mooie rit door de bergen met af en toe een mooi uitzicht in het dal van de rivier de Inn. De zon schijnt nog flink, maar her en der ontwikkelen zich ook wel stevige stapelwolken.
Terug op de camping in Mittenwald
In Mittenwald aangekomen halen de mountainbiker en ik onze fietsen weer uit het rek en nemen afscheid van de mountainbiker uit Stuttgart. Op het station zoek ik even bij de kaartautomaat het een en ander uit voor de terugreis. De tickets koop ik morgen wel, want mocht het morgenochtend onweren dan zal ik mijn plan voor de terugreis moeten bijstellen.
In de Rewe supermarkt ga ik mijn inkopen voor vanavond en morgen doen. Na 3 dagen pasta neem ik voor vanavond maar een maaltijdsalade mee, dit zou een uur later geen verkeerde keuze blijken te zijn. Als ik mijn lege statiegeldflessen wil inwisselen staat er een flinke rij bij de automaat vanwege problemen. Ik heb hier geen tijd voor, want ik moet nog naar de camping fietsen, eten en douchen en de spullen inpakken voor morgen vroeg, want dan loopt mijn wekker om 3:30 af. Ik vraag in de rij of iemand belang heeft bij mijn lege flessen. Een mevrouw wil ze wel hebben en vraagt hoeveel geld ze mij moet betalen. Ik zeg niets, u mag ze zo meenemen. Er zit namelijk ook een fles bij uit een andere winkel en ik zou het een beetje knullig vinden als ze mij betaalt en geen geld krijgt 😉
Als ik de supermarkt uitkom begint de lucht toch wel wat donkerder te worden. Achteraf ook maar goed dat ik die lege flessen heb gedoneerd. Op de camping bel ik even met Margriet, maar eet onderwijl ook die salade op, want we gaan het niet droog houden. Op gegeven moment begint het gedonder letterlijk en begint het te regenen. Bij de Duitse buren met de kleine kinderen gibt es nun viele Diskussion. Ik ben genoodzaakt om mijn tent binnen te gaan. Eerst regent het nog rustig maar op de buienradar zie ik dat er een flinke bui aankomt en dat het voor 21 uur niet droog wordt. Na het eten ga ik daarom alvast maar de bagage inpakken, zodat ik morgenvroeg snel klaar ben. Af en toe slaat er een bliksem vlakbij in. De nieuwe tent wordt in ieder geval goed getest, op gegeven moment voel ik ook dat er water onder de tent door stroomt, maar binnen blijft alles droog. Ach ik heb alle kilometers droog kunnen fietsen, dus deze bui zal ik zonder geklaag incasseren. Het douchen moet ik maar uitstellen tot later vanavond. Als de bagage is ingepakt werk ik mijn Facebook maar even bij, buiten is het inmiddels pikdonker en regent het nog flink door. Probleem met al dat water wat op de tent klettert is dat ik na een paar uur wel erg nodig moet plassen. Toch die buienradar maar weer even inspecteren. Gelukkig het gedonder en gebliksem is nu wel voorbij, de regen nog niet, maar als ik mijn poncho aan doe dan kan ik de wandeling naar het toiletgebouw wel droog uitvoeren. Hierbij moet ik wel grote plassen ontwijken, maar gelukkig kan ik mijn extra voorlamp van de fiets ook als zaklamp gebruiken. Ik neem gelijk al mijn douche spullen mee. Ik zie zelfs mensen met de auto naar het toilet gebouw rijden. Als ik terug ben in de tent ga ik maar slapen, het is inmiddels al 21:30. Over een uur zal het wel droog worden en het ziet er zelfs naar uit dat het de rest van de nacht en morgen vroeg ook droog blijft. Met deze geruststellende gedachte val ik in slaap.
De echte terugreis – vrijdag 25 augustus 2017
Treinreis DB Bahnhof Mittenwald – NS Station Dieren
Om 3:30 komt mijn telefoon mij vertellen dat het tijd is om op te staan. Buiten is het nog pikdonker, maar het is onbewolkt. Naar het toiletgebouw lopend moet je flink oppassen, want vanwege het onweer van gisterenavond staan er her en der flinke plassen. De Franse achterburen staan er gelukkig ook nog, want de auto uit district 44 is toch een soort van baken voor mij om het juiste pad naar mijn tent te nemen op deze aardedonkere camping. Ik zie een mooie sterrenhemel, en het sterrenbeeld Orion klimt juist omhoog aan de oostelijke hemel.
Met het verder inpakken van mijn spullen moet ik oppassen om niet te veel lawaai te maken, want iedereen is nog aan het slapen. Ik laat mijn slaapmat rustig leeglopen en werk de laatste lucht er beheerst uit 😉 Ik heb geen afscheid meer kunnen nemen van mijn directe Duitse buren, maar ik stop even een briefje onder de ruitenwisser waarin ik ze nog even bedank voor het laden van mijn telefoon. Verder laat ik ze nog even weten dat ik Innsbruck heb gehaald, wie weet breng ik ze wel op een idee.
Tegen 5 uur fiets ik weg richting station Mittenwald. Op de camping hoorde ik toch best wel wat auto’s voorbij komen op de weg van en naar Mittenwald en hier was ik niet blij mee. Er ontbreekt namelijk een stuk fietspad en je gaat niet voor je lol in het donker op een 80 km weg rijden. Gelukkig heb ik goede verlichting, een gele tas achterop liggen en nog reflectoren op de beide fietstassen achter. Ik hoop dat mijn beschermengel ook al vroeg wakker is vanochtend. Blijkt inderdaad zo te zijn, want ik kom maar 2 auto’s tegen op het gevaarlijke stuk, die mij ruimschoots passeren. Daarna volgt er een stuk langs de snelstromende rivier de Isar, waar je trouwens ook niet voor je lol inrijdt met een fiets vol bagage. Dat hoeft ook niet, want het fietspad langs de rivier is wel goed verlicht.
Omdat de track van gisteren nog mooi in de GPS stond kom ik zonder problemen op het station aan in Mittenwald. Hier de 3 tickets uit de automaat gehaald, één om voor 9 uur te kunnen reizen naar Treuchtlingen, een ticket voor de fiets en een Quer-durchs-Land-Ticket, waarmee ik volgens de maatschappij Abellio tot aan Arnhem mag rijden. Dat laatste hebben ze mij in een email geantwoord, ik heb het voor de zekerheid maar even uitgeprint 😉 Omdat ik niets van te voren wilde reserveren gaat de terugreis ook weer met lokale treinen, dat betekent van de ene grote plaats, en dan weer overstappen op de volgende trein, naar de volgende grote plaats. Altijd maar weer hopen dat je de overstap haalt en dat er geen rij staat bij de lift. In een intercity of eurocity mag je wel je fiets meenemen, maar dan moet je van te voren reserveren, in de praktijk betekent dat weken van te voren jezelf vastleggen. Maar dat wil ik niet, ik ga pas fietsen als het weer er een beetje fatsoenlijk uitziet.
Het eerste traject wordt Mittenwald – Garmisch-Partenkirchen, geleidelijk aan wordt het buiten licht en over de landerijen hangt een mooie grondmist. Onderweg komt de conductrice mij vertellen dat we in Garmisch-Partenkirchen waarschijnlijk op spoor 4 aankomen in plaats van spoor 2. Dat is jammer want dan kan ik niet meer op hetzelfde perron overstappen. Gelukkig is er een lift op het station. Even later meldt het display in de trein ook dat we op spoor 4 aankomen en dat de trein naar München Hbf op spoor 2 zal vertrekken.
Traject 2 Garmisch-Partenkirchen – München Hbf. Als ik in Garmisch-Partenkirchen aankom heb ik 5 minuten overstaptijd. Snel pak ik de beide liften om op spoor 2 te komen. Als ik daar ben maak ik nog een paar foto’s en dan zie ik tot mijn schrik dat ze een wijziging hebben doorgevoerd; de trein naar München vertrekt van spoor 2, maar daar kom ik net vandaan. Verduld nog aan toe, kan ik weer terug met 2 liften en de trein kan zo vertrekken. Op spoor 2 aangekomen ga ik als een speer naar het fietsencompartiment van de trein, maar deze zit helemaal voorin. Dat ga ik nooit halen, ik stap bij de eerste de beste ingang in waar een kinderwagen pictogram staat, daar past mijn fiets ook wel. Ik krijg een beetje een déjà vu gevoel, want verleden jaar raakte ik in een vergelijkbare film en dat heeft me toen door een stommiteit van mij 2 uur extra reistijd gekost. De conducteur die even later komt vertelt mij dat ik op het volgende station even met de fiets naar het voorste rijtuig kan, hij zal de machinist even vragen te wachten, wat een service. Als het zover is helpt hij mij mee de fiets naar binnen te tillen, want er zat zo’n mooi leuning midden in de deur opening. Ik heb in het fietsencompartiment een mooi uitzicht door de cabine van de machinist over de spoorbaan en kom een beetje in Rail Away sferen terecht.
Dankzij die mooie ingang met leuning die in de weg zit zou het mooi zijn als ik in München Hbf ook weer wat hulp heb bij het uitstappen. Even de fiets eruit tillen met een leuning in het midden en een hoge uitstap gaat alleen niet. Gelukkig stapt er een paar haltes voor München een forens in die op een klapstoel in het fietsen compartiment gaat zitten in plaats van in het gewone passagierscompartiment met fatsoenlijke stoelen. Het is een man van een jaar op 60 met de aktetas onder zijn arm. Ik vraag hem even of hij mij zo dadelijk even kan assisteren, dat is geen probleem zegt hij. Op Hauptbahnhof in München aangekomen helpt hij mij mee de fiets uit de trein te zetten en wil hij weten waar ik onderweg naar toe ben. Ik manoeuvreer mij met mijn bepakte fiets tussen alle mensen door, die op weg zijn naar hun werk, naar het volgende perron en ben blij dat dit een kopstation is, scheelt me weer 2 liftsessies. Bovendien heb ik voldoende overstaptijd om ook nog een kop cappuccino te scoren bij een koffietent, ik kan mijn bepakte fiets mooi tegen de balie parkeren 😉
Traject 3 München Hbf – Treuchtlingen. Aan het begin van de trein nzit weer zo’n mooi rijtuig met hoge instap en leuning in het midden, maar aan de andere kant zit een rijtuig waar je met je fiets zo naar binnen rijdt. Die nemen we dus. Onderweg bij één van de tussenstations wil een gezin met 3 kleine meisjes in de trein stappen, compleet met fietsen en aanhangwagen. De oudste dochter komt eerst met haar fiets naar binnen, dat wil zeggen parkeert haar fiets pontificaal direct in de ingang, zodat er niemand meer in kan en loopt vervolgens door naar een klapstoel. Ik heb ze maar even geholpen met het inladen van alles, het is ook zo wat als de helft op het perron achter blijft. Zo heb je onderweg ook nog wat te doen. Als ze een tijdje later weer uitstappen help ik ze weer om alles in no time op het perron te krijgen. De moeder komt als laatste nog even terug en bedankt mij 😉
Traject 4 Treuchtlingen – Würzburg Hbf. Ik kom in gesprek met een oude dame, ik schat dik in de 70. Ze vertelt mij dat de stad Würzburg een paar dagen voor het einde van de Tweede Wereldoorlog nog flink is gebombardeerd door de Amerikanen. Fabrieken en militaire installaties waren er niet in Würzburg, alleen maar veel burgerslachtoffers. Ze spreekt de wijze woorden: “Krieg macht niemals etwas gutes und die Menschen haben nichts davon gelernd“. Würzburg Hbf is het enige station op mijn traject zonder lift, alleen maar trappen zonder fietsgoot. Aangekomen op het perron in Würzburg zie ik dat er geen geschikte passagier is om even te vragen wat tassen te dragen. Ik haal de tassen aan de achterzijde van de fiets af en breng deze eerst naar beneden. Daarna terug als een speer naar boven om mijn fiets met de andere tassen op te halen. Met mijn suffe kop had ik de stuurtas met alle belangrijke papieren onbewaakt op het stuur van de fiets laten zitten, maar hij zit er nog op als ik terug ben. Onderweg naar boven verlies ik blijkbaar mijn pen, want een kleine Syrische jongen die met zijn familie bij mij in de trein zat rent mij achterna en komt mijn pen brengen!!! Bij de volgende trap herhaalt het hele feest zich en mag ik de boel in twee etappes weer naar boven sjouwen. Nu op naar Frankfurt am Main Hbf, eigenlijk gaat het heel goed, ik lig nog steeds op schema, dat moet ook wel, want ik had de CEO thuis beloofd om vanavond om 22 uur thuis te zijn.
Traject 5 Würzburg Hbf – Frankfurt am Main Hbf. Ik stap gelijk in de trein met een stel van mijn leeftijd wat in de buurt van Regensburg heeft gefietst. Ze vinden het niet nodig om hun fiets vast te zetten, maar daar gaan ze nog spijt van krijgen. Evenals gisteren staat er ook vandaag weer veel zwaartekracht. Af en toe loopt er onderweg een vrouw van de Deutsche Bahn door de trein en blijkbaar moet ze bij ieder station de boekhouding bijhouden van hoeveel fietsen de trein in en uit gaan. Op het moment dat ze langs komt dondert net die e-bike van die ene mevrouw om tegen de vrouw van de fietsenboekhouding. Deze laatste scheldt vervolgens de andere vrouw de huid vol, maar deze is drukker met haar e-bike, want de lamp heeft het geloof ik niet helemaal overleeft. Het enige wat ik haar hoor zeggen is: “Scheiße, Scheiße, Scheiße”. Dit laatste is een soort refrein wat een aantal malen wordt herhaald. Ik ben blij dat het niet is uitgekomen, want je had niet willen weten hoe dat fietsen compartiment er uit had gezien. Dat is het voordeel van reizen met de trein, dit soort voorstellingen zit allemaal bij het treinticket in en dit was nog maar de ochtendvoorstelling. Wat dat betreft is reizen per auto wel sneller, maar ook erg saai.
Even later stapt er een jonge vrouw van begin 20 in, die ook bezig is met een flinke fietstocht, alleen heeft ze last van een knieblessure, daarom legt ze vandaag maar een deel per trein af. Als we bij één van de stations net aan de rand van Frankfurt uitkomen komt er een oude man met een grote koffer voorbij lopen. Het lijkt erop dat de koffer erg zwaar is, ik begin toch bijna te geloven dat er vandaag andere zwaartekrachtwetten gelden. Ik vraag hem even of ik die zware koffer voor hem de trein moet uittillen, per slot van rekening heb ik net een goede training gehad op Würzburg Hbf. Hij neemt het aanbod dankbaar aan.
Traject 6 Frankfurt am Main Hbf – Koblenz Hbf. In Frankfurt heb ik weer mooi een kopstation en ruim voldoende overstaptijd. De trein naar Koblenz staat al klaar en ik parkeer mijn fiets alvast in de trein en ga nog een paar foto’s schieten. De treinen op dit traject hebben wat minder ruimte voor fietsen, maar wel airco en dat is niet verkeerd. Omdat deze trein ook op de luchthaven van Frankfurt stopt komen er nog aardig wat passagiers met grote koffers bij. Onderweg komt er zelfs een mannetje voorbij met een karretje vol koffie, drinken en andere proviand, kan ik mooi even een kop koffie scoren. Vanaf Mainz kom ik weer op de mij inmiddels bekende spoorbaan richting Koblenz. Bij het uitstappen in Koblenz heb ik nog even een praatje gemaakt met een Duitse fietser die uit de buurt van Aken komt en goed Nederlands spreekt. Hij is op weg naar de Moezel in verband met de wijnoogstfeesten die rond deze tijd in alle hevigheid losbarsten.
Traject 7 Koblenz Hbf – Oberhausen Hbf. Het begint op te schieten, maar dit wordt wel het langste traject wat ik vandaag heb en gaat een uur of 3 duren. Het is al flink druk op het station van Koblenz, want de avondspits is inmiddels begonnen. Ik ben nu zo’n 12 uur onderweg. Bij de lift moet ik even wachten, maar samen met mijn 2 Afrikaanse medepassagiers uit de vorige trein en nog een non passen we precies in de lift. In Koblenz is het even wachten voordat de trein binnenkomt, maar ik sta bij toeval op de juiste plek voor het fietsen compartiment. Ik stap gelijk in met een jonge vrouw van rond de 20 die na binnenkomst in de fietsafdeling even iedereen zonder kinderwagen of fiets eruit stuurt. Die actie was maar goed ook, want de fietsenafdeling stroomt snel vol met fietsers. Ik raak in gesprek met de uitsmijtster, twee jonge twintigers en een man van ergens voor in de 60. De jongen van voor in de twintig zat met zijn fiets zonder reservering in een eurocity en was darausgesmessen, zoals hij zo mooi zei. Hij was op weg naar Osnabrück en is nu dus wat langer onderweg. De jonge vrouw had een flinke tocht langs de Moezel gemaakt. Overnachten deed ze telkens in een Gasthof. Ze had deze een week van te voren gereserveerd, omdat het deze week behoorlijk druk was vanwege de vele wijnoogstfeesten. Toen ik vroeg hoeveel dagen ze had gefietst was het een dag of 5, ja zei ze één dag had ze bij Trier rond gekeken en niet meer dan 30 km gefietst, dat kon je toch geen fietstocht noemen 😉 en die dag telde dus niet mee. De 60-er kwam uit Kleve en kon leuk vertellen. Het viel hem op dat tijdens de wijnfeesten langs de Moezel er steeds meer auto’s met gele nummerplaten kwamen, zo veel zelfs dat de mensen zich daar begonnen af te vragen of er nog wel mensen achterbleven in Nederland. Hij was wel zo reëel om ook te vertellen dat Duitsland af en toe ook leeg stroomde naar de Nederlandse stranden.
Wat je altijd wel goed in de gaten moet houden is dat je fiets met bagage niet wordt ingebouwd als je er eerder uit moet. Onderweg zat de fietsenafdeling zo vol dat er niemand meer bij kon en in dat geval blijf je met je fiets op het perron achter. Het is mij nog nooit gebeurd, omdat ik vaak op het eerste station ben ingestapt. Op gegeven moment moet er iemand uitstappen met zijn fiets en dan moet er toch even gerangeerd worden in de trein. Nu zit er in het fietsen compartiment ook een toilet, die erg ruim is omdat er ook een rolstoel in moet kunnen. De andere twintiger heeft een oplossing voor het rangeerprobleem en hij rijdt met zijn fiets het toilet in, dat past zo goed dat de deur achter hem weer automatisch sluit. Een minuut later komt hij met fiets en al uit de toilet weer uitrijden 😉
Het is wel erg gezellig met mijn medefietsers, maar onderwijl begint mijn trein een stevige vertraging op te lopen. Nu heb ik in Oberhausen wel 24 minuten de tijd en moet ik op hetzelfde station overstappen, maar als we nog meer tijd gaan verliezen dan kost me dat toch een aansluiting. In Köln neemt de jonge vrouw afscheid. Even later in Düsseldorf verlaten de 60-er en de toiletfietser de trein. In Düsseldorf zie ik mijn Abellio trein staan die ik in Oberhausen moet halen. Hij staat helaas op een andere perron. Hier op de trein naar Arnhem springen is geen optie, want ik moet twee keer met de lift. Nu maar hopen dat mijn trein naar Oberhausen aan kop gaat in deze toch wel boeiend worden treinrace, want van de 24 minuten zijn we er nu al 20 kwijt geraakt door vertraging. Wat wel goed is, is dat ik zie dat de trein van Abellio uit 2 delen bestaat, het voorste deel gaat naar Arnhem Centraal en het achterste deel gaat niet verder dan Emmerich. Voor mij even een waarschuwing dat ik straks in Oberhausen in de juiste helft stap als ik het nog mee ga maken. In de verkeerde helft van de trein stappen heb ik 33 jaar geleden als eens gedaan toen ik op weg was naar een sollicitatiegesprek en daardoor vervolgens te laat aankwam. Het mocht de pret toen niet drukken, ik heb de baan gekregen, misschien wel omdat ik mijn stommiteit heb opgebiecht 😉 Geleidelijk aan verlaat de ene fiets na de andere het compartiment en in Duisburg neemt ook de “eurocity 20-er” afscheid en gaat hij eerst maar eens wat eten voordat hij doorgaat naar Osnabrück.
Ik ben wel blij dat ik tijdens dit soort trippen tijdelijk een internetbundel op mijn telefoon heb. Ik kan namelijk op de app van de Deutsche Bahn zien dat de Abellio trein achter die van ons zit, dus Oberhausen is straks ook kat in het bakkie. Het begint er voorzichtig naar uit te zien dat ik voor 22 uur vanavond in Dieren aan ga komen.
Traject 8 Oberhausen Hbf – Arnhem Centraal. Met de Abellio rechtstreeks naar Arnhem, de fiets past er weer keurig in naast een andere fiets. Er zitten veel gamers in de trein, want vandaag was de grote computer game beurs in Keulen. Onderweg begint het al weer langzaam te schemeren. Onderweg krijgen we van het treinpersoneel een kaart met een QR-code waarmee we in Arnhem door de uitcheck poortjes kunnen. Volgens mij heb ik die niet nodig omdat ik in Arnhem alleen maar hoef in te checken voor de trein naar Dieren. Verder moet ik nog even een dagkaart voor de fiets op mijn OV-chipkaart zetten.
Traject 9 Arnhem Centraal – Dieren. In Arnhem blijkt dat ik om die dagkaart voor de fiets op mijn OV-chipkaart te kunnen zetten dat ik toch door de uitcheckpoort moet. Ben ik blij dat ik die QR-code in ontvangst heb genomen. De dagkaart voor de fiets in Nederland is net iets duurder dan de fietskaart van Zuid-Duitsland naar Arnhem. Alle sessies met liften, poortjes en ticketautomaten heb ik binnen 10 minuten doorlopen en zo haal ik ook mijn laatste trein. In de trein zitten een paar jongens van een jaar op 18 in de hoek bij de fietsen en ze vragen mij waar ik vandaan kom. Als ik ze wat vertel van mijn tocht vragen ze mij of ik wel genoeg onderbroeken bij me heb en een pinpas en genoeg eten voor onderweg 😉 Als ik vertel van mij trip moet ik goed de stations in de gaten houden, want anders rij ik Dieren nog voorbij. Om 21:45, geheel volgens plan arriveer ik in Dieren. Complimenten voor de Deutsche Bahn. Nou goed ook een klein complimentje voor de NS, dat ze hun best hebben gedaan op de laatste 15 km.